Καταργούνται το ΠΙ, ο ΟΕΕ και ο ΟΕΔΒ. Σοβαρά; τι κρίμα;

Θα ξεκινήσω με μια ανέκδοτη αλλά πραγματική ιστορία.

Το 2004 πέρασα τα περίφημα ΠΕΚ ως νεοδιόριστος εκπαιδευτικός. Δηλαδή παρακολούθησα ένα πρόγραμμα εισαγωγικής επιμόρφωσης, τρομάρα της. Σχολικοί σύμβουλοι, και «έμπειροι» εκπαιδευτικοί μας βύθιζαν επί 4 - 5ώρες την ημέρα στα πιο βαθιά χασμουρητά. Κοινοτυπίες και ασυναρτησίες σε συσκευασία «έχω μια τάση προς εμετό». Σκάει και σύμβουλος Φυσικός, με συγγραφική πείρα σε σχολικά βιβλία και καθώς κάνει και αυτός το νούμερό του, υπόσχεται συνεχώς στους νέους, ότι στο τέλος θα παρουσιάσει το νέο μοντέλο επίλυσης προβλημάτων Φυσικής που εκπονήθηκε από το ΜΙΤ of USA. Κανείς μας δεν υποψιάστηκε τίποτα. Πράγματι μετά αυλών και παιάνων παρουσιάζει στο τέλος τη φοβερή ανακάλυψη:

«Γράφουμε τα δεδομένα και τα ζητούμενα. Κοιτάμε από πιο κεφάλαιο είναι. Γράφουμε τους σχετικούς τύπους, λύνουμε τις εξισώσεις ως προς τον άγνωστο κλπ…»

 Στην αρχή πέσανε γέλια, αλλά αυτός επέμενε και τα πράγματα αγριέψανε.  Την τελευταία μέρα μας έδωσαν να συμπληρώσουμε ένα φύλλο αξιολόγησης των εκπαιδευτών και του όλου προγράμματος. Όλοι  οι συνάδελφοι έβαλαν το χειρότερο βαθμό σε όλους. Μετά ήρθε ο πρόεδρος και διαμαρτυρότανε και μας κατηγορούσε για μηδενιστές. Απειλήθηκε με το σχετικό «λιντσάρισμα». Τη γλίτωσε με κάτι «δεν ντρέπεστε» «είστε απαράδεκτοι» και τα σχετικά γαλλικά  της ελληνικής γλώσσας.

Καταργείται λοιπόν ο ΟΕΕ, οργανισμός υπεύθυνος για την επιμόρφωση των εκπαιδευτικών. Δηλαδή μια μηχανή αποσπάσεων, για να κερδίζουν γύρω στα 50Ευρώ την ώρα ημέτεροι άσχετοι «εκπαιδευτές» νέων εκπαιδευτικών. Καιρός ήταν. Αν είναι τέτοια επιμόρφωση, να λείπει το βύσσινο. Ευτυχώς ήταν τόσο κραυγαλέα η απάτη που κανείς, ακόμα και ο πιο αφελής, δεν τους πήρε ποτέ στα σοβαρά. Ψάξτε να βρείτε καταγγελία του συνδικάτου για τις αθλιότητες του ΟΕΕ. Δεν θα βρείτε. Όλοι στο κόλπο είναι.

Καταργείται  και το Κέντρο Εκπαιδευτικής Έρευνας, το Ινστιτούτο Παιδείας Ομογενών και Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης. Υπήρχε τέτοιο πράγμα; Απασχολούσε υπαλλήλους; Ε ρε γλέντια που χάνονται μέσα από τα χέρια του λαού. Μας καταστρέφει το ΔΝΤ, ξυπνάτε ρε!

Καταργούνται το παιδαγωγικό Ινστιτούτο (ΠΙ) και το Κέντρο Εκπαιδευτικής Έρευνας (ΚΕΕ).

Επιτέλους, αλλά λυπάμαι τους αποσπασμένους που θα πρέπει να πάνε τώρα στα σχολεία να διδάξουν την τύφλα τους. Τους λυπάμαι που θα χάσουν τα έξτρα λαφτουδάκια και εκείνα τα υπέροχα ταξιδάκια σε όλο τον κόσμο, δήθεν για εκπαιδευτικά συνέδρια, δηλαδή διακοπές πληρωμένες από το δημόσιο. Λυπάμαι και τους ιδιοκτήτες των κτηρίων που νοίκιαζε το κράτος για να στεγάζει όλο αυτό το κηφηναριάτο, (4 εκ ευρώ το χρόνο).  Οι μηχανισμοί αυτοί σε συνεργασία με τους κομματικούς συνδικαλιστές σε ρόλο επιστημονικών συμβούλων του κάθε υπουργού, είναι οι άμεσοι υπεύθυνοι για το χάλι των αναλυτικών προγραμμάτων και εκπαιδευτικών βιβλίων της στοιχειώδους και μέσης εκπαίδευσης. Για το χάλι όλης της εκπαίδευσης.

Τι να θυμηθούμε από το ΠΙ και τα στελέχη του.

Είναι αυτοί που όταν υπήρχε το πολλαπλό βιβλίο δεν είχαν φροντίσει να έχουν όλα τα βιβλία φυσικής τα ίδια σύμβολα για τα ίδια φυσικά μεγέθη και γινότανε μπάχαλο.

Είναι αυτοί που φόρτωσαν με αρχαία το γυμνάσιο και την πρώτη λυκείου ( 6 ώρες τη βδομάδα) και που διδάσκουν το 80% του συντακτικού της αρχαίας ελληνικής σε παιδάκια δευτέρας γυμνασίου.

Είναι αυτοί που στέλνουν στο Χημικό και στους Χημικούς Μηχανικούς, μαθητές που δεν έχουν κάνει στοιχειώδη Χημεία (κατεύθυνσης) στο λύκειο.

Είναι αυτοί που ευθύνονται για την ογκώδη ύλη των μαθηματικών της Γ γυμνασίου με αποτέλεσμα βασικά πράγματα να χάνονται μέσα στον πολτό αδιάφορων πληροφοριών και οι μπουχτισμένοι μαθητές να πηγαίνουν γυμνοί στο Λύκειο ή να ψάχνουν τη λύση των ΕΠΑΛ.

Είναι αυτοί που στην Γ’ γυμνασίου διδάσκουν  μέχρι και την αρχή διατήρησης της ενέργειας με μαθηματικούς τύπους, αλλά όχι το δεύτερο νόμο του Νεύτωνα.

Είναι αυτοί με την παγκόσμια πρωτοτυπία να διδάσκονται οι κρούσεις στη Γ λυκείου ως υποκεφάλαιο των σχετικών κινήσεων.

Είναι αυτοί που πρόσφατα κατήργησαν από την ύλη της Γ λυκείου το αόριστο ολοκλήρωμα, ενώ το ορισμένο είναι μέσα.

Είναι αυτοί που δεν διδάσκουν στο λύκειο τη δαρβινική θεωρία της εξέλιξης.

Είναι αυτοί που ακόμα ταλαιπωρούν όλους με την ονοματολογία των οργανικών χημικών ενώσεων.

Είναι αυτοί που ευθύνονται για

- αλλοπρόσαλλα αναλυτικά προγράμματα που δεν υπάρχουν πουθενά στον κόσμο.

- ύλη που είναι αδύνατο να διδαχθεί επαρκώς σε μια ελληνική σχολική χρονιά.

- αποσπασματικές και κατακερματισμένες γνώσεις χωρίς σύνδεση μεταξύ τους.

- αρχαιολατρεία εις βάρος της σύγχρονης ελληνικής γλώσσας αλλά και της ουσίας της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας και ποίησης.

-επικαλύψεις της διδακτέας ύλης και αναίτιες επαναλήψεις επουσιωδών κεφαλαίων μεταξύ γυμνασίου και λυκείου.

-  επιβολή των προγραμμάτων γενικής παιδείας του γενικού λυκείου στους μαθητές των ΕΠΑΛ οι οποίοι στην συντριπτική τους πλειοψηφία αγνοούν τις 4 αριθμητικές πράξεις και δυσκολεύονται στην ανάγνωση εφημερίδας.

-  παραγωγή σχολικών βιβλίων με λάθη, ανακρίβειες, πολυλογίες, διάσπαση προσοχής με σκίτσα και εξυπνακίστικες εικόνες, που δεν διαβάζονται από μαθητές, χωρίς ειρμό και ιεραρχημένα προβλήματα.

- παραγωγή σχολικών βιβλίων στα ΕΠΑΛ, που είναι κακή αντιγραφή βιβλίων του πολυτεχνείου, με αποτέλεσμα κανείς μαθητής αλλά και πολλοί δάσκαλοι να μην καταλαβαίνουν τίποτα και στην ουσία τα βιβλία να μην διδάσκονται.

- όλες τις απίθανες ειδικότητες στα ΕΠΑΛ, μέχρι και συναρμολογητής αεροπλάνων υπάρχει, που γέμισε τα σχολεία με απίθανους τύπους, χωρίς απολυτήριο γυμνασίου, δήθεν εκπαιδευτικούς, που συνετέλεσαν και αυτοί με τον τρόπο τους στην υποβάθμιση των σχολείων αυτών.

Αυτά είναι μόνο μερικά από τα θαύματα του ΠΙ, του ΕΕΚ και των υπουργείων παιδείας της χώρας μας, που μου έρχονται στο μυαλό. Καλά κάνουν και καταργούνται, το ζήτημα είναι με ποιο μηχανισμό θα αντικατασταθούν. Προφανώς και θα ήταν αδύνατο τέτοιοι μηχανισμοί να αναδομηθούν. Είναι τέτοια η στρέβλωση και η απαξίωση που μόνο η καταστροφή ταιριάζει.

 Καταργείται και ο ΟΕΔΒ. Και βγήκαν της γης οι κολασμένοι, οι ινστρούκτορες με κλαυθμούς και οδυρμούς να γράψουν ότι καταργούνται τα δωρεάν σχολικά βιβλία. Καταρχήν δεν καταργούνται, απλά το υποθέτουν ως συνήθως. Αλλά τι να καταργηθεί; Το σχολικό βιβλίο ουσιαστικά έχει ακυρωθεί. Κανείς δάσκαλος που σέβεται τον εαυτό του δεν το χρησιμοποιεί σε μεγάλη πλειοψηφία. Στο τέλος της χρονιάς πετιέται, σχίζεται, καίγεται, αφού δεν αξίζει σχεδόν τίποτα. Αφού δεν διαβάζεται και δεν κατανοείται, δεν ωφελεί. Υπάρχουν στο εμπόριο πολύ καλύτερα βιβλία (όχι μόνο άθλια βοηθήματα) και δεν είναι κακό να δίνουμε λεφτά για καλά βιβλία. Σ’ αυτούς που κλαίγονται για το φτωχό λαό που δεν έχει λεφτά για βιβλία έχω να ρωτήσω αν ξέρουν σχολικό βιβλίο που αν διαβάσεις μόνο αυτό μπορείς να γράψεις αξιοπρεπώς εξετάσεις στο σχολείο και πολύ περισσότερο στις Πανελλαδικές.

