Μια παρέμβαση στην ιδρυτική του Forum από την Αννίτα Τάτση

ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΤΟΥ ΦΟΡΟΥΜ

ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Αγαπητοί συνάδελφοι,

Η πρωτοβουλία για την ίδρυση του φόρουμ ξεκίνησε από μία ομάδα εκπαιδευτικών διαφόρων ειδικοτήτων από διάφορα σχολεία που συναντηθήκαμε στο 46^ο Γυμνάσιο Αθηνών, στις 10 του Νοέμβρη, χωρίς να γνωριζόμαστε οι περισσότεροι μεταξύ μας, και μοιραστήκαμε ανοιχτά τους προβληματισμούς μας για την παρούσα κατάσταση στη Δημόσια Εκπαίδευση. Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή της πρώτης εκείνης συνάντησης κανένας από μας δεν μπορούσε να φανταστεί πως η συζήτηση εκείνη δεν θα αποκάλυπτε απλώς τις κοινές ανησυχίες, αλλά και τις κοινές -κατά το μάλλον ή ήττον- προσδοκίες μας για την ποιότητα της εκπαίδευσης στη χώρα μας, καθώς και για τον ρόλο και την ευθύνη μας ως εκπαιδευτικών λειτουργών μέσα σε αυτό το σκηνικό. Δεν θα σταθώ στα προβλήματα· αυτά τα γνωρίζουμε όλοι και είναι εν μέρει αποτυπωμένα στο κείμενο της πρόσκλησης που διαβάσατε όλοι όσοι βρίσκεστε εδώ. Θα σταθώ στις προσδοκίες που έχω εγώ προσωπικά ως εκπαιδευτικός και στους στόχους που θα ήθελα να τεθούν και να πραγματοποιηθούν μέσα από τη σύσταση αυτού του φόρουμ.

            Καταρχάς, προσδοκώ αυτό το φόρουμ να γίνει μία πλατφόρμα επικοινωνίας και συζήτησης εκπαιδευτικών από όλη την Ελλάδα που θα είναι πρόθυμοι να καταθέσουν τις απόψεις τους για τα εκπαιδευτικά ζητήματα, χωρίς μιζέρια αλλά με ανανεωτική διάθεση και αγάπη για αυτό που κάνουν·

προσδοκώ σε μία ουσιαστική και ανοιχτή συζήτηση πάνω σε συγκεκριμένα θέματα και με συγκεκριμένους στόχους (από τα διδακτικά βιβλία και το αναλυτικό πρόγραμμα ή τις μεθόδους διδασκαλίας του κάθε αντικειμένου, μέχρι την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών και των σχολικών μονάδων και τον ρόλο που πρέπει να διαδραματίσει το σχολείο στη σύγχρονη κοινωνία), που θα οδηγήσει σε συγκεκριμένα συμπεράσματα και προτάσεις για κάθε ζήτημα που αφορά το σχολείο, τους μαθητές και τους λειτουργούς·

με άλλα λόγια, προσδοκώ αυτό το φόρουμ να γίνει ένα πανελλήνιο δίκτυο ανταλλαγής απόψεων που θα έχει ως απώτερο στόχο τη συγκρότηση ενός ολοκληρωμένου σχεδίου για τη μεταρρύθμιση στην εκπαίδευση, με σκοπό να προωθηθεί στα επίσημα όργανα του κράτους ως συγκροτημένη πρόταση που προέρχεται από τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς λειτουργούς, και όχι από πολιτικά πρόσωπα ή από στελέχη της ηγεσίας του Υπουργείου ή του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου που συχνά δεν έχουν ουδεμία ενεργή ανάμιξη με την εκπαιδευτική διαδικασία και βρίσκονται μακριά από τις ανάγκες και τις ειδικές απαιτήσεις και δυσκολίες του εκπαιδευτικού έργου.

