Κεϊμπριτζ

 Του Ευγένιου Αρανίτση, Ελευθεροτυπία, 4.12.10

Το κίνημα των καταλήψεων των πανεπιστημιακών χώρων, στη Μεγάλη Βρετανία, παρουσιάζεται απ' τον Τύπο σαν αυτό που ίσως είναι όντως, δηλαδή σαν το θέαμα μιας ακόμη συντηρητικής επανάστασης. Μελοδραματικά εγκώμια για τη σχολαστική συνέπεια των φοιτητών στην τήρηση της καθαριότητας εναλλάσσονται με εξίσου θαυμαστικά σχόλια για τον επιδεικνυόμενο σεβασμό προς την αντικαπνιστική εκστρατεία, που μεσουρανεί ανεξαρτήτως της κοσμοσυρροής και που, βεβαίως, συνδυάζεται άψογα με το περιποιημένο γκαζόν στα μελαγχολικά τοπία της πανεπιστημιούπολης του Κέιμπριτζ, όπου δεν βλέπεις ούτε μία προκήρυξη. Εξάλλου, μόνον ορισμένα κτήρια τελούν υπό κατάληψη, κυρίως διοικητικά, ενώ στα υπόλοιπα οι παραδόσεις συνεχίζονται ομαλότατα.

ΑΥΤΗ η συγκατοίκηση των καταλήψεων με την απρόσκοπτη λειτουργία των θεσμών, και μολονότι διατηρεί εκ πρώτης όψεως όλα τα χαρακτηριστικά μιας ανώτερης πολιτικής κουλτούρας, προδίδει ωστόσο την ευκολία με την οποία οι θεσμοί, στην εποχή μας, στα προηγμένα κράτη της Δύσης, αφομοιώνουν κάθε τι που τους εναντιώνεται ώστε να το επανεντάξουν, εσωτερικεύοντάς το σαν ένα είδος θεωρητικής ελευθερίας, ουσιαστικά αφοπλισμένης. Κατά κάποιο τρόπο, η κατάληψη θα λειτουργούσε αύριο, κάλλιστα, και η ίδια, σαν ένα τμήμα μεταπτυχιακών. Από εκεί, φοιτητές ολοκληρωτικά αδιάφοροι για την πολιτικοποίηση της σκέψης, φοιτητές με λαμπρές σπουδές στη διοίκηση επιχειρήσεων και στη διαχείριση ανθρώπινων πόρων, για τον προσανατολισμό των οποίων ουδέποτε αναρωτήθηκαν, θα μπορούν να διαμαρτύρονται ευγενικά για τον τριπλασιασμό των διδάκτρων. Τέτοιοι φοιτητές δηλώνουν ότι αν τελικά επέμβει η αστυνομία θα μεταφέρουν τις κινητοποιήσεις τους αλλού. Ελπίζουμε όχι στο Hilton.

ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΤΑΙ λοιπόν εδώ μια βαθιά αντίφαση και σ' αυτό ακριβώς το σημείο μπαίνει στη σκηνή ο Νόαμ Τσόμσκι, η μεγάλη βεντέτα του αμερικανικού αντιαμερικανισμού, συζητώντας (λέει) με τους Αγγλους φοιτητές, πολιτισμένα μεν - ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΘΕΜΑ;

ΕΙΝΑΙ πράγματι χαρακτηριστικό το ότι οι φοιτητές «εξεγείρονται» ΜΟΝΟΝ ΕΦΟΣΟΝ η ενόχληση αφορά ένα τόσο απτό και επείγον ζήτημα οικονομικής διευθέτησης (δίδακτρα). Παράξενο: αυτή η συγκεκριμένη ομάδα (οι φοιτητές), θεωρούμενοι εξ υποθέσεως σαν η εμπροσθοφυλακή της ελεύθερης σκέψης, υποτιθέμενη πρωτοπορία μιας κοινωνικής κριτικής που θα αντιστεκόταν στην παρακμή, «απεργούν» ΜΟΝΟΝ κατόπιν μιας, στενά εννοουμένης, απειλής του γονεϊκού προϋπολογισμού. Δεν είναι μήπως ενδιαφέρον ότι, μέχρι τώρα, έχουν δείξει απείρως λιγότερη ευαισθησία απέναντι σε εγκλήματα μεγάλης κλίμακας, όπως η συρρίκνωση των ανθρωπιστικών σπουδών, ή και γιγάντιας, όπως η περιβαλλοντική καταστροφή του πλανήτη; Αραγε, αν τα δίδακτρα παρέμεναν ως είχαν, οι φοιτητές του Κέιμπριτζ θα στέκονταν και πάλι αλληλέγγυοι με τη λογική αυτής της ανάλγητης και παραληρούσας κοινωνικής δυναμικής που διαλύει όλους τους δεσμούς; Μάλλον.