Οι δάσκαλοι δουλεύουμε με δικές μας σημειώσεις και φυλλάδια και καλύπτουμε μια χαρά τις εκπαιδευτικές ανάγκες με λίγα έξοδα. Και αν θεσμοθετηθεί η αξιολόγηση  αυτό μπορεί να γίνει με συνεργασία όλων και οριζόντια μέσω του διαδικτύου. Σίγουρα χρειάζεται το δωρεάν σχολικό βιβλίο. Αλλά να είναι σωστό και ωφέλιμο για το μαθητή. Αλλιώς είναι λεφτά πεταμένα. Αντίθετα να ιδρυθούν, όπου δεν υπάρχουν και να ανοίξουν στο κοινό οι σχολικές βιβλιοθήκες, αφού εμπλουτιστούν με σύγχρονα βιβλία. Να μην υπάρχουν μόνο στα χαρτιά για να καλύπτουν εικονικά το ωράριό τους οι πλεονάζοντες εκπαιδευτικοί. Να δοθεί χρόνος στους μαθητές να τις επισκέπτονται και εντός του σχολικού ωραρίου.

Το ψηφιακό σχολείο πρέπει να προχωρήσει. Να εφοδιαστεί με δωρεάν σύγχρονο λογισμικό και υλικό, με power point, με φύλλα εργασίας, με προσομοιώσεις πειραμάτων, με ασκήσεις και προβλήματα, με video, με σύγχρονες εκπαιδευτικές ταινίες και ντοκυμαντέρ, με έργα τέχνης, με μουσικές διδασκαλίες, με πολυθεματικές οπτικές στη διερεύνηση φαινομένων με τόσα άλλα, που ήδη υπάρχουν στο διαδίκτυο και πρέπει να εμπλουτιστούν. Ήδη στο σχολείο μου, η νέα διεύθυνση έβαλε με δική της πρωτοβουλία, pc στο διάδρομο για να σερφάρουν οι μαθητές. Ήδη πειραματικά σχολεία έχουν με δική τους πρωτοβουλία ψηφιακές τάξεις. Αλλά οι ψηφιακά αναλφάβητοι έχουν κολλήσει στο σχολικό βιβλίο, που είναι αδύνατο από μόνο του να καλύψει την εκπαιδευτική διαδικασία στη σύγχρονη εποχή. Να υπάρχει ως ένα από τα μέσα διδασκαλίας, όχι το μόνο και ούτε το βασικό. Αλλά το ψηφιακό σχολείο θέλει και δασκάλους με αντίστοιχες γνώσεις. Πόσοι τις έχουν, έστω και αν είναι δήθεν πιστοποιημένοι και έχουν εισπράξει και τα 300 Ευρώ για αγορά υπολογιστή.

Κλαίνε οι ινστρούκτορες και λένε ότι οι γονείς πρέπει να αγοράσουν υπολογιστές και εκτυπωτές. Ε, και όταν ανακαλύφθηκε η τυπογραφία οι παπάδες έκλαιγαν γιατί τα βιβλία θα κόστιζαν στο φτωχό λαό και θα έχαναν τη δουλειά τους οι αντιγραφείς. Τι να κάνουμε, ας αγοράσουν δυο παντελόνια και τρεις μπλούζες λιγότερες  και ας πάρουν υπολογιστή. Για την εκπαίδευση των παιδιών τους πρόκειται.  Ας επιδοτηθούν οι άποροι στο φινάλε. Αλλά το έχουμε ξαναπεί. Δυνάμεις σκοταδιστικές ενδεδυμένες με το μανδύα του αριστερισμού, σπέρνουν παντού τη μιζέρια και την ασχετοσύνη τους και καλούν το λαό να επιστρέψει στο 1917 μήπως και γίνει επανάσταση.

Δεν έχουμε  αυταπάτες για τις νέες επιλογές του Υπουργείου. Φοβόμαστε βάσιμα ότι οι καταργημένοι και απαξιωμένοι μηχανισμοί θα αναπαραχθούν, στελεχωμένοι με το ίδιο ή παρόμοιο ανίκανο προσωπικό. Σαν πρώτη κίνηση όμως η κατάργηση δίνει ελπίδες. Θα περιμένουμε να δούμε τους αντικαταστάτες, να δούμε τους επικεφαλής, τα πρόσωπα. Το επιστημονικό δυναμικό που θα τους στελεχώσει. Ελπίζουμε οι νέοι να έχουν δει από κοντά μαθητές δημοτικού, γυμνασίου γενικού και κυρίως επαγγελματικού λυκείου, να έχουν αξιόλογο διδακτικό έργο και να μην είναι συνδικαλιστές. Α, και αν δεν έχουν doctora δεν πειράζει. Να είναι οι άριστοι.  

Ανακοίνωση του τομέα παιδείας της Δημοκρατικής Αριστεράς

Σχετικά με τις συγχωνεύσεις και την αναβάθμιση των πειραματικών σχολείων

Ο Τομέας Παιδείας της Δημοκρατικής Αριστεράς θεωρεί ότι οι τελευταίες κυβερνητικές εξαγγελίες για την αναβάθμιση των πειραματικών σχολείων και τις συγχωνεύσεις επιτελικών οργανισμών της εκπαίδευσης κινούνται στη σωστή κατεύθυνση. Ειδικότερα σημειώνουμε:

·        Η ουσιαστική επανίδρυση των πειραματικών σχολείων έτσι όπως περιγράφεται αποτελεί ένα μικρό αλλά σημαντικό βήμα στην κατεύθυνση της αλλαγής του ισχύοντος κλίματος στην εκπαίδευση. Η αλλαγή αυτή υπό προϋποθέσεις μπορεί να λειτουργήσει ως  ισχυρό αντιπαράδειγμα στην απουσία αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου και των εκπαιδευτικών, στην ενοχοποίηση της ιδέας της αριστείας και στο κυρίαρχο πνεύμα του εξισωτισμού προς τα κάτω.

·        Η συγχώνευση οργανισμών όπως το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, το Κέντρο Εκπαιδευτικής Έρευνας, το Ινστιτούτο Παιδείας Ομογενών και Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης, εκτός από την εξοικονόμηση πόρων και ανθρώπινου δυναμικού, κλείνει ένα κεφάλαιο το οποίο δύσκολα θα βρεθούν άνθρωποι από τον κόσμο της εκπαίδευσης για να το νοσταλγήσουν.

·        Κατ’ αρχήν θετική μπορεί να χαρακτηριστεί επίσης η συγχώνευση του Οργανισμού Έκδοσης Διδακτικών Βιβλίων (ΟΕΔΒ) με το Ερευνητικό Ακαδημαϊκό Ινστιτούτο Τεχνολογίας Υπολογιστών (ΕΑΙΤΥ), το οποίο στο συμβολικό τουλάχιστον επίπεδο συνδέει το έντυπο βιβλίο με το ηλεκτρονικό.

Περιμένουμε τη δημοσίευση του νομοσχεδίου για να τοποθετηθούμε πέρα από το πνεύμα των εξαγγελιών και στις λεπτομέρειες.

Οι προτεινόμενες αλλαγές στη λειτουργία του Παιδ. Ινστιτούτου, τον ΟΕΔΒ, τα πειραματικά - πρότυπα σχολεία, σήμερα στο Υπουργ. Συμβούλιο.

Από το Μικρό Κελάρι της Φυσικής

Ενημερωτικό σημείωμα για θέματα που θα συζητηθούν αύριο 29/12/2010 στο Υπουργικό Συμβούλιο
Οι προτεινόμενες αλλαγές υπογραμμίζουν την ανάγκη του Υπουργείου να έχει στη διάθεση του ικανοποιητικά εργαλεία για την υποστήριξη της πολιτικής του, όπως γίνεται σε όλες τις χώρες του εξωτερικού.

1. Αναδιάρθρωση δομών υποστήριξης τους Παιδαγωγικού, Εκπαιδευτικού και Ψηφιακού σχεδιασμού του Υπουργείου Παιδείας
Α) Παιδαγωγικό και Εκπαιδευτικό Έργο
Σκοπός
Δεν είναι μια επιταγή αλλά μία ανάγκη και επιλογή. Είναι μία σύγχρονη και επί της ουσίας σύνθεση του έργου συναφών φορέων που εξυπηρετούσαν τους 4 άξονες της εκπαίδευσης: α) πρόγραμμα σπουδών, β) αξιολόγηση, γ) επιμόρφωση, δ) έρευνα.
Με το νομοσχέδιο αυτό τίθενται τα θεμέλια για τον ορθολογικό εκσυγχρονισμό των επιστημονικών οργάνων που υποστηρίζουν το Υπουργείο Παιδείας στο σχεδιασμό και την εφαρμογή της εκπαιδευτικής πολιτικής. Ο στόχος επιδιώκεται να επιτευχθεί με την ίδρυση ενός νέου φορέα στον οποίο μεταβιβάζονται οι κύριες αρμοδιότητες τεσσάρων φορέων που λειτουργούσαν ως τώρα με αλληλεπικαλυπτόμενες αρμοδιότητες και οι οποίοι καταργούνται: το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, το Κέντρο Εκπαιδευτικής Έρευνας, το Ινστιτούτο Παιδείας Ομογενών και Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης και ο Οργανισμός Επιμόρφωσης Εκπαιδευτικών.Οι σημερινές συνθήκες
Όλες οι εκφάνσεις του εκπαιδευτικού συστήματος, έχουν πλήρως ανατραπεί στον σχεδόν μισό αιώνα που έχει μεσολαβήσει, οι βασικές δομές και οι όροι λειτουργίας του 1964 εξακολουθούν , όμως, να διέπουν και σήμερα το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο. Ακόμη και οι θετικές παρεμβάσεις που κατά καιρούς έγιναν, όπως η υποχρέωση «όλες οι ειδικότητες του γνωστικού αντικειμένου της εκπαίδευσης [να] εκπροσωπούνται στο Π.Ι., ώστε να είναι δυνατή η άνετη αντιμετώπιση των συναφών θεμάτων» εξακολουθεί να ισχύει αν και έχει καταστεί ανέφικτη από το εύρος των διδακτικών αντικειμένων (υποχρεωτικών και επιλογής) που έχουν έκτοτε εισαχθεί στα προγράμματα της γενικής και της τεχνικο-επαγγελματικής εκπαίδευσης. Άλλωστε η στενή εξειδίκευση προς την οποία οδηγούνται ολοένα και περισσότερο οι επιστημονικοί κλάδοι επιβάλλει στο επίπεδο του σχεδιασμού των εκπαιδευτικών δομών και λειτουργιών διεπιστημονικές, πρισματικές προσεγγίσεις.
Στην εποχή μας, η εκπαιδευτική «μεταρρύθμιση» δεν είναι πια μια στιγμιαία απόφαση άμεσα εκτελεστή, αλλά μια μακρά συνεχής διαδικασία που στηρίζεται σε έρευνα, σχέδιο, προετοιμασία και επαγγελματισμό.
Τη σύγχρονη εποχή, λοιπόν, απαιτείται όχι ένας θεωρητικά αυτάρκης οργανισμός για τον σχεδιασμό και την εφαρμογή της εκπαιδευτικής πολιτικής, αλλά ένα επιτελικό όργανο με πρώτη και βασική αποστολή τη συμβολή στον διαρκή εκσυγχρονισμό και τη βέλτιστη εφαρμογή της εκπαιδευτικής διαδικασίας και πολιτικής την ευθύνη για τη διαμόρφωση της οποίας έχει η Κυβέρνηση.