Τρία πράγματα συγκράτησα από την πρώτη εκείνη συνάντηση του Νοεμβρίου που με χαροποίησαν ιδιαίτερα και ελπίζω να τα δω να πραγματοποιούνται: α) ότι η πρωτοβουλία αυτή είναι μια πολιτική πράξη με τη βαθιά, ουσιαστική σημασία της λέξης, αλλά δεν κρύβει από πίσω της μικροπολιτικές ή κομματικές φιλοδοξίες, και αποκηρύσσει μετά βδελυγμίας τον κακώς εννοούμενο συνδικαλισμό που μας βάζει σε μια λογική «παζαρέματος» με την εκάστοτε πολιτική ηγεσία του Υπουργείου· β) ότι το Υπουργείο εκπροσωπεί εμάς ως εκπαιδευτικούς λειτουργούς, τους μαθητές και την κοινωνία, άρα οποιοδήποτε σχέδιο για τη μεταρρύθμιση στην εκπαίδευση πρέπει να συμπεριλαμβάνει εμάς ως πρωταγωνιστές των εξελίξεων και όχι ως παθητικούς αποδέκτες, που διατυπώνουν μονίμως αντίλογο στις πολιτικές αποφάσεις· γ) ότι δεν επιθυμούμε άλλο την απαξίωση του εκπαιδευτικού και κοινωνικού μας ρόλου με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Επειδή στην πρώτη εκείνη συνάντηση είχε εκφραστεί ο προβληματισμός πόσο γρήγορα πρέπει να κινηθούμε και για το αν πρέπει να εκπροσωπηθούμε ως σχηματισμός στις επόμενες εκλογές της ΟΛΜΕ, θα επαναλάβω με μεγαλύτερη σιγουριά όσα είχα πει τότε. Θεωρώ ότι αυτή η διαδικασία, έτσι όπως την περιέγραψα και έτσι όπως αντιλήφθηκα ότι την φανταζόμαστε οι περισσότεροι, απαιτεί χρόνο και συντονισμό για την κινητοποίηση και ενεργό συμμετοχή όλο και περισσότερων συναδέλφων και για την συζήτηση και αποκρυστάλλωση σε συγκεκριμένες προτάσεις όλων των απόψεων. Είναι σαφές ότι οι συζητήσεις θα ξεκινούν από επιμέρους ομάδες (κατά περιοχή, κατά ειδικότητα, με συγκεκριμένο θέμα, κ.ο.κ.) και τα συμπεράσματά τους θα φτάνουν στη γενική πλατφόρμα συζήτησης, για να πάρουν συγκεκριμένη μορφή. Έτσι, προσωπικά δεν έχω καμία ανάγκη να κινηθούν αστραπιαία διαδικασίες για εκπροσώπηση στην ΟΛΜΕ ή στις κατά τόπους ΕΛΜΕ, αν δεν υπάρχουν πρώτα συγκεκριμένες θέσεις και προτάσεις με σοβαρότητα και άποψη για τα εκπαιδευτικά πράγματα. Διαφορετικά, διατρέχουμε τον κίνδυνο να «καπελωθούμε» από κάποια συνδικαλιστικά «σαΐνια» και να διαλυθεί η πρωτοβουλία αυτή στα ἐξ ὧν συνετέθη. Προτιμώ να ισχυροποιήσουμε τη θέση μας από τη βάση της εκπαιδευτικής κοινότητας, να διατυπώσουμε θέσεις ρεαλιστικές και ουσιαστικές που θα ανταποκρίνονται στις ανάγκες της σύγχρονης κοινωνίας και στις προσδοκίες μας, και να προωθηθούν οι προτάσεις στα αρμόδια όργανα. Το ευτύχημα θα ήταν να αποτελούν αίτημα χιλιάδων εκπαιδευτικών από όλη τη χώρα.

Ξέρω ότι αυτό μπορεί να ακούγεται ανεδαφικό ή υπεραισιόδοξο, αλλά αν μοιράζονται τους ίδιους προβληματισμούς έστω και δύο άνθρωποι από κάθε σχολείο αυτής της χώρας και είναι πρόθυμοι να συνεισφέρουν ενεργά από όπου και αν βρίσκονται, και όπως σίγουρα ήδη κάνουν ατομικά, με την  καθημερινή τους παρουσία στις τάξεις τους και στο σχολείο τους και με την αγάπη για αυτό που κάνουν, τότε νομίζω ότι μιλάμε για έναν πολύ μεγάλο αριθμό συναδέλφων που θα ήταν δυνάμει πρόθυμοι να συμμετάσχουν σε αυτή τη διαδικασία. Το θέμα είναι να συναντηθούμε, να αναγνωρίσουμε ο ένας στον άλλο τις κοινές μας προσδοκίες, που εντέλει μας έκαναν να επιλέξουμε να γίνουμε λειτουργοί της εκπαίδευσης.

                                                                                    Αννίτα Τάτση

                                                                                    Φιλόλογος