«Οπου γίνονται αξιολογήσεις υπάρχει προγραμματισμός»

ΤΟΥ ΑΓΓ. ΧΑΝΙΩΤΗ | Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010από το ΒΗΜΑ


Σε κάθε απόπειρα μεταρρύθμισης της ανώτατης εκπαίδευσης οι εκάστοτε αντίπαλοι απομονώνουν ένα δυο στοιχεία, τα ανάγουν σε δαίμονες και εστιάζουν εκεί την προσοχή τους, οδηγώντας εν τέλει το όλο οικοδόμημα της μεταρρύθμισης σε κατάρρευση.

Φυσικά και στα πανεπιστήμια των περισσότερων προηγμένων χωρών υπάρχουν διοικητικά συμβούλια αποτελούμενα (εν μέρει) από εξωπανεπιστημιακούς παράγοντες· αλλά εκεί υπάρχουν και κληροδοτήματα. Τα πανεπιστήμια επιλέγουν πόσους και ποιους φοιτητές θα πάρουν, χωρίς το “καρκίνωμα” των ανεξέλεγκτων μεταγραφών.

Φυσικά και γίνονται αξιολογήσεις, αλλά εκεί που γίνονται υπάρχει προγραμματισμός και θεσμοθετημένες μορφές χρηματοδότησης της έρευνας. Τα πανεπιστήμια εκπαιδεύουν άτομα που συνειδητά αποφάσισαν τι θα σπουδάσουν. Δεν είναι πρώτιστα χώροι χορήγησης πτυχίων σε νέους που βρέθη καν σε κάποιο τμήμα κάτω από την πίεση των γονιών τους· από τις συμπτώσεις ενός παράλογου συστήματος επιλογής φοιτητών ή, στην καλύτερη περίπτωση, για την εξασφάλιση ενός εύκολου διορισμού. Φυσικά και στο εξωτερικό πρύτανης μπορεί να εκλεγεί κάποιος υποψήφιος που δεν ανήκει στο πανεπιστήμιο, αλλά θα έχει τη δυνατότητα να συνδιαμορφώσει τη φυσιογνωμία του πανεπιστημίου του αντιδρώντας στις διαρκώς μεταβαλλόμενες απαιτήσεις της εκπαίδευσης, της έρευνας, της οικονομίας και της κοινωνίας, χωρίς τον ασφυκτικό κλοιό της πολιτείας και τις κομματικές πιέσεις.

Πολλά τμήματα των ελληνικών ΑΕΙ είναι επαγγελματικές σχολές με στολή παραλλαγής, όχι χώροι παραγωγής νέας γνώσης. Δεν υπάρχει τίποτα κακό στις καλές επαγγελματικές σχολές, οι ανάγκες τους όμως είναι διαφορετικές- σε υποδομή, διδακτικό προσωπικό, διδακτικά προγράμματα, χρηματοδότηση, δίδακτρα. Τα ελληνικά πανεπιστήμια έχουν διαμορφωθεί μέσα στις ιδιαίτερες συνθήκες της ελληνικής κοινωνίας: τη διόγκωση του δημόσιου τομέα, την αναξιοκρατία, τα στραβά μάτια στην ανομία, το μέσο και τις πελατειακές σχέσεις, την έλλειψη σοβαρού επαγγελματικού προσανατολισμού.

Ετσι, τίθεται το δίλημμα: Θα πρέπει πρώτα να αλλάξει η κοινωνία για να μπορέσει να αποδεχθεί σοβαρές εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις ή θα πρέπει να γίνουν ρηξικέλευθες μεταρρυθμίσεις για να ξεφύγει και η κοινωνία από τα αδιέξοδά της; Ανεπιφύλακτα υποστηρίζω τον δεύτερο δρόμο. Προϋπόθεση είναι όμως οι μεταρρυθμίσεις να διέπονται από ενιαίο πνεύμα που θα λαμβάνει υπόψη το σύνολο της Παιδείας και δεν θα αγνοεί την πραγματικότητα της παγκοσμιοποίησης στη γνώση και στην τεχνολογία».

Ο κ. Αγγελος Χανιώτης είναι καθηγητής στο Ιnstitute for Αdvanced Study της Γερμανίας

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artId=370475&dt=30/11/2010#ixzz16q2wBJ7E