Ο νέος φορέαςΑυτό είναι το σκεπτικό που οδήγησε στην αναμόρφωση και τελικά ενοποίηση των τεσσάρων φορέων που είχαν συσταθεί κάτω από διαφορετικές συνθήκες για να συμβάλλουν στη λειτουργία του εκπαιδευτικού συστήματος, και στη δημιουργία ενός φορέα, που θα είναι επιτελικός και ευέλικτος για να μπορεί να ανταποκρίνεται στην ποικιλία και την πολυμορφία των σχετικών ζητημάτων.
Το σχέδιο που υποβάλλεται προς έγκριση προέκυψε ύστερα από ποικίλες συνεργασίες και σειρά διαβουλεύσεων.
Ο νέος φορέας θα έχει υπόσταση Νομικού Προσώπου Δημοσίου Δικαίου για να συνδυάζει την ασφάλεια και το κύρος του δημόσιου φορέα με την ευελιξία του ιδιωτικού και με επταμελές Διοικητικό Συμβούλιο που ορίζεται από τον Υπουργό Παιδείας. Για το πρόσωπο που θα οριστεί στη θέση του προέδρου απαιτείται γνώμη/ έγκριση της αρμόδιας επιτροπής της Βουλής. Ο φορέας έχει γνωμοδοτικό χαρακτήρα και καταρτίζει το πρόγραμμα των εργασιών του προσδιορίζοντας και τις εστιάσεις του με βάση είτε ερωτήματα του Υπουργού Παιδείας, είτε αποφάσεις του Διοικητικού Συμβουλίου του.

Λειτουργικά χαρακτηριστικά
Στις αρμοδιότητες του φορέα ανήκει –χωρίς κανέναν περιορισμό– ό,τι άμεσα ή έμμεσα διαμορφώνει, τροποποιεί ή με οποιοδήποτε τρόπο επηρεάζει το χαρακτήρα, τη λειτουργία και την αποτελεσματικότητα των σχολείων της πρώτης και της δεύτερης βαθμίδας γενικής ή τεχνικο-επαγγελματικής.
Εκλογίκευση δαπανών
Ο νέος φορέας θα στεγάζεται σε κτήριο του Υπουργείου, αδαπάνως
Τώρα οι τέσσερις καταργούμενοι φορείς δαπανούν συνολικά περίπου 4.000.000 το χρόνο για ενοίκια.Μεταβατική φάση
Δεν αλλάζει τίποτε στην υπηρεσιακή, μισθολογική και συνταξιοδοτική κατάσταση του προσωπικού των φορέων. Με τις μεταβατικές διατάξεις του νομοσχεδίου διασφαλίζεται η απρόσκοπτη ένταξη του υπηρετούντος και στους τέσσερεις φορείς επιστημονικού προσωπικού στον νέο φορέα και ρυθμίζονται οι όροι συνέχισης της απασχόλησης του αντίστοιχου διοικητικού προσωπικού χωρίς απώλεια των δικαιωμάτων του.

Β) Ερευνητικό , Ψηφιακό, Εκδοτικό ΈργοΒασικός άξονας του Νέου Σχολείου είναι ο ψηφιακός. Η εισαγωγή των ΤΠΕ και η ανάπτυξη ψηφιακών υπηρεσιών εκπαιδευτικού περιεχομένου έχουν δημιουργήσει την ανάγκη μίας ενιαίας και αποδοτικής διαχείρισης τους.

Το Ερευνητικό Ακαδημαϊκό Ινστιτούτο Τεχνολογίας Υπολογιστών (Ε.Α.Ι.Τ.Υ.) εξελίσσεται στο βασικό κόμβο συνολικών ψηφιακών εφαρμογών και μέσων στην εκπαίδευση.Με τις διατάξεις του παρόντος σχεδίου νόμου, η αποστολή αυτή ανατίθεται σε νέο φορέα νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα με έδρα την Πάτρα, και αναβαθμίζεται στον κεντρικό τεχνολογικό πυλώνα υποστήριξης τόσο των υπηρεσιών του Υπουργείου Παιδείας, Διά Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων, όσο και της εκπαίδευσης.

Ως κυριότεροι οικονομικοί πόροι του νέου φορέα προβλέπονται η επιχορήγηση από τον τακτικό προϋπολογισμό και τον προϋπολογισμό δημόσιων επενδύσεων του Υπουργείου Παιδείας, Διά Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων, από την Ευρωπαϊκή Ένωση και ιδίως από πόρους του Εθνικού Στρατηγικού Πλαισίου Αναφοράς (Ε.Σ.Π.Α.), η χρηματοδότηση για έρευνα με τους ίδιους όρους και προϋποθέσεις που χρηματοδοτούνται τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα (Α.Ε.Ι.) και τα ερευνητικά κέντρα, τα έσοδα από την παροχή υπηρεσιών και την διάθεση προϊόντων κ.α.

Στους σκοπούς του φορέα προστίθενται επίσης ο σχεδιασμός, η οργάνωση και ο συντονισμός της παραγωγής και διανομής των σχολικών βιβλίων, τόσο σε έντυπη όσο και σε ηλεκτρονική μορφή, καθώς και η ενιαία διαχείριση, ανάπτυξη και επιχειρησιακή εκμετάλλευση του συνόλου των κεντρικών υποδομών, των ηλεκτρονικών υπηρεσιών και των ψηφιακών εφαρμογών μάθησης που έχουν αναπτυχθεί διαχρονικά, περιλαμβανομένου και του Πανελλήνιου Σχολικού Δικτύου (Π.Σ.Δ.).

Τα εν οίκω και τα εν δήμω

 Του Απόστολου Λακασά, Καθημερινή, 29.12.10

Στα ελληνικά πανεπιστήμια παρατηρείται το εξής οξύμωρο: οι περισσότεροι πρυτάνεις και οι πανεπιστημιακοί με κάθε ευκαιρία διαμαρτύρονται για την ισχύ των φοιτητικών παρατάξεων στη συνδιοίκηση του πανεπιστημίου. Ομως, όταν έλθει η ώρα της επίσημης, δημόσιας τοποθέτησής τους, ουδείς τολμά να διαμαρτυρηθεί ευθέως, ζητώντας να περιορισθεί ο ρόλος των παρατάξεων. Του λόγου το αληθές αποδεικνύουν περιστατικά που μένουν στις παρυφές της δημοσιότητας, όπως αυτό που συνέβη κατά τη διάρκεια πρόσφατης ημερίδας του ΙΣΤΑΜΕ. Μέλος της ΠΑΣΠ πήρε τον λόγο και με στεντόρεια φωνή και χτυπώντας το χέρι στο τραπέζι κατηγόρησε την ηγεσία του υπουργείου Παιδείας ότι με την πρότασή της για το νέο μοντέλο διοίκησης των πανεπιστημίων και των ΤΕΙ (συγκροτούν την ανώτατη εκπαίδευση, δηλαδή τα ΑΕΙ) αποκλείει από τη συνδιοίκηση των ιδρυμάτων τις φοιτητικές παρατάξεις. «Δεν θα το επιτρέψουμε»,

«αγνοείτε τις παρακαταθήκες του αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου» κραύγαζε ο 25χρονος, υψώνονοντας το χέρι του προς τους παρισταμένους. Μεταξύ αυτών ήταν και ο πρύτανης του ιδρύματος όπου φοιτά ο ΠΑΣΠίτης. Ο πρύτανης δεν έβγαλε... άχνα διαμαρτυρίας μπροστά στο παραλήρημα του φοιτητή του για το πώς η φοιτητική παράταξη νοεί τη... συνδιοίκηση του ιδρύματος. Μήπως ο πρύτανης εκτιμά ότι η καλύτερη συμβολή των φοιτητικών παρατάξεων στη διοίκηση του ΑΕΙ είναι το... ξυλοφόρτωμα του αντιπρύτανη του ίδιου ιδρύματος, ο οποίος έχει καταγγείλει τις μεθόδους όχι μόνο της ΠΑΣΠ, αλλά και των υπόλοιπων παρατάξεων;

Την άποψη περί ατολμίας των πρυτάνεων ενισχύει και η θέση της Συνόδου Πρυτάνεων. «Η Σύνοδος θεωρεί αδιαπραγμάτευτο ότι ανώτατο συλλογικό όργανο διοίκησης των πανεπιστημίων είναι και πρέπει να παραμείνει η Σύγκλητος, η οποία συγκροτείται από εκλεγμένα μέλη από την πανεπιστημιακή κοινότητα» λέει η απόφαση της τελευταίας έκτακτης συνεδρίασης της Συνόδου των Πρυτάνεων. Και όσο κι αν συμφωνεί κάποιος με την συνταγματικώς κατοχυρωμένη προάσπιση της διοικητικής αυτοτέλειας των πανεπιστημίων και ΤΕΙ, μήπως οι πρυτάνεις θα πρέπει να εξηγήσουν τους λόγους που διαμαρτύρονται, όταν οι αιρετοί εκπρόσωποι των φοιτητών στη Σύγκλητο διακόπτουν τη συνεδρίαση του οργάνου, μόνο και μόνο επειδή η πλειοψηφία (δηλαδή, οι πανεπιστημιακοί) θέλει να πάρει απόφαση διαφορετική από αυτή που θέλουν οι παρατάξεις;

Το μεταπολιτευτικό σύστημα διοίκησης των πανεπιστημίων έχει κλείσει τον κύκλο του και οι διαμαρτυρίες κόντρα σε όσους ζητούν την αλλαγή του αποτελούν τελευταία σπαράγματα όσων (πανεπιστημιακών και φοιτητικών παρατάξεων) επιθυμούν να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους. Η επιλογή του νέου μοντέλου διοίκησης πρέπει να αποτελέσει προϊόν γόνιμου διαλόγου. Η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας έχει απευθύνει πρόσκληση διαλόγου προς όλους και έχει δηλώσει ότι θα εξαντλήσει τα περιθώρια. Ομως, ας μη γελιόμαστε. Η πλειονότητα των πρυτάνεων δεν θα συναινέσει σε αλλαγή που θα περιορίζει τον ρόλο των φοιτητικών παρατάξεων. Και αυτό διότι οι σημερινοί πρυτάνεις έχουν εκλεγεί από τις παρατάξεις και είναι προϊόν του συστήματος, το οποίο θα πρέπει να αλλάξει. Ποιος, στη σημερινή μεταβατική εποχή, αποφασίζει να κάνει χαρακίρι, χάνοντας τα προνόμιά του;

Η Εκκλησία αντεπιτίθεται

από τον πιτσιρίκο

Μεγάλη αναστάτωση έχουν προκαλέσει στο Χριστεπώνυμο Πλήρωμα της Εκκλησίας της Ελλάδος οι αναφορές στην οικονομική κρίση που περιέχονται στο φυλλάδιο με τίτλο «Προς τον Λαό» - αρχικά, το φυλλάδιο λεγόταν «Προς το ΛΑΟΣ», αλλά του άλλαξαν όνομα για να μεγαλώσει το tar­get group. Το «Προς τον Λαό» είναι ένα από τα free press της Εκκλησίας και –για την ώρα- διανέμεται στις εκκλησίες, μετά τη Θεία Ευχαριστία της Κυριακής, μαζί με το πρόσφορο και το κρασάκι. Η Ιερά Σύνοδος σκοπεύει να μπει δυναμικά στην αγορά των free press –για να αποκομίσει κέρδη από τις διαφημίσεις- και σύντομα θα μπορείτε να βρείτε το «Προς τον Λαό» σε όλους τους σταθμούς του Μετρό, σε όμορφα και πρωτότυπα stand που θα έχουν σχήμα κολυμπήθρας. 

