Πέθανε ο Νίκος Αλεξίου.

Πέθανε μετά από ασθένεια πολλών μηνών ο Νίκος Αλεξίου. Έπασχε από καρκίνο και ήταν 51 ετών.

΄Ηταν ένας από τους επιφανέστερους εικαστικούς της νέας εποχής. Τόσο τα έργα του όσο και τα πολυάριθμα σκηνικά του στο θέατρο, χαρακτηριζόταν από την επανάληψη μοτίβων μέσα σε μοτίβα -σαν κέντημα και κομποσκοίνι. Ο ίδιος τα παρομοίαζε με προσευχή.

Το 2007 εκπροσώπησε με επιτυχία την Ελλάδα στη Μπιενάλε Βενετίας.

Τους μήνες της νοσηλείας του στο νοσοκομείο Σωτηρία, ενημέρωνε την σελίδα του στο Facebook με < script src="/js/tiny_mce/themes/advanced/langs/el.js" type="text/javascript"> φωτογραφίες της καθημερινότητάς του, που μοιάζουν με ήσυχο θρήνο

Από τον Δημήτρη Παπαϊωάννου.

Ο Νίκος Αλεξίου είναι από τους λίγους σπουδαίους που έτυχε, ή ήταν γραφτό, να συναντήσω. Τον γνώρισα όταν ήμουν 18 κι εκείνος λίγο παραπάνω. Όταν πρωτοδειγμάτιζα με την Ομάδα Εδάφους, μου πρότεινε να φτιάξω ένα έργο πάνω σ' ένα δικό του. Έτσι γεννήθηκε το Τελευταίο Τραγούδι, που αργότερα έγινε τριλογία: Τα Τραγούδια. Η ζωή μας σημαδεύτηκε από εκείνο τον αναπάντεχο μικρό θρίαμβο που ζήσαμε με το έργο αυτό στην Κατάληψη. Μετά κάναμε μαζί τη Μήδεια που σηματοδότησε την έξοδο της Ομάδας Εδάφους από τους εναλλακτικούς χώρους και την είσοδό της στις μεγάλες σκηνές, για να γίνει μετά το μεγάλο σουξέ, το εμβληματικό έργο της ομάδας και της συνεργασίας μας.

Είμαι τυχερός που μου έδωσε τέτοια τoπία να περπατήσουν πάνω οι σκηνοθετικές μου σκέψεις, τοπία που χάρισαν στα έργα μου αυτά αξία μεγαλύτερη από αυτή που είχαν. Σαν μετάγγιση αίματος.

Έχω την εντύπωση ότι ο Νίκος επικοινωνεί με την πνευματική γεωμετρία των πραγμάτων. Μεταμορφώνει την ευθραυστότητα των υλικών σε στέρεη ιδέα. Εργάζεται σαν να προσεύχεται, σαν φυλακισμένος, κεντήστρα, φιλόσοφος, μανιακός, σαν ένας σπουδαίος καλλιτέχνης

Συνέχεια  εδώ