Τα όσα αναφέρονται στο «Προς τον Λαό» θα περνούσαν εντελώς απαρατήρητα-γιατί κανείς δεν ενδιαφέρεται για το τι γράφουν τα φυλλάδια της Εκκλησίας-, αλλά η Ιερά Σύνοδος φρόντισε να διαφημίσει το περιεχόμενο του φυλλαδίου στα ΜΜΕ από τα μέσα της προηγούμενης εβδομάδας, με αποτέλεσμα να γίνει σκοτωμός το πρωί της Κυριακής στις εκκλησίες και οι πιστοί να παίζουν μπουνιές για να καταφέρουν να εξασφαλίσουν το σχετικό φύλλο. Ήδη, το «Προς τον Λαό» πωλείται στη μαύρη αγορά, ενώ στο eBay η τιμή του έχει φτάσει τα  4 εκατομμύρια ευρώ.

Συντάκτης του κειμένου φέρεται να είναι ο μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης Παύλος, ο οποίος έχει σπουδάσει στο Lon­don School of Eco­nomics, πήρε το διδακτορικό του από το Πανεπιστήμιο της Γλασκόβης, δίδαξε στο Χάρβαρντ και έχει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για την καταπολέμηση της οικονομικής κρίσης και το πέρασμα από τον καπιταλισμό στην αταξική κοινωνία. Στο κείμενο αναφέρεται πως η χώρα μας φαίνεται να μην είναι πλέον ελεύθερη, αλλά να διοικείται στην ουσία από τους δανειστές της. Πάντα αυτό συνέβαινε, αλλά τώρα το πρόβλημα είναι πως οι δανειστές θέλουν τα χρήματά τους πίσω, οπότε σταμάτησαν να κρατάνε τα προσχήματα και μας έχουν τρελάνει στη σφαλιάρα. Είναι σαν να εμφανιστεί ξαφνικά ο Χριστός και να ζητάει από το παπαδαριό όσα έχει οικονομήσει τόσους αιώνες στο όνομά Του.  

Σε άλλο σημείο του κειμένου αναφέρεται πως είμαστε μια χώρα υπό κατοχή και εκτελούμε εντολές των κυρίαρχων δανειστών μας. Προφανώς, η Ιερά Σύνοδος έχει αντιληφθεί πως σύντομα θα πρέπει να πληρώσει και η Εκκλησία για το χρέος, οπότε την έπιασαν ξαφνικά οι εθνικές ευαισθησίες και το ενδιαφέρον για την ελευθερία του έθνους– τόσα χρόνια που η μάσα με τα δανεικά πήγαινε σύννεφο, όλα ήταν καλά στη χώρα και το μόνο θέμα που τους απασχολούσε ήταν το αν θα αναγράφεται το θρήσκευμα στις ταυτότητες. 

Ο συντάκτης του κειμένου ασκεί σκληρή κριτική στα πολιτικά πρόσωπα της χώρας μας και αναρωτιέται για δεν άλλαξαν τόσα χρόνια όλες αυτές τις παθογένειες της κοινωνίας και της οικονομίας που επιχειρούν να αλλάξουν τώρα με βίαιο τρόπο. Μια καλή απάντηση θα ήταν πως η Εκκλησία της Ελλάδος τόσα χρόνια δεν επιθυμούσε να αλλάξει απολύτως τίποτα, αφού είμαστε η μοναδική χώρα στην Ευρώπη στην οποία δεν έχει γίνει ακόμα διαχωρισμός Κράτους-Εκκλησίας, με αποτέλεσμα οι Έλληνες βουλευτές να μην ορκίζονται στο όνομα του λαού αλλά εις το όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος, ενώ ο εκάστοτε Αρχιεπίσκοπος μπουκάρει στη Βουλή και τους ραντίζει με την αγιαστούρα. 

Σε άλλο σημείο του κειμένου αναφέρεται πως τα πρόσωπα στην πολιτική σκηνή του τόπου μας είναι, εδώ και δεκαετίες, τα ίδια. Το γεγονός πως και τα πρόσωπα της Ιεράς Συνόδου είναι τα ίδια επί δεκαετίες και πως για να υπάρξει νέο πρόσωπο θα πρέπει να τα τινάξει ένας μητροπολίτης δεν τους ενοχλεί καθόλου – είναι απόλυτα φυσιολογικό να παραμένει ισόβια ένας μητροπολίτης στη θέση του, αν και είναι 110 χρονών, τα έχει εντελώς χαμένα και τα κάνει πάνω του. Βέβαια, θα πρέπει να παραδεχτούμε πως τουλάχιστον υπάρχει σχετικά συχνή διαδοχή στον αρχιεπισκοπικό θρόνο, αφού η Ιερά Σύνοδος ψηφίζει συνήθως κάποιο ραμολιμέντο που τα κακαρώνει σύντομα και τον διαδέχεται κάποιο άλλο σάψαλο. Δεν είναι τυχαίο ότι, όταν ένας Αρχιεπίσκοπος εγκαταλείπει τον μάταιο τούτο κόσμο, δεν λένε πως «πέθανε» αλλά πως «εκοιμήθη» -  δηλαδή, έκοψε έναν υπνάκο και μπορεί να ξυπνήσει κεφάτος από στιγμή σε στιγμή και να αρχίσει να βαράει τις καμπάνες. 

Αξίζει να σημειωθεί πως ο συντάκτης του κειμένου καταγγέλλει την πολιτική ηγεσία επειδή δεν είπε την αλήθεια στο λαό και καλλιέργησε τις πελατειακές σχέσεις επειδή είχε ως στόχο την κατοχή και τη νομή της εξουσίας. Το ότι όλοι σχεδόν οι μητροπολίτες συνεχίζουν ακόμα και σήμερα να δίνουν γραμμή στο ποίμνιό τους για το ποιον πρέπει να ψηφίσει στις βουλευτικές και δημοτικές εκλογές δεν είναι πελατειακή σχέση του μητροπολίτη με τον πολιτικό – είναι επιθυμία του Θεού, ο οποίος έχει μεγάλη αδυναμία στους υποψήφιους της Νέας Δημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ και του ΛΑΟΣ, ενώ αντιπαθεί τους υποψήφιους των κομμάτων της Αριστεράς. 

Από το κείμενο δεν απουσιάζει και η αναφορά στις ευθύνες του ελληνικού λαού που παραδόθηκε στην ευμάρεια, στον εύκολο πλουτισμό και στην καλοπέραση. Γι’ αυτό είναι όλοι οι Έλληνες ζάπλουτοι τώρα και δεν τους καίγεται καρφί που τους κόβουν τους μισθούς ή μένουν άνεργοι – επιδόθηκαν στον εύκολο πλουτισμό, έχουν καβατζώσει όλοι από καμιά δεκαριά εκατομμύρια ευρώ, έχουν κι άλλα τόσα σε καταθέσεις σε ξένες τράπεζες, οπότε σκασίλα τους για τη χρεοκοπία και το Μνημόνιο. 
Αφού ο συντάκτης του κειμένου έχει αποδώσει ευθύνες σε όλους τους άλλους –Έλληνες και ξένους-, κρίνει σκόπιμο να κάνει κριτική και στους ηγέτες της Εκκλησίας οι οποίοι κάποιες φορές μας πίκραναν και μας σκανδάλισαν. Πάλι καλά που δεν είπε πως μαζί τα φάγαμε τα χρήματα από τα οικονομικά σκάνδαλα της Εκκλησίας.

Το επόμενο διάστημα, η Εκκλησία της Ελλάδος πρόκειται να αντιδράσει έντονα στην κατοχή της χώρας από τους ετερόδοξους ξένους και στην ξεπουλημένη πολιτική ηγεσία. Ήδη, χιλιάδες παπάδες είναι έτοιμοι να βγουν στο κλαρί και να μιμηθούν τον Αθανάσιο Διάκο και τον Παπαφλέσσα. Η αρχή θα γίνει στις διαδηλώσεις της Αθήνας, όπου το μπλοκ των παπάδων θα ενωθεί με το μπλοκ των αναρχικών και των αντιεξουσιαστών, και θα τα κάνουν όλα Γης Μαδιάμ. Οι παπάδες έχουν ετοιμάσει ειδικές βόμβες μολότοφ με λιβάνι, ώστε να μαστουρώσουν οι μπάτσοι και να κουτουλάνε μεταξύ τους.

Rateyourprofessor.gr: Φοιτητές αξιολογούν τους καθηγητές τους

Aπό τα amfilegomena 

Τη δυνατότητα να βαθμολογήσουν τους καθηγητές τους και να γράψουν τη γνώμη τους γι αυτούς έχουν οι φοιτητές στην ιστοσελίδα rateyourprofessor.gr, η οποία στους δύο μήνες λειτουργίας της μετρά περισσότερα από 10.500 σχόλια για περίπου 1.500 καθηγητές.

Παράλληλα, ενεργό ρόλο μπορούν να έχουν και οι καθηγητές. Ήδη, 30 καθηγητές δήλωσαν ότι επιθυμούν να αξιολογηθούν, διαθέτοντας τα στοιχεία επικοινωνίας τους και απαντώντας στα σχόλια που δημοσιεύονται γι΄ αυτούς. Ωστόσο, αρκετοί συνάδελφοί τους ζήτησαν να διαγραφούν, αμφισβητώντας την αξιοπιστία των αξιολογήσεων.

Tο σάιτ δημιούργησαν τρεις φίλοι: ένας Hλεκτρολόγος Mηχανικός & Yποψήφιος Διδάκτορας του EMΠ, ένας οικονομολόγος και ένας οικονομικός αναλυτής και marketeer. «Ήμασταν φοιτητές. Δεν νιώθαμε αδικημένοι, αλλά συχνά ζητούσαμε ένα βήμα για να ακουστεί η γνώμη μας ή ένα χώρο που αυτές οι γνώμες θα συγκεντρώνονταν και θα έφερναν αποτέλεσμα», τονίζουν οι ίδιοι στην «Ημερησία».

«Φροντίζουμε η ποιότητα των σχολίων να διατηρείται υψηλή, διαγράφοντας όσα είναι κακόβουλα ή προσβλητικά. Παράλληλα, διατηρούμε την ανωνυμία των φοιτητών, ώστε να αποφεύγονται τυχούσες μεροληπτικές διαθέσεις. Θυμίζουμε ότι η σελίδα έκλεισε μόλις ένα μήνα λειτουργίας και προσπαθούμε για τη συνεχή βελτίωσή της» προσθέτουν, απαντώντας στις ενστάσεις πολλών καθηγητών.

Η ιστοσελίδα αποτελεί ουσιαστικά την ελληνική έκδοση του ratemyprofessors.com, το οποίο ιδρύθηκε το 1999 από έναν Mηχανολόγο Mηχανικών Yπολογιστών στην Kαλιφόρνια των HΠA.

Όπως επισημαίνεται στο δημοσίευμα της Ημερησίας, η αξιολόγηση γίνεται με την εξής διαδικασία: O φοιτητής εντοπίζει τον καθηγητή που συμπαθεί ή αντιπαθεί, διαβάζει τις γνώμες των συμφοιτητών του και δημοσιεύει τη δική του γνώμη και βαθμολογία. H τελική βαθμολογία, που μπορεί να κυμαίνεται από το ένα έως και το δέκα, είναι ο μέσος όρος των βαθμολογιών σε τρεις ερωτήσεις: α)πόσο κατανοητός είναι ο καθηγητής στα μαθήματα που παραδίδει, β)πόσο πρόθυμος είναι ο καθηγητής να βοηθήσει τους μαθητές να μάθουν και γ)πόσο εφικτό είναι να περάσεις τα μαθήματά του. H τελική βαθμολογία προκύπτει με βάση τον μέσο όρο των τριών αυτών βαθμολογιών.

Eκτός από τους καθηγητές, οι φοιτητές μπορούν να αξιολογήσουν και τις σχολές με βάση τα ακόλουθα κριτήρια: ποιότητα σπουδών που παρέχει, ταχύτητα Internet, τοποθεσία της σχολής, φαγητό στη σχολή, αλλά και εκδηλώσεις.

Σύμφωνα τα μέχρι στιγμής αποτελέσματα της διαδικτυακής αξιολόγησης, τα τμήματα που έχουν συγκεντρώσει τα περισσότερα σχόλια είναι τα εξής: Mηχανικών, Σχεδίασης Προϊόντων και Συστημάτων στο Πανεπιστήμιο Aιγαίου, Hλεκτρολόγων Mηχανικών και Mηχανικών Yπολογιστών στο AΠΘ και Hλεκτρολόγων Mηχανικών και Tεχνολογίας Yπολογιστών στο Πανεπιστήμιο Πατρών. Στη λίστα με τους καθηγητές που έχουν συγκεντρώσει τις υψηλότερες βαθμολογίες βρίσκονται τέσσερις από το Πανεπιστήμιο Aθηνών, τρεις από το Aριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, ένας του Πανεπιστημίου Πατρών, ένας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και ένας του TEI Λάρισας.

πηγή: tvxs

Μια παρέμβαση σχετικά με τις καταλήψεις.

Η δική μου παρέμβαση στη google list του forum σχετικά με τις καταλήψεις.

Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω την κουβέντα και την κόντρα που άναψε. Μάλλον δεν θέλουμε να δούμε την πραγματικότητα. Τσιμπήσαμε στις ανακοινώσεις των ΕΛΜΕ (είναι και η Γ της Αθήνας που καλεί σε εξέγερση) και ανοίγουμε ένα θέμα που έχει κλείσει από καιρό. Οι καταλήψεις είναι μια πλάκα που γίνεται εθιμικά για να μικρύνει η σχολική χρονιά. Αν υπάρχει και κανένα τοπικό αίτημα ακόμα καλύτερα. Αν δεν υπάρχει βρίσκουν το χαρτί στις τουαλέτες και τις τυρόπιτες. Αν υπάρχει και κανένας αυταρχικός διευθυντής είναι ότι πρέπει, αν το κλίμα είναι «επαναστατικό» συνδέονται και με τίποτα απεργίες και δένει το γλυκό. Δεν είναι όπλο ούτε βαρύ ούτε ελαφρύ, γιατί δεν υπάρχει πόλεμος, δεν υπάρχει διακύβευμα.

 Η κατάληψη της Νομικής ή του Πολυτεχνείου ζητούσε να πέσει η χούντα. Οι καταλήψεις σε έδρες μετά τη μεταπολίτευση, όπως του Αποστολάκη στο Φυσικό ή του Τσατσά στη Φαρμακευτική ζητούσαν να γίνει συγκεκριμένη αποχουντοποίηση. Στην Αμερική ζητούσαν να σταματήσει ο πόλεμος στο Βιετνάμ. Εδώ ζητάμε κάτι συγκεκριμένο; Υπάρχει μια γραμμή;  

Υπάρχει ένα αδιάφορο και βαρετό σχολείο, που κανένα παιδί δεν το αγαπάει και κάποια το μισούν. Όσο λιγότερο εκεί μέσα τόσο καλύτερα. Συμμετέχουν ελάχιστοι, αποκλειστικά οι αδιάφοροι μαθητές και οι άλλοι βρίσκουν την ευκαιρία να κάνουν πιο άνετα φροντιστήρια και να διαβάζουν για τις εξετάσεις. Κάποτε φρικάρει κανένας γονιός ή δάσκαλος και φωνάζει την Αστυνομία. Σύμφωνα με το Σύνταγμα, το σχολείο είναι δημόσιο κατάστημα και δεν μπορούν κάποιοι, όποιοι και αν είναι αυτοί, να εμποδίζουν άλλους να απολαμβάνουν των δημόσιων υπηρεσιών. Λήγει η προθεσμία και κάποιος κακομοίρης ζητά ένα αποδεικτικό σπουδών. Τι να του πει το κράτος, έχει κατάληψη, χάνεις τη δουλίτσα έρημε, διότι τα παιδιά παίζουν επανάσταση απόψε;

 
'Αρα, υπάρχει μια αδιαφορία - απέχθεια που γίνεται αντίθεση και δίπλα σ’ αυτήν αρθρώνονται από το μνημόνιο μέχρι και οι διορισμοί, γιατί όλοι οι απέξω, αλλά ενδιαφερόμενοι, το θεωρούν μια διαταραχή της κανονικότητας και θέλουν να την εκμεταλλευτούν.

Ενδιάμεσα αν υπάρχουν και παιδιά με άσκημη παιδική ηλικία, γίνονται και καταστροφές σε ένδειξη τσαμπουκά. Εκτονώσεις. Τα παιδιά το κάνουν για πλάκα, οι φρενοβλαβείς του «κινήματος» κάνουν πως το βλέπουν σοβαρά. Τα κόμματα ψάχνουν στρατολογίες.

Στο τέλος γυρνάνε όλοι πίσω χαρούμενοι σαν από διακοπές.

Αναπληρώσεις δεν γίνονται προφανώς, Οι εκδρομές γίνονται κανονικά, και όλα με την ανοχή του υπουργείου. Φίλοι μου, σε λίγα χρόνια η κατάληψη θα έχει μπει μέσα στο αναλυτικό πρόγραμμα, στην πτωχευμένη Ελλάδα.

Οι δάσκαλοι, κακά τα ψέμματα, λατρεύουν την κατάληψη, σαν γκόμενο(α) που ήταν το μυστικό απωθημένο τους. Ενας μήνας κατάληψη, ένας μήνας plus διακοπές, ξυπνάω αργά, πίνω καφεδάκια, κάνω βόλτες, και βέβαια συμπαρίσταμαι στο δίκαιο αγώνα κλπ. Η επανάσταση του φραπέ.

Αν θέλει πραγματικά ο σύλλογος και ο διευθυντής κατάληψη δεν γίνεται, ή αν γίνεται τελειώνει σύντομα. Τα σχολεία που καταστρέφονται είναι αυτά που ο σύλλογος τα εγκατέλειψε στην τύχη τους ( πήγε στο χωριό για να μαζέψει τις ελιές), ή η αποξένωση και το μίσος έχουν ξεχειλίσει από τη μεριά κάποιων παιδιών. Και πάλι πρόβλημα των δασκάλων είναι.
Αν η ηγεσία του σχολείου και δεν εννοώ τη διεύθυνση, έχει δημιουργήσει κλίμα συνεργασίας και ανοχής και έχει ελέγξει έντεχνα, παμετζήδες και συριζαίους, κατάληψη δεν γίνεται. Ούτε τα ανθρωπάκια του συνδικαλισμού μπορούν να την οργανώσουν στο σβηστό, αν δεν υπάρχει κλίμα. Κατά βάθος δεν τη γουστάρουν και δεν τη θέλουν αν δεν την ελέγχουν γιατί είναι κλασσικά ψοφοδεή ανθρωπάκια, φασιστοειδούς υφής που φοβούνται τις εξεγερτικές διαδικασίες, έστω και του χαβαλέ.

Πάμε στο συνδικαλισμό.
Η συντριπτική πλειοψηφία δεν ασχολείται, ούτε ψηφίζει και καλά κάνει. Δεν θέλω να πείσω κανένα, για να πάρω τη θέση του κάθε παπάρα, διαπλεκόμενου με τα 2 κινητά στα χέρια και να κάνω θελήματα σε κακομοίρηδες που θέλουν μειωμένο ωράριο για να μην πηγαίνουν μια μέρα σε άλλο σχολείο.  Γιατί τι κάνουν σήμερα οι συνδικαλιστές; γιατί υπάρχουν , σε τι μας ωφελούν; Το σχολείο μας έχει και το συνδικαλισμό που του αξίζει. Οι ανακοινώσεις των ΕΛΜΕ δεν αφορούν κανένα, παρά μόνο αυτών που τις βγάζουν, ελπίζοντας ότι το κόμμα τους θα τους προσέξει κάποια στιγμή και θα τους κάνεις δημοτικούς συμβούλους. Δεν θέλω να τσακώνομαι με τέτοιους χλιμίτζουρες. Βρωμάνε τα χνώτα τους, έχουν χέρια λαδωμένα, είναι ψιλοάπλυτοι μέσα στο σακάκι τους και το βλέμμα τους ψαρεύει ψηφοφόρους.
Να δουλεύουμε μέσα στο σχολείο μας και να το αλλάζουμε. 'Ενα10% των συναδέλφων σου να κερδίσεις και νάχεις ένα λίγο φιλικό διευθυντή μπορείς να κάνεις μια καλή παρέμβαση που δεν θα αλλάξει το σύστημα, αλλά θα αλλάξει τον υποχώρο του. Ελευθερίες έχεις, τα χρήματα δεν είναι πάντα απαραίτητα, άσε που αν το ψάξεις βρίσκεις. Κέφι έχεις να δουλέψεις, στο σπίτι λίγο παραπάνω για να ετοιμάσεις ένα φύλλο εργασίας; να αναθέσεις δυο εργασίες και να τις καθοδηγήσεις, να τους πας στο εργαστήριο κλπ.

 Απλά επειδή αυτό θέλει δουλειά και γνώση, γι’ αυτό θεωρείται ρεφορμισμός και αντ΄ αυτού αποθεώνεται η καταγγελία και η κατάληψη, που είναι και τεμπέλικη δουλειά και έχει και φραπέδες και ούζα και γενικά....

Η Γ ΕΛΜΕ Αθήνας καλεί σε επανάσταση, δάσκαλους, γονείς και μαθητές.

Από το φίλο μου και εκπαιδευτικό ΓΑ

Οι καλοί μας συνάδελφοι, πιστοί στο οκτωβριανό πνεύμα, καλούν τους εκπαιδευτικούς, τους μαθητές και την κοινωνία να μετατρέψουν τα σχολεία σε μίκρα Σμόλνι, στρατηγεία της επικείμενης επαναστατικής ανατροπής. Ξέρω ότι το περιεχόμενο του εν λόγω ψηφίσματος δεν αποτελεί πρωτοτυπία, έχω επίσης την πεποίθηση ότι δεν έχει νόημα να σχολιάζουμε λόγια και ενέργειες φρενοβλαβών, παρ' όλα αυτά όμως συνεχίζω να εκπλήττομαι, πολλώ δε μάλλον όταν αυτά τα απεικάσματα αντιπροσωπευτικών θεσμών επιμένουν να παραληρούν στο όνομα 80 χιλιάδων εκπαιδευτικών.

Ακολουθεί το κάλεσμα για την επανάσταση

Το χαμένο κέντρο της «μεταρρύθμισης». Γιάννης Παπαθεοδώρου

Σκέψεις για την πανεπιστημιακή πολιτική του μέλλοντός μας

Γιάννης Παπαθεοδώρου, The Books’ Journal 3 (2011), 22/12/2010

1. Διαβούλευση : συναίνεση ή διάλογος ;

Τον τελευταίο καιρό, και με αφορμή το προβληματικό κυβερνητικό «Κείμενο Διαβούλευσης» για τη μεταρρύθμιση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, ξεκίνησε στα Τμήματα, στους συλλόγους, στις Συγκλήτους αλλά και στον ευρύτερο δημόσιο χώρο μια γόνιμη διαδικασία διαλόγου με στόχο τη συγκρότηση μιας ακαδημαϊκής πρότασης για την επιβίωση και την ανάπτυξη του ελληνικού δημόσιου πανεπιστημίου, μέσα σε συνθήκες της οικονομικής κρίσης. Είναι ίσως η πρώτη φορά που, μετά το «νόμο-πλαίσιο» του 1982, το πανεπιστήμιο αναστοχάζεται κριτικά τον εαυτό του : τις αδράνειές του, τις συντεχνιακές εξαρτήσεις του, τις στρεβλώσεις της αυτοδιοίκητης λειτουργίας του, την ακαμψία του αλλά και τα επιτεύγματά του, τις επιδόσεις του, την επιστημονική δυναμική του. Είναι, επίσης, η πρώτη φορά που, με ευθύνη του αρμόδιου Υπουργείου, η συζήτηση αυτή διεξάγεται μέσα σε ένα κλίμα γενικευμένης απαξίωσης και σχεδόν καθημερινής αρνητικής προπαγάνδας προκειμένου να πληγεί το ακαδημαϊκό αλλά και το κοινωνικό κύρος του δημόσιου πανεπιστημίου.

Ως τώρα, πάντως, οι αντιδράσεις απέναντι στις προτεινόμενες αλλαγές μπορούν, συμβατικά έστω, να χωριστούν σε τρεις κατηγορίες. Η μια περιλαμβάνει το βροντερό «όχι σε όλα» ∙ πρόκειται για το γνωστό αμυντικό δόγμα που, σε διάφορες παραλλαγές, επαναλαμβάνει μονότονα τη νοσταλγία για ένα αρχαϊκό ανεπιστήμιο αποκομμένο από τις εξελίξεις και τη διεθνή πραγματικότητα ∙ ένα πανεπιστήμιο που θα μοιάζει είτε με προκεχωρημένο φυλάκιο της ταξικής σύγκρουσης απέναντι στο νεοφιλελευθερισμό είτε με φέουδο κλειστών ομάδων εξουσίας. Η άλλη κατηγορία περιλαμβάνει όσες και όσους έσπευσαν, στο όνομα μιας αφελούς προτυποποίησης, να χαιρετίσουν τις προτεινόμενες αλλαγές, διακηρύσσοντας τη βαρύγδουπη κοινοτοπία ότι «έτσι συμβαίνει κι αλλού». Σύμφωνοι ∙ μόνο που «αλλού» έχει ήδη αρχίσει και κοστίζει πολύ ακριβά η μετατροπή της «κοινωνία της γνώσης» σε μια διαχειριστική εργαλειοποίηση και εμπορευματοποίηση της γνώσης. Η τρίτη κατηγορία, τέλος, περιλαμβάνει ένα ευρύ ακαδημαϊκό τόξο (Τμήματα, Σύγκλητοι, Σύνοδος Πρυτάνεων, ΠΟΣΔΕΠ), που πρόσφατα κατέθεσε μια μεταρρυθμιστική πρόταση, με άξονα ένα πανεπιστήμιο που αυτοδιοικείται, αξιολογείται και λογοδοτεί στην ελληνική κοινωνία. Με αποχρώσεις και παραλλαγές, η πανεπιστημιακή αντι-πρόταση επιμένει στη διαμόρφωση στρατηγικών που θα διασφαλίζουν την ήπια μετάβαση στο νέο περιβάλλον του πανεπιστημίου, με πολιτικές εγγυήσεις και ακαδημαϊκά κριτήρια. Ας ελπίσουμε, λοιπόν, ότι η τελική αξιολόγηση και σύνθεση των προτάσεων θα οδηγήσει σε ένα λειτουργικό «νόμο-πλαίσιο», που θα έχει ενσωματώσει και τη φωνή της ακαδημαϊκής κοινότητας.

Η μεταρρύθμιση του πανεπιστημίου, η μεταρρύθμιση, δηλαδή, ενός θεσμού που επηρεάζει το οικονομικό, κοινωνικό και πολιτιστικό μέλλον της χώρας δεν μπορεί παρά να βασίζεται στην ισχυρή νομιμοποίηση και στη συλλογική βούληση του ανθρώπινου δυναμικού της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Δεν εννοώ απλώς ότι χρειάζεται συναίνεση. Στις μέρες μας, άλλωστε, η αναγκαία έμφαση στη συναίνεση – ιδίως σε θέματα παιδείας - συνήθως συσκοτίζει την άλλη ικανή και αναγκαία συνθήκη της δημοκρατικής αντιπαράθεσης : τη διαφωνία ως προς το νόημα αλλά και την εφαρμογή συγκεκριμένων μέτρων. Στη συγκεκριμένη διαδικασία διαβούλευσης, πάντως, η διαφωνία είναι όχι μόνο θεμιτή αλλά και απαραίτητη προκειμένου να εξασφαλιστούν οι διαφορετικές μορφές ταύτισης με το πολιτικό διακύβευμα της μεταρρύθμισης. Επιμένω, λοιπόν, πως η συναίνεση για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση προϋποθέτει αυτή τη διαφωνία γιατί ο ενοποιητικός της ρόλος δεν μπορεί να βασίζεται τόσο στην αφελή προσχώρηση των δρώντων υποκειμένων σε ορισμένα ευκαιριακά και ομογενοποιητικά στερεότυπα (ρηχός μεταρρυθμισμός) όσο στο δυνητικό και συγκρουσιακό ανταγωνισμό θέσεων που προσδιορίζουν τη σύγχρονη και μελλοντική ταυτότητά του πανεπιστημίου.

Τί Πανεπιστήμιο θέλουμε; του Αντώνη Λιάκου

Οι Ανθρωπιστικές επιστήμες στην κοινωνία της γνώσης και στη μετάβαση του πανεπιστημίου από την αυτονομία στην ετερονομία

Αντώνης Λιάκος, The Books’ Journal 3 (2011), 22/12/2010

Εισαγωγή.
Τελικά, οι προτεινόμενες αλλαγές στο Πανεπιστήμιο, ανταποκρίνονται στα πραγματικά προβλήματα που παρουσιάζει το ελληνικό πανεπιστήμιο; Το σχέδιο της διαβούλευσης δεν συνοδεύεται από μια Λευκή Βίβλο με τα προβλήματα του Πανεπιστημίου. Πορίσματα των εξωτερικών αξιολογήσεων δεν δημοσιεύτηκαν. Η συγκεντρωτική αξιολόγηση της ΑΔΙΠ για το 2009, περιστρέφεται στα διαδικαστικά, και τα συγκεντρωτικά της στοιχεία είναι ανεπεξέργαστα .[2] Ποιες ανάγκες επομένως έρχονται να συναντήσουν οι προτεινόμενες μεταρρυθμίσεις; Ποιες αδυναμίες θέλουν να διορθώσουν; Ποιες δυνατότητες να διευρύνουν; Το πανεπιστήμιο ασφαλώς πρέπει να αλλάξει και να γίνει καλύτερο, να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του τι είναι πανεπιστήμιο, να συμβάλλει στην προσπάθεια να ξεπεράσει η κοινωνία την οικονομική κρίση και να την ξεπεράσει με τα λιγότερα δυνατά τραύματα στον κοινωνικό ιστό. Ωραία! Αλλά δεν υπάρχει μόνο ένα μοντέλο αλλαγών, δεν υπάρχει μόνο μια κατεύθυνση.

Την κρίση στην Ελλάδα, καθώς και τις πολιτικές εξόδου, δεν πρέπει να τις βλέπουμε ελληνοκεντρικά. Παρατηρεί κανείς λοιπόν, ότι οι μεταρρυθμίσεις που προτείνονται όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, δεν αφορούν μόνο τα προβληματικά πανεπιστήμια ή τα προβλήματα των πανεπιστημίων, αλλά όλα τα πανεπιστήμια, ή, καλύτερα, το σύνολο της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης και το θεσμό του πανεπιστημίου, και παράλληλα έχουν πολλά κοινά στοιχεία. Χωρίς να σημαίνει ότι όλα τα σχέδια μεταρρυθμίσεων στα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια ταυτίζονται, εντούτοις υπάρχει μια υποκείμενη κοινωνική φιλοσοφία στην οποία ανταποκρίνονται. Η πανεπιστημιακή εκπαίδευση παρουσιάζει διαφορές από χώρα σε χώρα, γιατί αντανακλά τη σχέση του πανεπιστημίου με την κοινωνία στην ιστορική της διαδρομή. Η τάση ομοιογενοποίησης της συνοδεύει επίσης τη διεθνοποίηση της γνώσης, των δυνατοτήτων σπουδών, και των κριτηρίων του τι θεωρείται γνώση, της αξιοπιστίας των προγραμμάτων σπουδών. Αλλά δεν υπάρχει μία και μοναδική προοπτική, κατεύθυνση για τις αλλαγές αυτές. Τα πανεπιστήμια είναι σήμερα εργαλεία αλλαγών στην κοινωνία. Προτείνω επομένως να δούμε την υπόθεση των αλλαγών στο πανεπιστήμιο, και των κοινωνικών και ανθρωπιστικών σπουδών, που είναι το θέμα μας, μέσα σε ένα ευρύ πλαίσιο, εξερευνώντας θεωρητικά το υπόβαθρο των αλλαγών.

1. Η αλλαγή παραδείγματος. Από το Κράτος πρόνοιας στην Κοινωνία της γνώσης.
Η κρίση στις κοινωνικές και ανθρωπιστικές επιστήμες οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο γεγονός ότι η αντιμετώπιση της εκπαίδευσης και γενικότερα της γνώσης άλλαξε ‘παράδειγμα’. Η γνώση ήταν φυσικά μια συνθήκη κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης σε όλες τις νεωτερικές κοινωνίες. Στη μεταβιομηχανική εποχή όμως αναφερόμαστε στην «κοινωνία της γνώσης», πράγμα που σημαίνει δύο πράγματα:

1) Η γνώση έχει αποφασιστικό ρόλο στην οικονομία και στην ανάπτυξη.

2) Οι φορείς της γνώσης είναι τα ίδια τα άτομα, τα οποία μέσω της εκπαίδευσής τους αποκτούν κεφάλαιο, το οποίο είναι σημαντικότερο και παραγωγικότερο από το υλικό ή το χρηματικό κεφάλαιο (χρησιμοποιείται ο όρος brainpower).

Επομένως η γνώση και η εκπαίδευση είναι βασικοί παράγοντας για την οικονομική ανάπτυξη μιας κοινωνίας. Η ιδέα της κοινωνίας της γνώσης είναι σοσιαλδημοκρατική, και δημιουργήθηκε μέσα στα πλαίσια της αναζήτησης ενός αξιόπιστου εναλλακτικού δρόμου στον νεοφιλελευθερισμό. [3]Η σοσιαλδημοκρατική μεταρρυθμιστική λογική είχε δύο σκέλη: 1) Η κοινωνία της γνώσης θα αντικαθιστούσε τους διανεμητικούς μηχανισμούς του παλιού κράτους πρόνοιας και τις γραφειοκρατικές αγκυλώσεις με ένα μοντέλο κοινωνίας της γνώσης περισσότερο ευέλικτο, που να επιτρέπει περισσότερες πρωτοβουλίες, οι οποίες να μην θυσιάζουν την αρχή της αριστείας και της διαφορετικότητας στην αρχή της κατανεμητικής ισότητας. 2) Αντί να δημιουργούνται θεσμοί μεταρρύθμισης με αντικείμενο την κοινωνία, η έμφαση δίδεται στην εκπαίδευση ως ενδυνάμωση των ατόμων. Τα άτομα θεωρούνται φορείς κεφαλαίου, με το οποίο προικοδοτούνται μέσω της γνώσης. Επομένως κοινωνική μεταρρύθμιση σημαίνει τα άτομα αυτά να μην προέρχονται μόνο από προνομιούχα στρώματα (από εδώ προέρχεται και το σύστημα των ατομικών επιταγών που μπορεί ο φοιτητής να χρησιμοποιήσει επιλέγοντας ίδρυμα, αντί της επιδότησης των ίδιων των ιδρυμάτων) και επίσης τους δίδεται η δυνατότητα διάκρισης, διαφοροποίησης και αριστείας. Προς αυτή την κατεύθυνση, το πανεπιστήμιο της μαζικής εκπαίδευσης το οποίο διαμορφώθηκε την εποχή που μεσουρανούσε το κράτος πρόνοιας, θεωρείται ότι χρειάζεται να αλλάξει ριζικά. Εκείνο που διατυπώνεται στο πλαίσιο αυτό είναι ότι το πανεπιστήμιο δεν είναι κάτι έξω από την οικονομία, αλλά ότι το πανεπιστήμιο είναι φορέας παραγωγής, κεφάλαιο. Κεφάλαιο παραγωγικό, το οποίο τίθεται σε κυκλοφορία στην αγορά, αποδίδοντας απολαβές στους κατόχους του.

Η κριτική που ασκήθηκε στην αντίληψη αυτή υποστηρίζει πως αν η γνώση θεωρηθεί κεφάλαιο, και αν τα άτομα και ομάδες θεωρηθούν φορείς αυτού του κεφαλαίου, το αποτέλεσμα θα είναι μια κατάσταση ανταγωνισμού (για το λόγο αυτό και η ορολογία: ‘ανταγωνιστικά πανεπιστήμια’, ‘ανταγωνιστικά προγράμματα’, ‘αριστεία’), η οποία έχει δυο συνέπειες: Πρώτο, η κατάσταση ανταγωνισμού περιθωριοποιεί ουσιαστικά και λεκτικά ομάδες και άτομα που τίθενται αυτονοήτως εκτός του πεδίου των αλλαγών, τα οποία μετατρέπονται σε είδος εσωτερικής αποικίας στο βαθμό που δεν μπορούν να αξιοποιήσουν το κεφάλαιό τους, άρα υπόκεινται σε αναμόρφωση. Επομένως, ο θεσμικός λόγος αυτού του μοντέλου της αλλαγής της γνώσης, συμβάλλει στη διάλυση των κοινωνικών θεσμών της λογικής του Κράτους Πρόνοιας. Η δεύτερη συνέπεια είναι ότι περιθωριοποιεί τις γνώσεις που δεν έχουν άμεση μετατρεψιμότητα στην οικονομία, που δεν έχουν δηλαδή άμεση και εξατομικευμένη ζήτηση, όπως τις κοινωνικές και ανθρωπιστικές επιστήμες.

2. Είναι οι ανθρωπιστικές και κοινωνικές επιστήμες κεφάλαιο; Είναι επενδύσεις σε brainpower που μπορούν να αποδώσουν στους φορείς τους;
Συνήθως οι ανθρωπιστικές επιστήμες αντιπαραβάλλονται προς την αγορά και το αγοραίο, προβάλλουν το διαχρονικό και εξιδανικευμένο, θεωρούνται χώρος ελεύθερης αναζήτησης του πνεύματος. Η εικόνα αυτή παραβλέπει το γεγονός ότι οι επιστήμες αυτές χρηματοδοτήθηκαν όταν χρειάστηκαν για την οργάνωση του εθνικού κράτους, για την οργάνωση της εθνικής κουλτούρας και της αποικιακής επέκτασης. Η ιστορία και οι ιστορικοί επαγγελματοποιήθηκαν τον 19ο αιώνα. Οι ανθρωπιστικές και κοινωνικές επιστήμες αναπτύχθηκαν γιατί είχαν βασικό ρόλο στην εκπαίδευση τόσο του προσωπικού των εθνικών κρατών όσο και των υπηκόων του. Σήμερα ποιες από αυτές τις λειτουργίες, για τις οποίες συγκροτήθηκαν και χρηματοδοτήθηκαν, εξυπηρετούν; Η σημερινή εικόνα των Ανθρωπιστικών και Κοινωνικών σπουδών, ως πεδίων κριτικής σκέψης δεν έχει μεγάλη προϊστορία. Η κριτική ιστορία, η κριτική κοινωνική ανθρωπολογία, η κριτική φιλοσοφία και η κριτική θεωρία της λογοτεχνίας πότε μπήκαν μαζικά στο πανεπιστήμιο και έγιναν προγράμματα σπουδών; Μόλις μετά την μεγάλη μεταβολή του πανεπιστημίου στις δεκαετίες ‘60 και ‘70, όταν δηλαδή δημιουργήθηκε το μαζικό δημόσιο πανεπιστήμιο. Αλλά και στο χώρο των σπουδών αυτών, παρατηρούμε μια αλλαγή παραδείγματος. Οι επιστήμες αυτές, άλλαξαν παράδειγμα. Η έννοια του ανθρωπισμού και κατά συνέπεια των ανθρωπιστικών σπουδών δέχτηκε μεγάλη κριτική από τις πολιτισμικές σπουδές (cultural studies), το φεμινισμό, το δομισμό και τον μεταδομισμό, τις μεταποικιακές σπουδές, κλπ. Το ερώτημα όμως είναι, βρήκαν οι σπουδές αυτές ένα νέο ρόλο; Η κριτική τους λειτουργία ανταποκρίθηκε σε ένα πολιτισμικά «κινηματικό» πλαίσιο (που διεύρυνε και συστηματοποίησε στο πανεπιστήμιο την κριτική των ‘sixties’ και του διευρυμένου ‘1968’), και λειτούργησαν όσο αυτό το πλαίσιο μπορούσε να διατηρηθεί. Έμειναν όμως χωρίς επαρκή λόγο και εκκρεμείς στη νέα εποχή, η οποία θεωρεί ότι η γνώση αποτελεί ένα οικονομικό μέγεθος το οποίο δημιουργεί πλούτο και ανάπτυξη, και το οποίο, όπως όλα τα οικονομικά μεγέθη, γίνεται αντικείμενο ρύθμισης από την αγορά. Ενώ το νέο πλαίσιο χρησιμοποίησε σε μεγάλη έκταση την κριτική των επιστημών αυτών, οι ίδιες βρέθηκαν να λειτουργούν ή να διεκδικούν λειτουργίες του κλασικού πεδίου. Η έννοια των new humanities δεν έχει περάσει ακόμη στην εκπαίδευση και στα πανεπιστήμια . Ένα παράδειγμα: Μπορεί τα παιδιά να βλέπουν τηλεόραση πριν μάθουν να διαβάζουν, μπορεί ο κινηματογράφος να είναι η δημοφιλέστερη επαφή με τις τέχνες, μπορεί το καρτούν και η διαφήμιση να κατακλύζουν το οπτικό μας πεδίο, αλλά στο σχολείο και κατ΄ επέκταση στο πανεπιστήμιο που μορφώνει τους διδάσκοντες, εξακολουθεί να διδάσκεται η λογοτεχνία όπως στον 19ο αι. Ούτε visual studies, ούτε ανάλυση του πώς βλέπουμε, της γραμματικής της εικόνας, της ιστορίας και της κριτικής του κινηματογράφου. Όλα αυτά θεωρούνται «κατώτερα» είδη γνώσης. Οι κοινωνικές και ανθρωπιστικές σπουδές διεκδικούν μέλλον με τα επιχειρήματα του 19ου αι., ακόμη και αν τα εμπλουτίζουν με σύγχρονο περιεχόμενο. Το ζητούμενο όμως δεν είναι να προπαγανδίσουν το ρόλο τους, αλλά να αποκτήσουν ένα νέο ρόλο.

Στα πανεπιστήμια χρειάζονται αλλαγές, αλλά οι περισσότεροι δεν θέλουν ν' άλλάξει τίποτα

Τα πανεπιστήμια μας χρειάζονται αλλαγές, βαθιές, τόσο στη διοίκηση όσο και στο περιεχόμενο και στη οργάνωση των σπουδών. Το πανεπιστήμιο της σύγχρονης εποχής, δημοκρατικό και δημόσιο, είναι και η μόνη μας ελπίδα να βγούμε από, την πρωτίστως, πολιτιστική κρίση που μας μαστίζει. Οι προτάσεις του Υπουργείου ασαφείς , άνευρες και με το μάτι στο πολιτικό κόστος, δεν προμηνύουν ωφέλιμες εξελίξεις για την κοινωνία. Αλλά και η καθηγητική άρνηση να συζητηθεί οποιαδήποτε αλλαγή είναι τελείως αντίθετη από τη διάθεση της κοινής γνώμης ν΄ ανοίξει ο δρόμος για μεταρρυθμίσεις. Ο Λεωνίδας Λουλούδης, η Βάσω Κιντή και ο Κίμωνας Χατζημπίρος  τοποθετούνται πάνω στα κρίσιμα ζητήματα που είναι ήδη ανοιχτά με διάθεση να συμβάλλουν στο διάλογο που ήδη έχει ανοίξει.

Από τα Νέα

Χρειάζονται αλλαγές
του Λεωνίδα Λουλούδη
Το δημόσιο πανεπιστήμιο μετεωρίζεται επικίνδυνα μεταξύ θεσμικών αγκυλώσεων και απραγματοποίητων δυνατοτήτων. Απαιτούνται αλλαγές αλλά όχι αυτές που προτείνει το υπουργείο Παιδείας. Η θέση μου δεν έχει καμία σχέση με εκείνες του αριστερού μηδενισμού ή της καθηγητικής αυταρέσκειας. Ομως, απαιτούνται, σήμερα παρά ποτέ, «κτηνώδης» λογική και ρεαλισμός. Επελέγη η απογείωση της «κάθετης» ρήξης με το παρελθόν. 

Ξεκινάω από το αρχικό κείμενο διαβούλευσης, το οποίο ήθελε να είναι ρηξικέλευθο αλλά ήταν παρορμητικό και ασαφές, εγείροντας προφανή ζητήματα συνταγματικότητας και ενισχύοντας την εντύπωση αποφυγής κάθε προβλεπόμενου πολιτικού κόστους. Κουβέντα για τη μείωση της φοιτητικής συμμετοχής στη διοίκηση και στην εκλογή πρύτανη, το άσυλο και άλλες ελληνικές «ιδιαιτερότητες». 

Οταν αυτά επισημάνθηκαν, και όχι μόνο κακοπροαίρετα, η πολιτική του υπουργείου υποχώρησε ατάκτως σε άνευρες και αμήχανες προσαρμογές. Περιορίζομαι, λόγω οικονομίας, μόνο στον πυρήνα της επιχειρούμενης μεταρρύθμισης, τη σύσταση Συμβουλίου Διοίκησης. Ποια ήταν η λογική της αρχικής πρότασης; Να υπάρξει θεσμικό αντίβαρο στην εξουσία της Συγκλήτου. Μετά την υποχώρηση, στο «ολιγοπρόσωπο» Συμβούλιο θα μετέχουν, αορίστως, εκτός από «ακαδημαϊκά μέλη» και «καταξιωμένες» στην κοινωνία προσωπικότητες. Το ξήλωμα, δηλαδή, της λογικής του θεσμικού αντίβαρου εν εξελίξει. Διότι εκκρεμούν αδυσώπητα διλήμματα για το Συμβούλιο Διοίκησης. Ποια η αναλογία ακαδημαϊκών και καταξιωμένων μελών; Επιλέγουν και διορίζουν τα πρώτα τα δεύτερα; Θα έχει αποφασιστικό ή γνωμοδοτικό ρόλο; 

Για τους μη επαΐοντες, υπενθυμίζω ότι οι όποιες απαντήσεις τελούν υπό το άγρυπνο βλέμμα του ακλόνητου άρθρου 16 περί «αυτοδιοίκησης», μετά την κωλοτούμπα της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης στην τελευταία Αναθεωρητική Βουλή, και, ας μην ξεχνιόμαστε, της ΠΑΣΠ και των άλλων παιδιών. Συνεπώς, αν κάτι επιβάλλεται, είναι ο άμεσος περιορισμός του ανοικονόμητου συστήματος των 40 ΑΕΙ και η άρση των εξουθενωτικών «ιδιαιτεροτήτων» του. 

Ο Λεωνίδας Λουλούδης είναι καθηγητής του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών 



Δεν θέλουν ν΄ αλλάξει τίποτα!
Της Βάσως Κιντή 

Από τη στιγμή που η κυβέρνηση παρουσίασε το Σχέδιο Διαβούλευσης για τη Μεταρρύθμιση στην Ανώτατη Εκπαίδευση, σύγκλητοι, πρυτανικές αρχές, σύλλογοι διδασκόντων και συνδικαλιστικοί φορείς έσπευσαν, με πανομοιότυπες αποφάσεις, να το απορρίψουν ως βάση διαλόγου, ενώ η Σύνοδος των Πρυτάνεων τον Οκτώβριο στο Ρέθυμνο δεσμεύτηκε να καταθέσει «ολοκληρωμένη πρόταση για την ανασυγκρότηση του πανεπιστημίου». Αντ΄ αυτής, η έκτακτη σύνοδος που έγινε στις 10-11 Δεκεμβρίου στο Λαύριο εξέδωσε ψήφισμα- συνονθύλευμα με προτάσεις που εκτείνονται από εντελώς δευτερεύοντα συντεχνιακά θέματα του διοικητικού προσωπικού όπως οι μετατάξεις των συμβασιούχων αορίστου χρόνου (ΙΔΑΧ) έως την ίδρυση νέου ιδρύματος, του Ελληνικού Πράσινου Πανεπιστημίου. Αυτό ήταν που μας έλειπε, ειδικά όταν συζητείται να μειωθεί ο αριθμός όσων υπάρχουν ήδη! Ζητούν να αποσυρθεί το σχέδιο της κυβέρνησης για να συζητηθούν οι δικές τους προτάσεις. Δηλαδή τι; Η πρόταση για υιοθέτηση του συστήματος πιστωτικών μονάδων (ΕCΤS) που ήδη προβλέπεται από την ισχύουσα νομοθεσία και ήδη εφαρμόζεται; Η πρόταση για την οργάνωση των σπουδών που ήδη έχουμε; Η πρόταση για τέσσερις βαθμίδες των μελών ΔΕΠ όπως ακριβώς σήμερα ισχύει; Ή η πρόταση για τη διοίκηση που είναι πανομοιότυπη με τη σημερινή; Είναι προφανές ότι δεν θέλουν ν΄ αλλάξει τίποτε. 

Οι πρυτάνεις εμφανίζονται επίσης ανακόλουθοι. Ενώ ομνύουν στο Σύνταγμα και στο άρθρο 16, δεν διστάζουν να ζητήσουν νομοθετικές παρεμβάσεις που παρακάμπτουν το Σύνταγμα όταν πρόκειται να γίνει πιο ευέλικτη η διαχείριση των οικονομικών των πανεπιστημίων. Ενώ διαμαρτύρονται για το αυτοδιοίκητο που υποτίθεται ότι κινδυνεύει από τα συμβούλια τα οποία προτείνει το υπουργείο, ζητούν τώρα να θεσμοθετηθούν περιφερειακά όργανα άγνωστης σύνθεσης για τη στρατηγική ανάπτυξης των ΑΕΙ. Δεν φοβούνται τώρα το αυτοδιοίκητο, τους μητροπολίτες και τους πολιτευτές; Οι πρυτανικές αρχές αποδεικνύονται κατώτερες των περιστάσεων. Δεν μπόρεσαν καν να εκφράσουν τον γόνιμο διάλογο που έγινε σε αρκετά ακαδημαϊκά όργανα, ακόμη και στις επιτροπές που οι ίδιες σύστησαν. Οσα έλεγαν το προηγούμενο διάστημα μοιάζουν πλέον, όλο και περισσότερο, με προσχήματα που προβλήθηκαν για να μείνουν τα πράγματα ως έχουν. Αυτό που επιθυμούν είναι απρόσκοπτη χρηματοδότηση την οποία θέλουν να διαχειρίζονται με ευελιξία και πλήρη αυτονομία με μόνο έλεγχο από όργανα εντός των πανεπιστημίων! Μήπως ξεχνούν ότι τα πανεπιστήμια ανήκουν στην κοινωνία και όχι στα μέλη ΔΕΠ; 

Η Βάσω Κιντή είναι αναπληρώτρια καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, πρόεδρος του Παρατηρητηρίου για την Ερευνα και τον Διάλογο για τα Πανεπιστήμια 
Συστήματα αυτοσυντηρούμενα
Του Κίμωνα Χατζημπίρου 

Το υπουργείο Παιδείας προκάλεσε μια συζήτηση για το πανεπιστήμιο που έπρεπε να είχε γίνει από καιρό. Το σχετικό κείμενο διαβούλευσης για την έναρξη διαλόγου περιέχει ως επί το πλείστον εύστοχες διαπιστώσεις και άστοχες προτάσεις. Η προχειρότητα και οι έμμονες ιδέες που διατρέχουν το κείμενο δεν αφήνουν πολλά περιθώρια αισιοδοξίας και εν μέρει δικαιολογούν τις σπασμωδικές αντιδράσεις του κόσμου των πανεπιστημίων. Ωστόσο, το πολιτικό ζήτημα δεν είναι η τοποθέτηση απέναντι στις «προτάσεις Πανάρετου», αλλά το αν το πανεπιστήμιο χρειάζεται επειγόντως μεταρρύθμιση. Αν τεθεί έτσι το διακύβευμα, τότε γίνεται φανερή η ανάγκη να απομονωθεί το «βαθύ πανεπιστήμιο», η συντεχνιακή αντίληψη που τροφοδοτεί τις ακραίες αντιδράσεις των συνεχών απεργιών και φοιτητικών καταλήψεων και οδηγεί μονίμως στην αντιδραστική πραγματικότητα του κλειστού πανεπιστημίου. 

Απέναντι, λοιπόν, στη στείρα άρνηση πρέπει να αναδειχθεί η εναλλακτική πρόταση του μεταρρυθμισμού. Ο διάλογος να καταλήξει σε αποτέλεσμα το οποίο θα προκύψει μέσα από διαπραγμάτευση και σύνθεση, όπου οι συσχετισμοί θα επηρεαστούν όχι μόνο από τις δυνάμεις των πανεπιστημιακών αλλά και από την κοινωνία η οποία στηρίζει οικονομικά και είναι αποδέκτης του προϊόντος που παράγεται. 

Ωστόσο, με τη μέχρι τώρα στάση των ηγεσιών, τα πανεπιστήμια τείνουν να εμφανίζονται ως συντηρητικοί οργανισμοί που δεν προωθούν την εξέλιξή τους αν δεν υπάρξει πίεση από εξωτερικούς παράγοντες. 

Ο Κίμων Χατζημπίρος είναι αναπληρωτής καθηγητής στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο