Βάσω Κιντή «Δεν μπορούμε να απεργούμε για τα κουρέλια του κράτους»

Συνέντευξη στο Βήμα και στην ΕΛΕΝΗ ΒΟΥΛΤΣΙΔΟΥ | Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011


Την περασμένη Τετάρτη η πανεργατική απεργία και οι κινητοποιήσεις που έγιναν σε όλη την Ελλάδα ήταν, σύμφωνα με εκτιμήσεις, οι μεγαλύτερες της τελευταίας εικοσαετίας. Ο κόσμος δρα- και αντιδράόταν «ο κόμπος φτάνει στο χτένι».Μια διαφορετική αντίδραση όμως ήρθε από τον χώρο του Πανεπιστημίου την Τρίτη, παραμονή της απεργίας. Είκοσι πανεπιστημιακοί υπέγραψαν και έδωσαν στη δημοσιότητα κείμενο στο οποίο εξηγούν γιατί δεν απεργούν. « Η απόφασή μας βασίζεται στην άποψή μας ότι την ώρα της κρίσης δεν μπορούμε να λέμε “η κρίση δεν αφορά εμένα, ας πληρώσουν οι άλλοι”, ούτε μπορούμε να κρατάμε όμηρο την κοινωνία απαιτώντας να πληρώσουν τον μισθό μας οι άνεργοι και οι συνταξιούχοι» υποστηρίζουν. Οπως λένε, «από την κρίση θα βγούμε με περισσότερη και καλύτερη δουλειά». Η επίκουρη καθηγήτρια Φιλοσοφίας στο Τμήμα Μεθοδολογίας, Ιστορίας και Θεωρίας της Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών κυρία Βάσω Κιντή, η οποία συνυπογράφει το κείμενο,μας μιλάει για το πώς γεννήθηκε αυτή η πρωτοβουλία,λέει ότι όλα τα προβλήματα δεν λύνονται με απεργίες και καταλογίζει στην ΠΟΣΔΕΠ ότι επιλέγει στη συγκεκριμένη συγκυρίααδιέξοδες μορφές πάλης. 
- Κυρία Κιντή, πώς προέκυψε η ανακοίνωση «Δεν απεργώ» των πανεπιστημιακών;
«Ηταν πρωτοβουλία ενός συναδέλφου από την Κρήτη, του Γιάννη Καρακάση, ο οποίος συνέταξε και το κείμενο. Διακινήθηκε για πολύ λίγο επειδή δεν υπήρχαν τα χρονικά περιθώρια. Γι΄ αυτό και υπήρχαν λίγες υπογραφές. Τώρα που την είδαν και άλλοι συνάδελφοί μας αρκετοί μάς έγραψαν ότι θα ήθελαν και αυτοί να την υπογράψουν».

- Εκτιμάτε ότι υπάρχει μια τάση διαφοροποίησης στην πανεπιστημιακή κοινότητα από αυτήν της επιλογής των απεργιών;

«Βλέπω ότι υπάρχει αρκετά μεγάλος αριθμός ανθρώπων και στα πανεπιστήμια που βλέπουν ότι μια συμπεριφορά όπως αυτή που μας έφερε στο χείλος της χρεοκοπίας δεν μπορεί να είναι η λύση στα σημερινά μας προβλήματα. Πολύς κόσμος έδειξε να συμμερίζεται, έστω και εκ των υστέρων, αυτόν τον συμβολικό τρόπο αντίδρασης».

- Δηλαδή, όσοι υπογράφετε το κείμενο πιστεύετε ότι οι απεργίες μπορεί να οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση την Ελλάδα;
«Οχι ακριβώς οι απεργίες. Γιατί προφανώς κανείς από εμάς δεν είναι εναντίον των απεργιών και όλοι μας έχουμε απεργήσει στη ζωή μας και θα απεργήσουμε ξανά. Αλλά μια λογική όπου ζητάς συνεχώς από το κράτος κυρίως προνόμια, και δεν αναφέρομαι στους πανεπιστημιακούς, οι οποίοι είναι πολύ χαμηλά αμειβόμενοι σε σχέση με άλλους, μια συνεχής διεκδίκηση αυτών των προνομίων τα οποία ικανοποιούνται μόνο με δανεικά μάς οδήγησε σε αυτή την κατάσταση. Σήμερα τα συγκεκριμένα προβλήματα που έχουμε δεν θα λυθούν με απεργίες».

- Πώς βλέπετε να λύνονται; «Οπως αναφέρεται και στην ανακοίνωση, με περισσότερη δουλειά γιατί πρέπει να παραχθεί πλούτος ώστε να μη στηριζόμαστε πάντα σε δανεικά».

- Η περισσότερη δουλειά όμωςδεν συνεπάγεται και αντίστοιχες μισθολογικές απολαβές ή οι αμοιβές είναι ικανοποιητικές αλλά εμείς δουλεύουμε λιγότερο;
«Διάφοροι που απεργούν συνεχώς αυτές τις ημέρες έχουν υψηλές απολαβές οι οποίες δεν προκύπτουν από περισσότερη εργασία αλλά προκύπτουν από ειδικές διασυνδέσεις με το κράτος επί σειρά ετών που τους επέτρεψαν να έχουν όλα αυτά τα προνόμια. Οπως γράφουμε και στην ανακοίνωσή μας, οι μισθοί των πανεπιστημιακών είναι κάτω από το μισό τού πλαφόν των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ. Δεν μπορούμε λοιπόν εμείς να απεργούμε με τον ίδιο τρόπο. Από την άλλη, όταν λέμε να εργαζόμαστε περισσότερο δεν εννοούμε ότι δεν πρέπει να σκεφτόμαστε και να βάζουμε το κεφάλι κάτω και να δουλεύουμε. Απλώς η συγκεκριμένη συγκυρία απαιτεί να παραχθεί πλούτος και αυτός πώς αλλιώς θα παραχθεί; Δεν μπορεί να ζούμε συνεχώς με δανεικά». - Στην ανακοίνωση επισημαίνεται ότι η ομοσπονδία σας, η ΠΟΣΔΕΠ, η οποία και συμμετείχε στην απεργία,έχει δίκαια αιτήματα. Με ποιον τρόπο θεωρείτε ότι πρέπει οι πανεπιστημιακοί να προωθήσουν την επίλυσή τους; «Η δική μας ανακοίνωση δεν ήθελε να κάνει αντιπολίτευση στην ΠΟΣΔΕΠ. Θέλαμε απλώς να δείξουμε ότι αυτές οι μορφές πάλης είναι στη συγκεκριμένη συγκυρία αδιέξοδες. Δεν μπορούμε να διαμοιράζουμε όχι πλέον τα ιμάτια αλλά ούτε τα κουρέλια του κράτους. Θα πρέπει να δείξουμε περισσότερη αλληλεγγύη, και αυτό το τονίζουμε, και σε ανθρώπους που δεν έχουν τρόπο να διεκδικήσουν μια δίκαιη κατανομή των βαρών. Δηλαδή, τους ανέργους και τους συνταξιούχους. Θα πρέπει, οι πανεπιστημιακοί, να θέτουμε τα αιτήματά μας υπόψη της κοινωνίας και της κυβέρνησης, αλλά χωρίς αυτό να μας οδηγεί σε μια κατάσταση όπου αναιρείται η συνθήκη της συμβολής όλων στο ξεπέρασμα της κρίσης».

- Αναφερθήκατε και σε άλλες κοινωνικές ομάδες και, επειδή οι άνθρωποι της διανόησης πολλές φορές είστε στην πρωτοπορία της σκέψης και ανοίγετε δρόμους, το μήνυμά σας είναι «όχι απεργίες, όχι κινητοποιήσεις»;
«Οπως είπα και πριν, δεν είμαστε εναντίον των απεργιών εν γένει. Αυτό ήταν μια συμβολική κίνηση. Ειδικά στους πανεπιστημιακούς οι απεργίες είναι πολύ συχνά τελετουργικές. Οι διοικήσεις των πανεπιστημίων κλείνουν τα πανεπιστήμια όταν υπάρχουν γενικές απεργίες, οπότε είτε απεργείς είτε δεν απεργείς δεν εργάζεσαι. Σε άλλες περιπτώσεις οι πανεπιστημιακοί απεργούν αλλά ο μισθός τους δεν περικόπτεται και είναι μια πρακτική η οποία εντάσσεται στο κλίμα της Μεταπολίτευσης που μας έφερε στη χρεοκοπία. Απέναντι σε αυτές τις τελετουργικές απεργίες που είναι αδιέξοδες θέλαμε να σταθούμε κριτικά και όχι γενικά στο δικαίωμα της απεργίας. Προφανώς και η κοινωνία πρέπει να αντιστέκεται σε πολιτικές που δεν λαμβάνουν υπόψη τους υπαρκτά προβλήματα».

- Και πώς θα ακουστεί η φωνή όλων αυτών τα δικαιώματα των οποίων θίγονται, τα οποία δεν είναι πάντα οικονομικά;

«Ναι, μέσω των κινητοποιήσεων μπορεί να ακουστεί η φωνή τους. Αλλά είναι μια φωνή που αυτή τη στιγμή ζητάει από ένα κράτος που είναι σχεδόν χρεοκοπημένο να πάρει και άλλα δανεικά και να συνεχίσει μια πορεία που μας οδηγεί στη χρεοκοπία».

«Ολοι έχουμε μερίδιο ευθύνης»
- Λέτενα βοηθήσουμε όλοι σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία. «Τα φάγαμεόμωςόλοι μαζί», όπως είπε ο κ. Πάγκαλος;

«Θα έλεγα ότι όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης για την κατάσταση στην οποία έχουμε φθάσει.Προφανώς δεν είναι ίδιο το βάρος της ευθύνης που επιμερίζεται σε όλους,αλλά, αφού αυτή η κοινωνία είναι δική μας και αυτή η χώρα είναι όλων μας,όλοι πρέπει να προσπαθήσουμε να τη σώσουμε. Δεν πρέπει να εμφανιζόμαστε σαν ανώριμα παιδιά που περιμένουν να τα σώσουν κάποιοι άλλοι.Εμείς έχουμε την ευθύνη για το τι θα γίνει η χώρα και εμείς πρέπει να την αναλάβουμε».

- Η ανακοίνωσή σας θα μπορούσε να εκληφθεί ως μια πρόταση ανοχής σε όσα συμβαίνουν.

«Κοιτάξτε,η πρωτοβουλία μας αυτή δεν είναι μια πολιτική κίνηση.Αυτές οι υπογραφές μαζεύτηκαν αμέσως από μια αυθόρμητη διάθεση να δηλώσουμε ότι δεν θέλουμε να συνεχίσουμε όπως πριν.Δεν ήταν κάτι που είχαμε προγραμματίσει. Κυρίως θέλαμε να δηλώσουμε με τη στάση μας ότι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να ζούμε με δανεικά,ότι δεν ταυτιζόμαστε με διεκδικήσεις ομάδων που δεν σκέφτονται το σύνολο,δεν δείχνουν αλληλεγγύη,και κυρίως ότι δεν μπορούμε να διαμοιράζουμε τα ιμάτια του κράτους με έναν τρόπο ιδιοτελή. Πρέπει να σκεφτόμαστε και τους άλλους». 

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=32&artId=386691&dt=27%2F02%2F2011#ixzz1FFo4y84S

Άγγελος Χανιώτης: Το ελληνικό πανεπιστήμιο είναι καθρέφτης της ελληνικής κοινωνίας

από την Αυγή

Κρημνιώτη Π.

Ημερομηνία δημοσίευσης: 27/02/2011

* Σε μια περίοδο που η Ευρώπη ταλαιπωρείται από την οικονομική κρίση, εσείς αποσπάσατε από την Ευρωπαϊκή Ένωση χορηγία ύψους 1,59 εκατομμυρίων ευρώ προκειμένου να ερευνήσετε την ιστορία των ανθρωπίνων συναισθημάτων. Κατ' αρχάς, ποια συναισθήματα σας προκάλεσε αυτή η επιτυχία;
Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Έρευνας χορηγεί τα ερευνητικά κονδύλια έπειτα από πολύμηνη και απαιτητική διαδικασία αξιολόγησης. Το γεγονός ότι ανήκα στην πρώτη ομάδα επιστημόνων που έλαβαν τέτοια χορηγία (το 2008), και μάλιστα ως μόνος τότε εκπρόσωπος των κλασικών σπουδών, φυσικά με γέμισε με χαρά. Πρέπει όμως να ομολογήσω ότι από τη στιγμή που συγκρότησα την ερευνητική μου ομάδα και άρχισε η δουλειά, μόνο δέος αισθάνομαι για τις διαστάσεις και την πολυπλοκότητα του εγχειρήματος.

* Από την άλλη ακούγεται πολύ παρήγορο, σε μια εποχή που τα πάντα έχουν παραδοθεί στους κανόνες της αγοράς και των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, να δαπανώνται τέτοια ποσά για ιστορική έρευνα. Εσείς τι λέτε;
Ευτυχώς, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Έρευνας -σημειωτέον ότι πρώτος του πρόεδρος ήταν ο Έλληνας Φώτης Καφάτος- έχει δεσμευτεί να δαπανά περίπου το ένα τρίτο του προϋπολογισμού του για έρευνα στις ανθρωπιστικές και κοινωνικές επιστήμες. Αυτό είναι όντως παρήγορο, αν και δυστυχώς πολλές ευρωπαϊκές χώρες δεν ακολουθούν αυτή την ισορροπημένη ερευνητική πολιτική. Όταν τον Ιανουάριο η υπουργός Παιδείας ανακοίνωσε τη χρηματοδότηση της έρευνας με βάση προτεραιότητες, η θεωρητική έρευνα ήταν απούσα στη νέα ερευνητική πολιτική. Το θεωρώ τραγικό λάθος.

* Αναρωτιέμαι, έπειτα από τέτοια αναγνώριση στο επιστημονικό σας έργο, τι μπορεί να σημαίνει η ελληνική βράβευσή σας με το Κρατικό Βραβείο Δοκιμίου-Κριτικής;
Τη βράβευση δεν την περίμενα και δεν γνώριζα καν την ύπαρξη του βραβείου. Το βιβλίο μου είχε κυκλοφορήσει ήδη από τον Μάιο του 2009 και είχα την εντύπωση ότι είχε περάσει απαρατήρητο. Η διάκριση με χαροποίησε περισσότερο από διάφορα άλλα βραβεία και διακρίσεις που μου έχουν απονεμηθεί, όχι μόνο επειδή αφορά ένα βιβλίο που έγραψα με κέφι και μεράκι, το πιο αγαπημένο από τα βιβλία που έχω γράψει, αλλά και επειδή είναι το πρώτο βιβλίο που γράφω στα ελληνικά και για ένα ευρύτερο αναγνωστικό κοινό.

* Στο βραβευμένο βιβλίο σας «Θεατρικότητα και δημόσιος βίος στον ελληνιστικό κόσμο» μελετάτε την επίδραση του θεάτρου της ελληνιστικής εποχής στον δημόσιο βίο και τις ενδιαφέρουσες αναλογίες που συναντούμε στη σημερινή επίδραση της τηλεόρασης και του θεάματος στην πολιτική. Μπορούμε να εκλάβουμε αυτά τα φαινόμενα ως απότοκα μεταιχμιακών περιόδων;
Νομίζω ότι αυτό ισχύει. Είναι φαινόμενα που εμφανίζονται συχνά όταν μια κοινωνία υφίσταται βαθιές μεταβολές, αλλά θέλει να ζει με την ψευδαίσθηση ότι τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει. Έτσι η θεατρική συμπεριφορά επιστρατεύεται για να εξωραΐσει τη δυσάρεστη πραγματικότητα, για να επικαλύψει την έλλειψη ισότητας, ελευθερίας και γνήσιας δημοκρατίας, για να σώσει τα προσχήματα και κυρίως για να μετατρέψει τους πολίτες σε παθητικούς θεατές του δημόσιου βίου και να τους εθίσει στο να απολαμβάνουν την παθητικότητά τους.

* Θα θέλατε να μας εξηγήσετε σε τι ακριβώς συνίσταται η έρευνά σας πάνω στην ιστορία των ανθρώπινων συναισθημάτων;
Ως ιστορικός της ελληνικής αρχαιότητας πλησιάζω τα συναιθήματα των ανθρώπων μέσα από τη φιλτραρισμένη τους παρουσίαση σε κείμενα και εικόνες. Στόχος της έρευνάς μου είναι η συλλογή και ανάλυση χιλιάδων πηγών (κυρίως επιγραφών και παπύρων) που επιτρέπουν να διακρίνουμε την πολυπλοκότητα και τους διάφορους ρόλους των συναισθημάτων. Για να διακρίνουμε εξελίξεις και αλλαγές, αλλά και για να αποφύγουμε τη μονομέρεια των απόψεων της αθηναϊκής ανδρικής ελίτ που αντικατοπτρίζονται στο δράμα και στη φιλοσοφία, οι συνεργάτες μου κι εγώ εξετάζουμε πηγές σε μια περίοδο χιλίων χρόνων και σε μια γεωγραφική έκταση που φτάνει από τον Ευφράτη ώς το Ρήνο και από τη νότια Ρωσία ως την Αιθιοπία. Αυτή η έρευνα είναι πραγματική πρόκληση, αλλά τα αποτελέσματά της έχουν σημασία που ξεπερνά τα όρια της ελληνικής αρχαιότητας.

* Μπορεί η έρευνα να οδηγηθεί σε ασφαλή συμπεράσματα για τα συναισθήματα τα ανθρώπων στην ιστορική διαχρονία όταν αυτά τα συναντούμε στην εκλογικευμένη αποτύπωσή τους στις πηγές;
Μόνο εν μέρει. Δεν μπορώ να μελετήσω τις νευροβιολογικές διεργασίες που επιτελέστηκαν όταν ένας αρχαίος άνθρωπος αισθάνθηκε κάτι, μπορώ όμως να μελετήσω τα εξωτερικά ερεθίσματα που τις προκάλεσαν και τους κοινωνικούς και πολιτιστικούς παράγοντες που καθόρισαν το πώς εξωτερικεύθηκαν τα συναισθήματα. Παραδείγματος χάριν, αναστολές για την εξωτερίκευση αισθημάτων προέρχονται από τη θρησκεία, από κοινωνικές συμβάσεις, ιδεολογικά μορφώματα και πολιτιστικούς παράγοντες· συνεπώς οι αναστολές αυτές έχουν μια ιστορία. Στην έρευνα αμφισβητείται αν τα συναισθήματα ως νευροβιολογικά φαινόμενα έχουν ιστορία (αν ο φόβος του νεολιθικού ανθρώπου διαφέρει από αυτόν του σύγχρονου ανθρώπου)· αυτή η διαπίστωση ξεφεύγει από τα όρια της έρευνάς μου. Όμως όταν στηριζόμαστε στη συγκριτική μελέτη πολλών πηγών, μπορούμε να έχουμε ασφαλή συμπεράσματα π.χ. για το πότε, πώς και από ποιον θα εξωτερικευθεί ο φόβος, αν θα χρησιμοποιηθεί ως επιχείρημα, αν θα ελεγχθεί· με ποια μέσα (κείμενα, εικόνες, οργάνωση του χώρου) καλλιεργείται λόγου χάριν ο φόβος του θεού· πώς η ομολογία του φόβου χρησιμοποιείται για να αιτιολογηθούν πράξεις ή να φανούν κοινωνικές και πολιτιστικές διαφορές· πώς ο φόβος γίνεται στοιχείο εκπαίδευσης· πώς τον εκφράζει η γλώσσα· πώς γίνεται παράγοντας αισθητικής ή ακόμα και αιτία απόλαυσης.

* Διατελέσατε αντιπρύτανης του κορυφαίου πανεπιστημίου της Χαϊδελβέργης, γίνατε εταίρος του Αll Souls College, καθηγητής στην Οξφόρδη και προσφάτως καθηγητής Αρχαίας Ιστορίας στο Ινστιτούτο Ανωτέρων Σπουδών του Πρίνστον. Πριν απ' αυτή τη λαμπρή διαδρομή, υπήρξατε απόφοιτος ενός ελληνικού πανεπιστημίου. Πού οφείλεται κατά την άποψή σας η σημερινή απαξίωση του ελληνικού πανεπιστημίου; Υπάρχει τρόπος να ανατραπεί η σημερινή κατάσταση;
Στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου σπούδασα το 1978-82, οφείλω μια ευρύτητα εκπαίδευσης. Αν και έλειπε η εμβάθυνση, υπήρχαν (όπως υπάρχουν και σήμερα) εμπνευσμένοι ακαδημαϊκοί δάσκαλοι. Η κακοδαιμονία του ελληνικού πανεπιστημίου οφείλεται σε εξωγενείς παράγοντες που διαμόρφωσαν το πανεπιστήμιο των ομάδων συμφερόντων και των πολιτικών σκοπιμοτήτων. Τα ελληνικά πανεπιστήμια δεν είναι πρωτίστως ο χώρος που μεταδίδεται και δημιουργείται νέα γνώση, αλλά ο χώρος όπου οι νέοι αποκτούν ένα «χαρτί», τα κόμματα αναμετρούν τις δυνάμεις τους και η κοινωνία «παρκάρει» για κάποια χρόνια μια νεολαία που δεν ξέρει τι να την κάνει. Στην επαρχιακή πόλη τα ΑΕΙ εξυπηρετούν την εύκολη κερδοσκοπία του ιδιοκτήτη της γκαρσονιέρας και του φαστφουντάδικου· δεν οδηγούν στην ανάπτυξη της περιφέρειας. Και, κακά τα ψέματα, το πανεπιστήμιο είναι χώρος όπου τα βλαστάρια της ελληνικής κοινωνίας εξοικειώνονται με τα γνωρίσματά της: την αναξιοκρατία, την αδιαφορία για ό,τι οικοδομήθηκε με τα χρήματα του φορολογούμενου πολίτη, τις πελατειακές σχέσεις και τη βεβαιότητα ότι σε αυτή τη χώρα κανείς δεν πληρώνει ποτέ για τα λάθη του. Έχω πολλές αμφιβολίες για τις προοπτικές της μεταρρύθμισης που βρίσκεται εν εξελίξει. Πρότυπά της είναι τα επιτυχημένα αμερικανικά πανεπιστήμια, χωρίς όμως τα στοιχεία στα οποία οφείλουν την επιτυχία τους: την πλήρη αυτονομία από κρατικές παρεμβάσεις, την ύπαρξη κληροδοτημάτων και την παράπλευρη ή παράλληλη ύπαρξη πολλών και καλών κολλεγίων που παρέχουν προπτυχιακές σπουδές και επαγγελματική εκπαίδευση. Αναπόφευκτα η απομίμηση υστερεί κατά πολύ από το πρότυπο. Αντί για μια μεταρρύθμιση που θα επιβληθεί εκ των άνω και θα διαβρωθεί εκ των έσω, θα προτιμούσα τη δημιουργία ενός πρότυπου δημόσιου πανεπιστημίου, αυτόνομου, αυτοδιοικούμενου με βάση ακαδημαϊκά κριτήρια και όχι κομματικά συμφέροντα. Αν ένα τέτοιο πρότυπο δημόσιο πανεπιστήμιο έκανε ορατά -εδώ κι όχι στη μακρινή Εσπερία- τα πλεονεκτήματα μιας μεταρρύθμισης, και τα άλλα πανεπιστήμια θα ακολουθούσαν.

* Ακούμε συνέχεια για αυξήσεις διδάκτρων στα πανεπιστήμια. Είστε αισιόδοξος για το μέλλον των πανεπιστημίων στην Ευρώπη;
Η εκπαιδευτική πολιτική στην Ευρώπη την τελευταία δεκαετία χαρακτηρίζεται από σωρεία λαθών. Οι αυξήσεις διδάκτρων, όταν δεν συνοδεύονται από μέτρα ουσιαστικής ενίσχυσης των προικισμένων, αλλά οικονομικώς ασθενών φοιτητών, στερούν τα πανεπιστήμια από το καλύτερο ανθρώπινο δυναμικό. Όμως η εστίαση της προσοχής στα δίδακτρα έχει ως αποτέλεσμα να παραβλέπονται πολύ χειρότερες εξελίξεις: η κατάργηση γνωστικών αντικειμένων, ο περιοριοσμός της πολυμορφίας στην πανεπιστημιακή εκπαίδευση με το πρωτόκολλο της Μπολόνια, οι όλο και πιο περιορισμένες δυνατότητες για αυτόνομη έρευνα από τον υποψήφιο διδάκτορα και η προκρούστια λογική της ομοιόμορφης οργάνωσης της έρευνας. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, τα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια θα συνεχίσουν να υστερούν των αμερικανικών, αλλά και των ραγδαία αναπτυσσόμενων ασιατικών.

* Συμμερίζεστε την απαισιοδοξία που μέχρι το τέλος της εξέφραζε η Ζακλίν ντε Ρομιγί για το μέλλον των ανθρωπιστικών σπουδών;
Οι ανθρωπιστικές σπουδές είναι τόσο δυναμικές όσο οι εκπρόσωποί τους. Στο χέρι τους είναι να καταδεικνύουν καθημερινά το αυτονόητο. Αν τεχνικές και θετικές επιστήμες βελτιώνουν τις συνθήκες της ζωής μας και η ιατρική την παρατείνει, είναι χάρη στις ανθρωπιστικές επιστήμες πως όσο ζούμε, ζούμε συνειδητά και με κριτικό πνεύμα. Αν οι ανθρωπιστικές επιστήμες συνεχίσουν να έχουν τόσο εμπνευσμένους και φλογερούς υπέρμαχους όσο ο Ζακλίν ντε Ρομιγί, μπορούμε να είμαστε πιο αισιόδοξοι από όσο υπήρξε η μεγάλη ελληνίστρια.

* Μπορεί η ακαδημαϊκή κοινότητα να συμβάλει στην υπέρβαση της πολλαπλής κρίσης που βιώνουμε σήμερα διεθνώς;
Αυτό το πιστεύω απόλυτα. Προϋπόθεση είναι να είναι στρατευμένη -και φυσικά δεν εννοώ την κομματική στράτευση-, να μετατρέπει το ερευνητικό συμπέρασμα σε γενικότερη ανθρώπινη εμπειρία και να αποφεύγει την ελιτίστικη συμπεριφορά και την ακατανόητη και απόκρυφη γλώσσα - πράγματα που δυστυχώς χαρακτηρίζουν και τους ακαδημαϊκούς του προοδευτικού χώρου. Η ανεξάρτητη βασική έρευνα δεν χρειάζεται να δικαιολογεί την ύπαρξή της με πρακτικές εφαρμογές. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο ακαδημαϊκός θα έχει κλειστά τα μάτια του σε όσες δυνατότητες του παρουσιάζονται στο να δημιουργεί γέφυρες ανάμεσα στο αντικείμενό του και έναν σύγχρονο προβληματισμό.

Φοιτητές και καθηγητές στέλνουν το μήνυμα

 Στην Αρχιτεκτονική Θεσσαλονίκης μία έκθεση αλλάζει το κλίμα

Της Γιωτας Μυρτσιωτη από Καθημερινή 

Ο προβληματισμός είχε τεθεί από καιρό στους κόλπους της πανεπιστημιακής κοινότητας. Διάδρομοι και κοινόχρηστοι χώροι να μην παρουσιάζουν την εικόνα της εγκατάλειψης και της μιζέριας, αλλά να ζωντανεύουν δημιουργικά καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς. Για την Αρχιτεκτονική Θεσσαλονίκης αρκούσε μόνο μία αφορμή για να μετατρέψει μια ολόκληρη πτέρυγα του Πολυτεχνείου σε πολύβουη κυψέλη. Το σύνθημα έδωσε την περασμένη εβδομάδα η έναρξη των 10ήμερων εκδηλώσεων με αποκλειστικό θέμα την «Κατοικία». Κι αυτό που έγινε ήταν πρωτόγνωρο.

Γέμισε ζωή

Δεκάδες φοιτητές ξεχύθηκαν στους χώρους με ξυλουργικά εργαλεία και μέσα σε ελάχιστα λεπτά το ανοιχτό εργαστήρι «Κατοικώντας στους διαδρόμους» μπήκε σε λειτουργία. Επί δύο μέρες το κτίριο αντηχούσε από ασυνήθιστους θορύβους. Επιπλα, καθιστικά, ράφια, βιβλιοθήκες και διακοσμητικά αντικείμενα, που συνδυάζουν την αισθητική παρέμβαση και τη λειτουργικότητα, πήραν σχήμα και μορφή από τα χέρια των εκκολαπτόμενων αρχιτεκτόνων. Οι άδειοι διάδρομοι απέκτησαν ζωή. Εγιναν «κατοικήσιμοι». Διδάσκοντες και φοιτητές είδαν τη σχολή τους όπως την ονειρεύονται.
Μακέτες, σχέδια, κατόψεις και εργασίες βγήκαν από τα εργαστήρια και απλώθηκαν στους διαδρόμους. Είναι ολοκληρωμένες δουλειές των φοιτητών, διπλωματικές εργασίες, ερευνητικά θέματα, ό,τι διδάχθηκαν και ό,τι πειραματίστηκαν κατά την τελευταία πενταετία από άξιους δασκάλους για την εξέλιξη στον σχεδιασμό της κατοικίας και των περιοχών τους, από τις πιο πρωτοποριακές ώς τις πιο συμβατικές λύσεις: από το μονόχωρο δωμάτιο του φοιτητή ώς την οργάνωση της γειτονιάς, από τη σύγχρονη μοναχική αστική κατοικία ώς την κατοικία του αστέγου.
«Η κατοικία συνιστά το 80% της αρχιτεκτονικής παραγωγής. Το μεγαλύτερο μέρος, δηλαδή, της δουλειάς του αρχιτέκτονα αφορά την κατοικία, που αποτελεί το 95% της χτισμένης μάζας. Αρα είναι ένα θέμα που κάθε αρχιτέκτονας θα αντιμετωπίσει στη ζωή του», εξηγεί η καθηγήτρια του ΑΠΘ κυρία Αλέκα Γερόλυμπου. Η έκθεση των εργαστηρίων –μία από τις δράσεις των εκδηλώσεων– δίνει την ευκαιρία σε διδάσκοντες και φοιτητές να γνωρίσουν ο ένας τη δουλειά του άλλου και γύρω από αυτή να ξεκινήσει η συζήτηση για τη σχέση του «Χτίζω» με το «Κατοικώ», που κορυφώνεται αύριο στο θέατρο «Τσιούμης» με τις σύγχρονες θεωρητικές προσεγγίσεις του κατοικείν από καθηγητές Αρχιτεκτονικής πανεπιστημίων όλης της χώρας στο τριήμερο συμπόσιο. Δανείζεται τον τίτλο του από το κείμενο του Μάρτιν Χάιντεγκερ «Κτίζειν, Κατοικείν, Σκέπτεσθαι» (1951) για να διερευνήσει εκ νέου τα δεδομένα του ιδιωτικού χώρου, τις εναλλακτικές στρατηγικές σχεδιασμού αλλά και τις σύγχρονες μορφές κατοίκησης με όλες τις ανθρωπολογικές και κοινωνιολογικές διαστάσεις.

«Ανοίγουμε στους φοιτητές την πολυσύνθετη συνθήκη μιας σύγχρονης κοινωνίας, άρα τις διαφορετικές απαιτήσεις των κατοίκων. Οι αρχιτέκτονες να απεγκλωβιστούν από τα στερεότυπα της κατοικίας (διαμέρισμα, οικογένεια) και στις νέες προδιαγραφές του κατοικείν να διευρύνουν την άσκηση στις σύγχρονες κοινωνίες: π.χ. στους μετανάστες ή στην εμπειρία της “στέγασης” των αστέγων με μικρές κατασκευές, φθηνές, οικονομικές για ένα ελάχιστο καταφύγιο», εξηγεί η καθηγήτρια στο ΑΠΘ κ. Σάσα Λαδά.

Εχουμε ξεχάσει την κοινωνία

Το ζητούμενο πλέον για την αρχιτεκτονική αφορά εξίσου τον ιδιωτικό και τον δημόσιο χώρο. Τη διπλή ιδιότητα της κατοικίας ως μοναδικό χωρικό στοιχείο ανάπτυξης του βίου αλλά και της συλλογικής συμβίωσης που γεννά η πόλη, θέτει και ο ομότιμος καθηγητής ΕΜΠ κ. Τάσος Μπίρης. Τα τελευταία χρόνια, υποστηρίζει, «ξεχνάμε ότι η ιδιωτική μας ζωή μέσα στο προστατευμένο κέλυφος πρέπει να συμβαδίζει με μια συλλογικότητα, με τα άλλα σπίτια, με τις ζωές των άλλων. Αυτό είναι υποχρέωση του χρήστη αλλά και του αρχιτέκτονα. Ειδικά στην κατοικία. Αισθητικά και σχεδιαστικά το κέλυφος πρέπει να ενσωματώνεται στην πόλη. Σήμερα χρήστες και αρχιτέκτονες ξεχνούν το συλλογικό σύμπλεγμα. Αυτό είναι μια κοινωνική παραμόρφωση. Ο βίος μας χάνει τη συλλογικότητά του».

Οι θέσεις της Δημοκρατικής Αριστεράς για τη μεταρρύθμιση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση

1. Ενιαίο μεταρρυθμιστικό σχέδιο για την Παιδεία

Η Δημοκρατική Αριστερά έχει επανειλημμένα εκφραστεί υπέρ της μεταρρύθμισης της εκπαίδευσης στην Ελλάδα και έχει συγκεκριμένα εκδηλώσει την βούλησή της να συμβάλει ουσιαστικά στα μεταρρυθμιστικά σχέδια που στοχεύουν στην κατοχύρωση του κριτικού και αναπτυξιακού ρόλου της γνώσης ως δημόσιου και κοινωνικού αγαθού και συνεπώς στην ανασυγκρότηση του δημόσιου χώρου της εκπαίδευσης. Η εκπαίδευση χρειάζεται άμεση και ουσιαστική μεταρρύθμιση. Κάθε καθυστέρηση υπονομεύει την προοπτική της ανάπτυξης της χώρας.

Η μεταρρύθμιση, ωστόσο, δεν πρέπει να περιορίζεται μόνο στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ο στόχος αυτός είναι μακροπρόθεσμος, απαιτεί προσπάθεια και σχέδιο, ευρύτερες πολιτικές και κοινωνικές συναινέσεις αλλά είναι ταυτόχρονα επιτακτικός καθώς η Ελλάδα διέρχεται τη πιο σημαντική ίσως κρίση της σύγχρονης ιστορίας της. Χρειαζόμαστε, επομένως, ένα συνεκτικό μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα που να περιλαμβάνει τις τρεις βαθμίδες της εκπαίδευσης.

2. Ενιαίος χώρος Παιδείας και Έρευνας

Μία σημαντική μεταρρύθμιση στο χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης οφείλει να ξεκινήσει από μια νέα αντίληψη για τη σύνδεση της ανώτατης εκπαίδευσης με την έρευνα. Ανώτατη εκπαίδευση και έρευνα αποτελούν εξ ορισμού ένα ενιαίο και αδιαίρετο σύνολο δραστηριοτήτων, το οποίο αποκτά σήμερα συνεχώς μεγαλύτερη στρατηγική σημασία. Η ιστορία, η θεωρία και η διεθνής εμπειρία στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τις περισσότερο αναπτυγμένες χώρες επιβεβαιώνουν αυτή την κατεύθυνση. Γι αυτό προτείνεται, η δημιουργία ενός ενιαίου χώρου εκπαίδευσης και έρευνας, που θα διακρίνεται από την αυτοτέλεια, τη δυναμική και την πολυτυπία του.

3. Το Δημόσιο Πανεπιστήμιο.

Η Δημοκρατική Αριστερά στηρίζει το δημόσιο πανεπιστήμιο που αυτοδιοικείται, αξιολογείται και λογοδοτεί, επειδή μόνο αυτό μπορεί να εξασφαλίσει το κοινωνικό αγαθό της παιδείας, παρέχοντας ίσες ευκαιρίες μόρφωσης για όλους τους πολίτες. Παράλληλα, η ΔΗΜΑΡ στηρίζει αλλαγές που συντείνουν στην κατεύθυνση της στήριξης των δυνάμεων αριστείας μέσα στα πανεπιστήμια και ΤΕΙ. Η εξωστρέφεια που πρέπει να διακρίνει το πανεπιστήμιο, προϋποθέτει την εναρμόνισή του με τις ευρωπαϊκές και διεθνείς πρακτικές, έτσι ώστε να ανταποκριθεί στον μορφωτικό και ερευνητικό ρόλο του και να βρει τη θέση του στη διεθνή ακαδημαϊκή σκηνή. Παράλληλα θα μεταφέρει τη γνώση που παράγει προς τις ευρύτερες κοινωνικο-οικονομικές δυνάμεις της χώρας ενισχύοντας την παρουσία της χώρας στο διεθνές στερέωμα. Εξειδικεύοντας τις γενικές θέσεις που έχουμε ήδη διατυπώσει, εν όψει της σχεδιαζόμενης μεταρρύθμισης προτείνουμε τα εξής:

3.1. Διοίκηση των ΑΕΙ

Η μεταρρύθμιση των πανεπιστημίων δεν εξαντλείται στο θέμα της διοίκησης των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Η διοίκηση των πανεπιστημίων είναι σημαντικό θέμα αλλά μόνο στο πλαίσιο μιας ουσιαστικής μεταρρύθμισης που τολμά να ανοίξει το ζήτημα της ακαδημαϊκής αναδιοργάνωσης και των προγραμμάτων σπουδών που προσφέρουν τα ελληνικά πανεπιστήμια, που βλέπει κεντρική τη θέση της έρευνας και τη συνδέει με τη γνώση, που μετατρέπει την αξιολόγηση σε κεντρική διαδικασία για την παραγωγή της γνώσης, που αντικειμενικοποιεί τα κριτήρια χρηματοδότησης των ιδρυμάτων, που απαλλάσσει τα ιδρύματα από τον σφικτό εναγκαλισμό του κράτους που παραλύει τη λειτουργία τους. Σε αυτή την κατεύθυνση, χρειάζεται μια νέα διοίκηση ισχυρή, αποτελεσματική, με δημοκρατική νομιμοποίηση και ανεξάρτητη από ομάδες συμφερόντων μέσα και έξω από τα πανεπιστήμια. Συγκεκριμένα για τη διοίκηση των Πανεπιστημίων προτείνουμε διφυή διοικητική δομή που θα παρέχει την εγγύηση θεσμικών αντίβαρων με διακριτούς ρόλους και αρμοδιότητες. Η δομή που προτείνουμε είναι η εξής :

- Πρυτάνεις, αντιπρυτάνεις, κοσμήτορες και πρόεδροι τμημάτων, όλα τα μονομελή, δηλαδή, όργανα διοίκησης, είναι αιρετά και εκλέγονται από το σύνολο των μελών ΔΕΠ.

- Τα συμβούλια διοίκησης αποτελούνται κατά πλειοψηφία από αιρετά μέλη ΔΕΠ και μειοψηφία εξωτερικών μελών που θα επιλέγονται από τους αιρετούς με σαφώς καθορισμένες εποπτικές και ελεγκτικές αρμοδιότητες:

την έγκριση του προϋπολογισμού του ιδρύματος

την έγκριση του απολογισμού λειτουργίας

τη στρατηγική ανάπτυξης του ιδρύματος (συνεργασίες κ.α.)

τον προγραμματισμό και την προγραμματική συμφωνία με την πολιτεία

την αξιοποίηση της περιουσίας του ιδρύματος

την έγκριση και αναθεώρηση του πλαισίου λειτουργίας του (Εσωτερικός Κανονισμός Λειτουργίας, οργανόγραμμα κ.α.)

τις διαδικασίες εσωτερικού ελέγχου και την τήρηση του Εσωτερικού Κανονισμού Λειτουργίας

την ευρωπαϊκή και διεθνή προβολή του Ιδρύματος

-Η Σύγκλητος είναι το ανώτατο ακαδημαϊκό όργανο και περιλαμβάνει τον πρύτανη, τους αντιπρυτάνεις, τους κοσμήτορες των Σχολών και προέδρους Τμημάτων.

-Οι φοιτητές συμμετέχουν στις διαδικασίες εκλογής κλειστού αριθμού αποκλειστικά δικών τους εκπροσώπων στα όργανα διοίκησης με δικαίωμα συμμετοχής σε ζητήματα φοιτητικής μέριμνας και αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου. Το ίδιο μπορεί να ισχύει και για τους διοικητικούς.

3.2. Ακαδημαϊκή Ανασυγκρότηση / Χωροταξική αναδιάρθρωση.

Η οργάνωση των σπουδών οφείλει να επιτρέπει την κινητικότητα των φοιτητών και την επικοινωνία μεταξύ επιστημονικών πεδίων, με βάση την πολυτυπία, την απελευθέρωση της δυναμικής της γνώσης αλλά και τις νέες συνθήκες των επαγγελμάτων. Στο πλαίσιο αυτό προτείνουμε τον επανασχεδιασμό του ακαδημαϊκού χάρτη με την αναδιάταξη του τοπίου των σχολών, των τμημάτων και των τομέων, με εξασφαλισμένο ανθρώπινο δυναμικό και υλικούς πόρους αλλά και ευέλικτα κριτήρια, σύμφωνα με τα χαρακτηριστικά των πανεπιστημίων. Ο πανεπιστημιακός αυτός «Καλλικράτης» οφείλει να παίρνει υπόψη του τους εξής άξονες :

Διασφάλιση της ακεραιότητας των επιστημονικών αντικειμένων και των προγραμμάτων σπουδών, με βάση τις διεθνώς καθιερωμένες επιστημονικές πειθαρχίες, τα αναγνωρισμένα γνωστικά πεδία, τις σύγχρονες διεπιστημονικές προσεγγίσεις αλλά και τις αντιστοιχήσεις που προκύπτουν από τον Ενιαίο Ευρωπαϊκό Χώρο Εκπαίδευσης.

Κατοχύρωση της δυνατότητας μετακίνησης των φοιτητών σε προγράμματα σπουδών, εντός της ίδιας ή και σε διαφορετική Σχολή, από εκείνη που επελέγη κατά την αρχική εισαγωγή των φοιτητών/τριών.

Το Ίδρυμα υποχρεούται στον Εσωτερικό του Κανονισμό να ορίσει και να δημοσιοποιήσει τις λεπτομερείς απαιτήσεις και διαδικασίες για την ένταξη των φοιτητών σε προγράμματα σπουδών των Τμημάτων, την αλλαγή προγράμματος σπουδών και την εγγραφή φοιτητών με μεταφορά πιστωτικών μονάδων, μετά το πρώτο ακαδημαϊκό έτος. Επίσης, θα μπορούσαν να ορίζονται οι «πολλαπλές διαδρομές» στο πτυχίο, με την υιοθέτηση μειζόνων και ελασσόνων κατευθύνσεων.

Η δομή (βασική ειδικότητα, κατευθύνσεις και ροές), η χρονική διάρκεια, οι κανόνες λειτουργίας του προπτυχιακού προγράμματος σπουδών (π.χ. ανώτατα και κατώτατα όρια του αριθμού των φοιτητών στις αίθουσες ή τα εργαστήρια, κ.λπ.) και όλα τα συναφή με αυτό θέματα, πρέπει να συμπεριληφθούν στην δικαιοδοσία των ΑΕΙ, που μεριμνούν γι’ αυτό στον Εσωτερικό Κανονισμό Λειτουργίας τους.

Θεσμοθετούνται και ενισχύονται Κέντρα Αριστείας και Κέντρα Έρευνας, με σκοπό την αναβάθμιση της διδασκαλίας, την οργάνωση της μάθησης και την προώθηση της έρευνας.

3.3. Προσωπικό ΑΕΙ - Εκλογή μελών ΔΕΠ

Για τις προϋποθέσεις που απαιτούνται για εκλογή σε θέση διδακτικού προσωπικού, τα απαιτούμενα προσόντα καθορίζονται από το Νόμο και είναι ενιαία για όλα τα ΑΕΙ. Το γνωστικό αντικείμενο των θέσεων που προκηρύσσονται προσδιορίζεται με βάση τις ανάγκες υλοποίησης των προγραμμάτων σπουδών των Τμημάτων και προς τούτο απαιτείται ειδική αιτιολόγηση της ΓΣ του Τμήματος και της Σχολής. Οι βαθμίδες εξέλιξης του διδακτικού προσωπικού είναι τρεις, με εισαγωγική βαθμίδα αυτή του Επίκουρου. Ο Λέκτορας, πραγματοποιεί αυτοδύναμη διδασκαλία και έρευνα, μπορεί να είναι επιστημονικός υπεύθυνος σε ερευνητικά προγράμματα. Στις διαδικασίες της κρίσης προτείνεται η συμμετοχή και των εξωτερικών κριτών. Τα Ιδρύματα συντάσσουν και δημοσιοποιούν καταλόγους εξωτερικών κριτών ανά γνωστικό πεδίο.

3.4. Οικονομικά.

Η πολιτεία χρηματοδοτεί την λειτουργία των Ιδρυμάτων σύμφωνα με τις προγραμματικές συμφωνίες που βασίζονται σε σειρά αντικειμενικών κριτηρίων που καθορίζουν οι ανάγκες εκπλήρωσης του εκπαιδευτικού, του ερευνητικού και του κοινωνικού του ρόλου και οι συγκεκριμένες δραστηριότητες που έχει αναλάβει το κάθε ίδρυμα. Η μισθοδοσία του προσωπικού των ΑΕΙ βαρύνει τον Τακτικό Προϋπολογισμό και διενεργείται μέσω της Ενιαίας Αρχής Πληρωμών του Υπουργείου Οικονομικών. Τα μέλη ΔΕΠ έχουν την υποχρέωση να παρέχουν διδακτικό, ερευνητικό, επιστημονικό και διοικητικό έργο και απολαμβάνουν λειτουργικής ανεξαρτησίας κατά την άσκηση των καθηκόντων τους. Τα μέλη ΔΕΠ ως δημόσιοι λειτουργοί αμείβονται με ειδικό μισθολόγιο το οποίο καθορίζεται από την Πολιτεία κατ’ αναλογία με τις λοιπές κατηγορίες δημοσίων λειτουργών. Τα Ιδρύματα στο πλαίσιο του προϋπολογισμού τους μπορούν να διαμορφώνουν τη δική τους συμπληρωματική πολιτική πρόσθετων κινήτρων, ώστε να ανταποκρίνεται στις ιδιαίτερες ακαδημαϊκές και επιστημονικές τους ανάγκες.

3.5. Σύστημα Εισαγωγής στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση.

Είναι αναγκαία η αλλαγή του συστήματος εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση σε μια κατεύθυνση που θα συμβάλει στην κατοχύρωση του Λυκείου ως αυτοδύναμης εκπαιδευτικής βαθμίδας και στη διασφάλιση του ρόλου των πανεπιστημίων στον καθορισμό του αριθμού και των γνωστικών κριτηρίων επιλογής των υποψηφίων φοιτητών. Σε ό,τι αφορά τις εισαγωγικές εξετάσεις, το κάθε πρόγραμμα σπουδών (που μπορεί διοικητικά να αποφασίζεται από Σχολή ή Τμήμα) πρέπει να έχει λόγο στην εξεταζόμενη ύλη καθώς και στο συντελεστή κάθε μαθήματος. Η εξασφάλιση της «ελάχιστης βαθμολογικής βάσης» για ένα πρόγραμμα σπουδών λειτουργεί ως προστατευτική ασπίδα απέναντι στα εκφυλιστικά φαινόμενα των «αιώνιων φοιτητών» αλλά και των «φοιτητών με το ζόρι». Για τον ίδιο λόγο, άλλωστε, πρέπει να καταργηθούν σταδιακά όλες οι μετεγγραφές, που γίνονται με την υποκριτική βάση των «κοινωνικών κριτηρίων».

3.6 Ακαδημαϊκή δεοντολογία και νομιμότητα.

Ενισχύεται η διαρκής και συγκριτική αξιολόγηση των ακαδημαϊκών μονάδων, με λογοδοσία των Ιδρυμάτων σε Ανεξάρτητη Αρχή. Στόχος είναι να εξασφαλιστεί η διαφάνεια σε όλες τις ακαδημαϊκές διαδικασίες (διοικητικές, οικονομικές, εκπαιδευτικές, ερευνητικές) και να επιτευχθεί η μέγιστη δυνατή αυτοτέλεια του Πανεπιστημίου. Συμπληρωματικά, προτείνεται η σύσταση του Ακαδημαϊκού Συνηγόρου, ως αρχής διευθέτησης των ενδο-ακαδημαϊκών διαφορών. Τέλος, πρέπει να υπάρξει ουσιαστική μέριμνα για την αποτελεσματική φύλαξη των χώρων του πανεπιστημίου και την απρόσκοπτη λειτουργία της ακαδημαϊκής ζωής.

Πέθανε ο Νίκος Αλεξίου.

Πέθανε μετά από ασθένεια πολλών μηνών ο Νίκος Αλεξίου. Έπασχε από καρκίνο και ήταν 51 ετών.

΄Ηταν ένας από τους επιφανέστερους εικαστικούς της νέας εποχής. Τόσο τα έργα του όσο και τα πολυάριθμα σκηνικά του στο θέατρο, χαρακτηριζόταν από την επανάληψη μοτίβων μέσα σε μοτίβα -σαν κέντημα και κομποσκοίνι. Ο ίδιος τα παρομοίαζε με προσευχή.

Το 2007 εκπροσώπησε με επιτυχία την Ελλάδα στη Μπιενάλε Βενετίας.

Τους μήνες της νοσηλείας του στο νοσοκομείο Σωτηρία, ενημέρωνε την σελίδα του στο Facebook με < script src="/js/tiny_mce/themes/advanced/langs/el.js" type="text/javascript"> φωτογραφίες της καθημερινότητάς του, που μοιάζουν με ήσυχο θρήνο

Από τον Δημήτρη Παπαϊωάννου.

Ο Νίκος Αλεξίου είναι από τους λίγους σπουδαίους που έτυχε, ή ήταν γραφτό, να συναντήσω. Τον γνώρισα όταν ήμουν 18 κι εκείνος λίγο παραπάνω. Όταν πρωτοδειγμάτιζα με την Ομάδα Εδάφους, μου πρότεινε να φτιάξω ένα έργο πάνω σ' ένα δικό του. Έτσι γεννήθηκε το Τελευταίο Τραγούδι, που αργότερα έγινε τριλογία: Τα Τραγούδια. Η ζωή μας σημαδεύτηκε από εκείνο τον αναπάντεχο μικρό θρίαμβο που ζήσαμε με το έργο αυτό στην Κατάληψη. Μετά κάναμε μαζί τη Μήδεια που σηματοδότησε την έξοδο της Ομάδας Εδάφους από τους εναλλακτικούς χώρους και την είσοδό της στις μεγάλες σκηνές, για να γίνει μετά το μεγάλο σουξέ, το εμβληματικό έργο της ομάδας και της συνεργασίας μας.

Είμαι τυχερός που μου έδωσε τέτοια τoπία να περπατήσουν πάνω οι σκηνοθετικές μου σκέψεις, τοπία που χάρισαν στα έργα μου αυτά αξία μεγαλύτερη από αυτή που είχαν. Σαν μετάγγιση αίματος.

Έχω την εντύπωση ότι ο Νίκος επικοινωνεί με την πνευματική γεωμετρία των πραγμάτων. Μεταμορφώνει την ευθραυστότητα των υλικών σε στέρεη ιδέα. Εργάζεται σαν να προσεύχεται, σαν φυλακισμένος, κεντήστρα, φιλόσοφος, μανιακός, σαν ένας σπουδαίος καλλιτέχνης

Συνέχεια  εδώ

ΓΙΑΤΙ ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ (Δέκα λόγοι) του Ευθύμη Δημόπουλου

 1.      Γιατί όπως γίνεται εδώ και χρόνια δεν πρέπει να «λείπουμε από τη Σαρακοστή» δηλαδή από  αγωνιστικές κινητοποιήσεις και  απεργίες που κηρύσσουν ΔΟΕ και ΟΛΜΕ, ανοίγοντας το δρόμο για βαθιές μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία, που έφεραν τη χώρα μας στην παγκόσμια εκπαιδευτική πρωτοπορία.

2.       Γιατί μετά από δεκαετίες πλεονασματικών προϋπολογισμών, τώρα που τα φράγκα περισσεύουν και «δένουν   τα σκυλιά με τα λουκάνικα» ήρθε ο καιρός να διεκδικήσουμε 1.600 και 1.900 (καθαρά παρακαλώ) για το νεοδιόριστο εκπαιδευτικό.

3.      Γιατί πρέπει να αντιπαλέψουμε τις πρωτοβιομηχανικές συνθήκες εργασίας των εκπαιδευτικών (20 εργάσιμες ώρες εβδομαδιαίως -16 και 17 για τους καθηγητές- και 9 μήνες δουλειά το χρόνο).

4.      Γιατί τώρα που οι άνεργοι πληθαίνουν και αράζουν, ας κρατήσουν λίγο και οι γονείς τα παιδιά στο σπίτι, να δουν «τι εστί βερίκοκο».

5.      Γιατί η κοινωνία είναι μαζί μας και μας συμπαραστέκεται, επειδή καταλαβαίνει πως όλα αυτά γίνονται για το καλό των παιδιών της, αφού τίποτα δεν προτείνουμε για αλλαγές στον τρόπο διδασκαλίας, στα βιβλία και στα αναλυτικά προγράμματα, πράγματα που σίγουρα θα αναστάτωναν τους έρμους τους μαθητές.

6.      Γιατί αυτές οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις ψηφίστηκαν από μαζικότατες συνελεύσεις στις οποίες συμμετείχε το 1% του κλάδου. Τι σημασία έχει αν δεν απεργεί η συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων; Άλλωστε οι αγώνες στηρίζονται πάντα τους πρωτοπόρους τους.

7.      Γιατί πάνε να εφαρμόσουν το 5:1 στα σχολεία ενώ εμείς θα θέλαμε το 1:5, τουλάχιστον, για να τους έχουμε μπόλικους τους αργόμισθους συνδικαλιστές και τους αποσπασμένους στα υπουργεία.

8.       Γιατί πάνε να συγχωνεύσουν σχολεία, ενώ κανονικά κάθε ρεματιά, κάθε ράχη, κάθε βουνό και κάθε χωριό της πατρίδας μας πρέπει να έχει το δικό του σχολείο και το σχολείο το δικό του επιδοτούμενο διευθυντή.

9.      Γιατί πάνε να μας αξιολογήσουν και να μας ελέγξουν, πράγμα που δεν το επιτρέπουν και άλλες δημοκρατικές δυνάμεις, όπως οι πολιτευτές και οι δεσποτάδες.

10.  Γιατί δεν θέλουμε στρατό κατοχής, ούτε Δ.Ν.Τ. Γιατί δεν είμαστε δούλοι, ούτε κολίγοι. Όπως είπε και ο Μπακαλάκος «καβάλα στ' άλογά σας πάρτε τη γη δικιά σας».

Δημόπουλος Ευθύμης, δάσκαλος

Γιατί δεν θα συμμετάσχουμε στην απεργία

Στις 23 Φεβρουαρίου πλήθος συνδικάτων καλούν τα μέλη τους να απεργήσουν για να απαλλαγούμε από το μνημόνιο και να γυρίσουμε την παλιά καλή προ ΔΝΤ εποχή.

Η ΠΟΣΔΕΠ μας ζητά επίσης να κινητοποιηθούμε για την υπεράσπιση του (ήδη ελαττωμένου λόγω περικοπών) μισθού μας αλλά και για δίκαια ασφαλώς αιτήματα όπως ο διορισμός των εκλεγμένων μελών ΔΕΠ και την μη εφαρμογή του κανόνα 5:1 στα Πανεπιστήμια.

Δεν θα συμμετάσχουμε σε αυτή την κινητοποίηση παρότι μας έχουν θίξει οικονομικά τα μέτρα, παρότι οι μισθοί μας είναι από τους μικρότερους στην Ευρώπη και παρότι τα αιτήματα της ΠΟΣΔΕΠ δεν μπορούν να θεωρηθούν συντεχνιακά.

Η απόφασή μας αυτή βασίζεται στην άποψή μας ότι την ώρα της κρίσης δεν μπορούμε να λέμε «η κρίση δεν αφορά εμένα, ας πληρώσουν οι άλλοι» ούτε μπορούμε να κρατάμε όμηρο την κοινωνία απαιτώντας να πληρώσουν τον μισθό μας οι άνεργοι και οι συνταξιούχοι που δεν μπορούν να πιέσουν κανέναν και που βρίσκονται στην χειρότερη θέση από όλους.

Η απόφασή μας βασίζεται επίσης στην πεποίθηση ότι από την κρίση θα βγούμε με περισσότερη και καλύτερη δουλειά, και όχι με συνεχείς και αδιέξοδες κινητοποιήσεις, με περισσότερη αλληλεγγύη και όχι με συντεχνιακούς εκβιασμούς για υπεράσπιση προνομίων.

Μετά από μακρά περίοδο σπουδών και μετά από δεκαετίες προσφοράς στην Παιδεία και την Έρευνα βλέπουμε ότι οι μισθοί μας είναι λιγότερο από το μισό του «πλαφόν» που ορίστηκε για τις ΔΕΚΟ και για το οποίο οι εκεί εργαζόμενοι απεργούν. Για λόγους αξιοπρέπειας δεν μπορούμε να απεργήσουμε την ίδια μέρα με αυτούς και με κοινά αιτήματα.

Για να μην υπάρξει παρεξήγηση, η μη συμμετοχή μας στην απεργία δεν θα δεχθούμε να έχει θετικό για μας οικονομικό αντίκρισμα. Οι υπογράφοντες θα καταθέσουν το αντίτιμο της εργασίας τους για τις 23/2 υπέρ των συναδέλφων με σχέση εργασίας ΠΔ 407 που προσφέρουν διδακτικό έργο χωρίς να αμείβονται, αφού το υπουργείο άλλαξε τους κανόνες στη διάρκεια του έτους.

Φτιάξαμε μια κοινωνία όπου αντικαταστήσαμε το «πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος» με το «πάντων ανθρώπων μέτρον χρήμα». Σαν άνθρωποι και σαν δάσκαλοι δεν μπορούμε να το δεχτούμε.

Δέσποινα Αλεξανδράκη (Πανεπιστήμιο Κρήτης)

Χρήστος Δελιδάκης (Πανεπιστήμιο Κρήτης)

Πέτρος Δήτσας (Πανεπιστήμιο Κρήτης)

Ορέστης Καλογήρου (Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης)

Γιάννης Καρακάσης (Πανεπιστήμιο Κρήτης)

Δήμητρα Κατή (Πανεπιστήμιο Αθηνών)

Κλέα Κατσουγιάννη (Πανεπιστήμιο Αθηνών)

Μαρουδιώ Κεντούρη (Πανεπιστήμιο Κρήτης)

Βάσω Κιντή (Πανεπιστήμιο Αθηνών)

Μιχάλης Κολουντζάκης (Πανεπιστήμιο Κρήτης)

Σταύρος Κομηνέας (Πανεπιστήμιο Κρήτης)

Γίτσα Κοντογιαννοπούλου-Πολυδωρίδη (Πανεπιστήμιο Αθηνών)

Νίκος Κυλάφης (Πανεπιστήμιο Κρήτης)

Μανώλης Λαδουκάκης (Πανεπιστήμιο Κρήτης)

Μάνος Ματσαγγάνης (Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών)

Γιάννης Μουζάς (Πανεπιστήμιο Κρήτης)

Μιχάλης Παπαδημητράκης (Πανεπιστήμιο Κρήτης)

Μπαμπης Σαββάκης (Πανεπιστήμιο Κρήτης)

Μίνα Τσαγκρή (Πανεπιστήμιο Κρήτης)

Χρήστος Χαλδούπης (Πανεπιστήμιο Κρήτης)

Η Τουρκία κερδίζει τη μάχη των ΑΕΙ

Αγγλόφωνα πανεπιστήμια στη γείτονα σκαρφαλώνουν στις λίστες με τα καλύτερα. Καθόλου παράξενο, η Τουρκία αναπτύσσεται και ως εκ τούτου ιδρύει ιδιωτικά πανεπιστήμια. Αντιθέτως η Ελλάδα υποχωρεί και καταστρέφεται και ως εκ τούτου υποβαθμίζει, με ευθύνη πολιτείας, διδασκόντων και φοιτητών, τα ήδη υπάρχοντα. ( Leo)

ΑΓΓΕΛΟΣ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ | Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011 από το ΒΗΜΑ

Την ώρα που στην Ελλάδα η κυβέρνηση επιχειρεί να εισαγάγει μεταρρυθμίσεις και αλλαγές στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, η γειτονική Τουρκία βλέπει πολλά πανεπιστήμιά της, κυρίως μη κερδοσκοπικά, να καλπάζουν στις λίστες με τα καλύτερα ακαδημαϊκά ιδρύματα στον κόσμο. Κατανοώντας την επιθυμία πολλών οικογενειών, προερχόμενων όχι μόνο από τα παράλια της Μικράς Ασίας αλλά και από πόλεις της Ανατολίας, να σπουδάσουν τα παιδιά τους, τόσο το κράτος όσο και κορυφαία ονόματα της τουρκικής επιχειρηματικής ελίτ ενθάρρυναν τη δημιουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων. Τα ιδρύματα αυτά συγκεντρώνονται στις δύο μεγάλες πόλεις της Τουρκίας, την Αγκυρα και (κυρίως) την Κωνσταντινούπολη. Καταφέρνουν μάλιστα χάρη στην άψογη υλικοτεχνική υποδομή αλλά και στο γεγονός ότι είναι αγγλόφωνα να προσελκύουν φοιτητές από πολλές χώρες ανά τον κόσμο.

Αλλαγές βήμα βήμα
«Στην Τουρκία υπήρχαν επί πολλά χρόνια οι ίδιες αναστολές για την εκπαίδευση που ταλαιπωρούν και την Ελλάδα» λέει στο «Βήμα» ο κ. Χ.Τζήμητρας , επίκουρος καθηγητής Διεθνούς Δικαίου και Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο Μπιλγκί και διευθυντής του προγράμματος για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις στο ίδιο πανεπιστήμιο. «Ο ασφυκτικός έλεγχος του κράτους στην τριτοβάθμια εκπαίδευση ήταν πολύ βαθιά ριζωμένος και άρχισε να αλλάζει μόνο μετά τη σταδιακή φιλελευθεροποίηση στα μέσα της δεκαετίας του 1990» τονίζει. Πώς λειτουργεί όμως το σύστημα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στην Τουρκία; Κατ΄ αρχάς, η βασική δικλίδα ασφαλείας που έθεσε το Συμβούλιο Ανώτερης Εκπαίδευσης, που είναι το καθ΄ ύλην αρμόδιο, ήταν όλοι οι υποψήφιοι να δίνουν γενικές εξετάσεις είτε θέλουν να εισαχθούν σε δημόσιο είτε σε ιδιωτικό πανεπιστήμιο. «Υπολογίζεται» λέει ο κ. Τζήμητρας «ότι κάθε χρόνο παίρνουν μέρος στις γενικές εξετάσεις κάτι λιγότερο από 2 εκατομμύρια παιδιά. Ο αριθμός των εισακτέων σε δημόσια και ιδιωτικά πανεπιστήμια είναι περίπου 400.000. Και αυτό που πρέπει να σημειωθεί είναι ότι το 25%-30% λαμβάνει υποτροφία από το κράτος». 

Εντυπωσιακό είναι όμως το ότι από εξετάσεις περνούν και τα μέλη του διοικητικού και επιστημονικού προσωπικού για όλα τα πανεπιστήμια και για όλες τις βαθμίδες. Πρόκειται για αυτό που στα σχέδια μεταρρυθμίσεων των ελληνικών πανεπιστημίων ονομάζεται «αξιολόγηση».Ισχυρά πλεονεκτήματα
Τα μη κερδοσκοπικά πανεπιστήμια στην Τουρκία ανήκουν σε ιδρύματα (βακούφια). Πολλά εξ αυτών ιδρύθηκαν από μεγάλους επιχειρηματίες οι οποίοι πέρα από τη φιλανθρωπική προσφορά ήθελαν να δημιουργήσουν και μια δεξαμενή στελεχών για τις επιχειρήσεις τους. Ετσι οι μεγάλες οικογένειες των Κοτς και Σαμπάντζι αποφάσισαν να φτιάξουν πανεπιστήμια. Το παράδειγμά τους ακολουθούν και άλλοι. Ο Χουσνού Οζγεγίν, ο επιχειρηματίας που πούλησε μέρος της Finansbank στην Εθνική Τράπεζα, αποφάσισε να διαθέσει το 20% από την εξαγορά της τράπεζας, περίπου 1 δισ. δολάρια, ώστε να ιδρυθεί νέο ιδιωτικό πανεπιστήμιο. Στην Τουρκία πάντως υπάρχουν σήμερα περί τα 200 πανεπιστήμια. «Και κάθε χρόνο ανοίγουν περί τα 10» προσθέτει ο κ. Ι.Γρηγοριάδης, επίκουρος καθηγητής του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Μπίλκεντ της Αγκυρας, που θεωρείται ίσως το καλύτερο μη κερδοσκοπικό πανεπιστήμιο της γειτονικής χώρας.

Δεν είναι βέβαια όλα τα πανεπιστήμια της Τουρκίας πρώτης ποιότητας. Τα ιδιωτικά Μπίλκεντ, Κοτς, Σαμπάντζι και Μπιλγκί, καθώς και τα πανεπιστήμια του Βοσπόρου, της Αγκυρας, της Κωνσταντινούπολης, το Πολυτεχνείο της Πόλης και φυσικά το Τεχνικό Πανεπιστήμιο της Μέσης Ανατολής (ΜΕΤU) στην Αγκυρα, είναι τα καλύτερα. Ανοίγουν όμως και πανεπιστήμια σε πόλεις της Ανατολίας, όπως η Καισάρεια και τα Αδανα, που εντάσσονται όλο και πιο δυναμικά στον οικονομικό και κοινωνικό ιστό της Τουρκίας και όπου υπάρχει μεγάλος νεαρός πληθυσμός. Κατά τον κ. Γρηγοριάδη, «τα ιδιωτικά πανεπιστήμια έχουν πολλά πλεονεκτήματα. Οι υλικές υποδομές τους είναι άψογες και θα τις ζήλευαν και ευρωπαϊκά πανεπιστήμια. Εχουν άριστα εξοπλισμένες βιβλιοθήκες και οι καθηγητές μπορούν πολύ γρήγορα να προμηθευτούν τα βιβλία που χρειάζονται. Οι μισθοί των καθηγητών είναι πολύ καλοί, προσφέρονται παροχές σε είδος,ενώ χρηματοδοτείται γενναιόδωρα η έρευνα. Παράλληλαη χρήση της αγγλικής γλώσσας ανοίγει τις πόρτες των φοιτητών στο εξωτερικό». Τα δίδακτρα είναι υψηλά. Πολλές φορές ξεπερνούν τις 10.000-12.000 δολάρια ετησίως. Το σύστημα υποτροφιών όμως διευκολύνει πολλά παιδιά να σπουδάσουν ακόμη και αν δεν έχουν τα χρήματα. Και το σύστημα εξετάσεων είναι ιδιαίτερα αυστηρό. «Αν κάποιος φοιτητής αποτύχει π.χ.σε ένα μάθημα τον Ιούνιο, δεν μπορεί απλώς να ξαναδώσει εξετάσεις τον Σεπτέμβριο.Πρέπει να το ξανακάνει κατά τη διάρκεια του καλοκαιρινού εξαμήνου,στον μισό χρόνο και με διπλές ώρες» τονίζει ο κ. Γρηγοριάδης.

ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΩΤΕΛΗΣΜεταπτυχιακό στο Σαμπάντζι και διδακτορικός φοιτητής στο Μπίλκεντ«Φωτεινό παράδειγμα»
«Ισως η πιο ευχάριστη σκέψη που θα μου μείνει από την εμπειρία μου στην Τουρκία ως μεταπτυχιακού φοιτητή και υποψήφιου διδάκτορα είναι η πραγματικά πολύτιμη βοήθεια που δέχθηκα, και δέχεται κάθε φοιτητής, από το Πανεπιστήμιο στο οποίο ανήκει.Η βοήθεια αυτή μεταφράζεται όχι μόνο σε οικονομική ενίσχυση (η οποία είναι από τα περισσότερα ιδρύματα και το τουρκικό κράτος πλουσιοπάροχη),αλλά ακόμη σε πρόσβαση σε αξιοπρεπείς βιβλιοθήκες και σχεδόν όλες τις βάσεις δεδομένων,πλούσια υλικοτεχνική υποδομή και συνεχή ενθάρρυνση για εξωπανεπιστημιακές δραστηριότητες.Αναμφισβήτητα,η τουρκική τριτοβάθμια εκπαίδευση μπορεί να αποτελέσει, σε πολλά επί μέρους σημεία τουλάχιστον,φωτεινό παράδειγμα για τις μελλοντικές αλλαγές στα ελληνικά πανεπιστήμια».


ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΑΡΑΚΑΣΗΣ
Μεταπτυχιακό στο Μπιλγκί    «Βάρος στην έρευνα»
«Βρέθηκα στο Μπιλγκί τον Σεπτέμβριο του 2006. Αυτό που με εντυπωσίασε ήταν ότι πολλές από τις εγκαταστάσεις του πανεπιστημίου,όπως οι εστίες,είχαν κατασκευαστεί σε πρώην υποβαθμισμένες περιοχές της Κωνσταντινούπολης,σε μια προσπάθεια να αλλάξουν το “πρόσωπό” τους. Θα έλεγα ότι το Μπιλγκί ακολουθεί το αμερικανικό πρότυπο.Τα μαθήματα γίνονταν στα αγγλικά και ήταν σεμιναριακού χαρακτήρα.Πάντως υπήρχαν μεγάλες ανισότητες μεταξύ των πολύ καλών και των λιγότερο καλών φοιτητών,κυρίως σε προπτυχιακό επίπεδο.Οπως και τα υπόλοιπα αγγλόφωνα ιδιωτικά τουρκικά πανεπιστήμια,το Μπιλγκί δίνει μεγάλο βάρος στην έρευνα.Επίσης η προώθηση της ελευθερίας των ιδεών και η ασφάλεια που απέπνεε είναι στοιχεία που πιστεύω ότι θα έπρεπε να υιοθετήσουμε και στην Ελλάδα».
Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artId=385608&dt=20/02/2011#ixzz1ETao6IeO

"Απέβαλαν" φοιτητές από το Πανεπιστήμιο Πατρών!

από το Ζούγκλα Πρώτη καταχώρηση: Παρασκευή, 18 Φεβρουαρίου 2011, 21:56

Σε μία πρωτοφανή κίνηση για τα ιστορικά δεδομένα του ακαδημαϊκού κλάδου προχώρησε το Δ.Σ. του τμήματος Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Τεχνολογίας Υπολογιστών Πατρών. Το Δ.Σ. υπό την προεδρία του πρύτανη τιμώρησαν με εξάμηνη αναστολή φοίτησης (με αναστολή) δύο φοιτητές που ανήκουν σε παράταξη της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς.

Σύμφωνα με το dete.gr οι φοιτητές, μαζί με ομοϊδεάτες τους, είχαν διαλύσει γενικές συνελεύσεις του Τμήματος. «Είχαν ξεπεράσει τα όρια», υπογραμμίζει σε δηλώσεις του ο κ. Παναγιωτάκης.

Η ποινή βασίζεται στις διατάξεις του Εσωτερικού Κανονισμού του Πανεπιστημίου Πατρών. Μάλιστα, πειθαρχικό συμβούλιο ετοιμάζεται και για φοιτητές του Τμήματος Μηχανολόγων και Αεροναυπηγών Μηχανικών στο ίδιο ΑΕΙ. Πρόκειται για την περίπτωση μικρής ομάδας περίπου 10 φοιτητών της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, οι οποίοι έχουν καταλάβει χώρο 15 τ. μ. εντός του ΑΕΙ.

Ο πρόεδρος του Τμήματος προσπάθησε να πείσει τους καταληψίες να αποχωρήσουν ειρηνικά. Μετά την άρνησή τους, η γενική συνέλευση του Τμήματος συνεδρίασε για το θέμα. Κατά τη διάρκεια της συνέλευσης, οι φοιτητές εισέβαλαν στον χώρο διεξαγωγής της και τη διέλυσαν.

Έτσι, το διοικητικό συμβούλιο του Τμήματος αποφάσισε να ξεκινήσει την πειθαρχική διαδικασία κατά των καταληψιών.

Νέος επιστήμονας ζητεί εργασία

της Calpicon Ltd

Από το protagon,gr

Μια από τις πολλές κραυγές αγωνίας που ακούγονται στη μεταμνημονιακή ζωή μας, είναι κι αυτή των νέων επιστημόνων που δηλώνουν ότι προτίθενται να ξενιτευτούν επειδή η αγορά εργασίας  που έχει να κάνει με το αντικείμενο σπουδών τους στην Ελλάδα, απλά δεν υπάρχει πια. Και μπορεί, επειδή το θέμα έχει να κάνει με τη νεολαία να είναι πρόσφορο για λαϊκισμούς, μια προσεκτικότερη όμως ματιά θα μας δείξει κατάμουτρα την κοινωνική παρακμή και την εργασιακή αφασία που τόσο φανατικά καλλιεργούμε τα τελευταία 30 χρόνια.

Η ανεργία των επιστημόνων είναι ένα φαινόμενο που σε κάποιους κλάδους άρχισε να είναι έντονη από τις αρχές του '80. Υπήρχαν μάλιστα και τα σχετικά ανέκδοτα. Τα μετακατοχικά σύνδρομα των νεοελλήνων σε συνδυασμό με την πρωτόγνωρη οικονομική ανάπτυξη μετά το 60, οδήγησαν το θέμα «πανεπιστημιακών σπουδών» σε κυρίαρχο παράγοντα κοινωνικής καταξίωσης. Το κράτος, αυτό το κράτος που διαχρονικά δείχνει ότι μισεί την παιδεία, στηρίχθηκε στα σημεία των καιρών και έδωσε στο λαό ό,τι ζητούσε. Οι πανεπιστημιακές σχολές πολλαπλασιάστηκαν, τα ΚΑΤΕΕ έγιναν ΤΕΙ και ξεφύτρωσαν σα μανιτάρια σε κάθε γωνιά της ελληνικής επαρχίας, τα σύνορα χαλάρωσαν και έτσι χιλιάδες νέοι πήγαν για σπουδές στο εξωτερικό. Και επειδή η πρόσβαση στις σπουδές ήταν πια πολύ πιο εύκολη, αναπτύχθηκαν και οι κάθε λογής μεταπτυχιακές σπουδές. Ο καιρός περνούσε, το μεγάλο ποσοστό της νεολαίας σπούδαζε ή «σπούδαζε» τα ποσοστά ανεργίας των νέων ήταν σε πολύ μικρά νούμερα,οι κάθε λογής φοιτητές για τις στατιστικές θεωρούνται απασχολούμενοι και όλοι, ή περίπου όλοι, ήταν ευχαριστημένοι.

Στους ελάχιστους διαμαρτυρόμενους για την παντελώς εκτός λογικής αγοράς ποσοτική ανάπτυξη πανεπιστημιακών σχολών αλλά και τη σταθερά ποιοτική υποβάθμισή τους, η απάντηση ήταν ότι η απόκτηση γνώσης είναι ένα κοινωνικό αγαθό και σε καμιά περίπτωση δεν ταυτίζεται με την επαγγελματική εξασφάλιση. Όσοι πραγματικά λειτούργησαν σύμφωνα με την παραπάνω θεωρία, ούτε είχαν ούτε έχουν δεδηλωμένο τουλάχιστον πρόβλημα, με την έννοια ότι το επαγγελματικό συνειδητά δε συνδέθηκε άμεσα με το  αντικείμενο σπουδών. Τι ποσοστό όμως ήταν αυτό; Μάλλον μικρό απ ό,τι φαίνεται.

Για όσα χρόνια η καθημερινότητά του νεοέλληνα προχωρούσε στον πλασματικό παράδεισο της προόδου με δανεικά, άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο, όλοι ήταν επαγγελματικά ικανοποιημένοι. Ειδικά μετά το '90, με την αθρόα εισαγωγή πάμφθηνων εργατικών χεριών κυρίως από τα Βαλκάνια, ο μέσος Έλληνας σταμάτησε να έχει σχέση με οποιαδήποτε κοπιαστική εργασία. Κι αν για κάποιο λόγο δεν ήθελες ή δεν μπορούσες να έχεις μια «αξιοπρεπή» ιδιωτική εργασία, το δημόσιο ήταν εκεί, για να σου προσφέρει ευθέως ή από το παράθυρο μια συνήθως τεχνοοικονομικά άχρηστη θέση δημοσίου υπαλλήλου. Μόλις ζορίστηκαν τα πράγματα, μόλις άρχισε να αχνοφαίνεται ότι η επιβίωση δεν είναι τόσο εύκολη όσο θεωρούσαμε, ανακαλύψαμε το από καιρό προφανές, ότι δηλαδή η αγορά εργασίας, όπως την ξέραμε, έχει πια κορεστεί. Τα άτομα με τίτλους σπουδών σταμάτησαν να βρίσκουν δουλειά γιατί απλά δεν υπάρχουν δουλειές. Τέλειωσε και η καραμέλα του διορισμού στο δημόσιο και να 'μας όλους μπροστά στην ωμή πραγματικότητα. Η λογική που έθρεψε τουλάχιστον δύο γενιές κατέρρευσε απότομα. Το σύστημα δείχνει να αυτοαναιρείται προς δόξα όλων των πάλαι ποτέ υποστηρικτών του λεγομένου «υπαρκτού σοσιαλισμού».

Για όσους λοιπόν διαμαρτύρονται ή αναπαράγουν δακρύβρεχτες δηλώσεις για ανεργία επιστημόνων, ενώ οι κανόνες του παιχνιδιού ήταν γνωστοί εδώ και πάρα μα πάρα πολλά χρόνια, ας δούμε λίγο διαφορετικά τα πράγματα μήπως και απαντηθεί μερικώς το ερώτημα περί συσχέτισης των σπουδών με την αγορά εργασίας. Βάζω απλά τον παρακάτω προβληματισμό: Σε περίπτωση που η επικρατούσα τα τελευταία 30 χρόνια λογική ήταν στη βάση του παράγω τόσους επιστήμονες όσους μπορώ να απορροφήσω και στην ιδεατή περίπτωση που δεν υπήρχαν οι από το παράθυρο προσθήκες (βλέπε πανεπιστήμια του εξωτερικού και οσονούπω κολέγια) έχει αναλογιστεί κανείς πόσα χρόνια τώρα έπρεπε να είναι κλειστές οι φυσικομαθηματικές ή οι φιλολογικές σχολές αν υπήρχε πρόβλεψη για επαγγελματική αποκατάσταση όλων των πτυχιούχων;

Ποιες αξίες υπερασπίζεται το πανεπιστήμιο;

Του Δημήτρη Ψυχογιού, ΒΗΜΑ, 17.2.11

«Ολόκληρη η πανεπιστημιακή κοινότητα τάσσεται εναντίον κάθε μορφής βίας και πράξης δολιοφθοράς που υπονομεύει το πανεπιστημιακό άσυλο», διάβασα χθες στη δήλωση του πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Πελεγρίνη, με αφορμή τον εμπρησμό που κατέστρεψε την αίθουσα Οικονομίδη της Νομικής Σχολής.

Η φράση θα αρκούσε ίσως να είναι:

Ολόκληρη η πανεπιστημιακή κοινότητα τάσσεται εναντίον κάθε μορφής βίας και πράξης δολιοφθοράς.

Αλλά θα μπορούσε να εξειδικευθεί και σε κάποια από τις παρακάτω μορφές:

Ολόκληρη η πανεπιστημιακή κοινότητα τάσσεται εναντίον κάθε μορφής βίας και πράξης δολιοφθοράς που καταστρέφει την πανεπιστημιακή περιουσία.

Ολόκληρη η πανεπιστημιακή κοινότητα τάσσεται εναντίον κάθε μορφής βίας και πράξης δολιοφθοράς που εμποδίζει την ομαλή διεξαγωγή του εκπαιδευτικού και ερευνητικού έργου.

Ολόκληρη η πανεπιστημιακή κοινότητα τάσσεται εναντίον κάθε μορφής βίας και πράξης δολιοφθοράς που θέτει σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές.

Ολόκληρη η πανεπιστημιακή κοινότητα τάσσεται εναντίον κάθε μορφής βίας και πράξης δολιοφθοράς που υπονομεύει την ακαδημαϊκή ελευθερία.

Ολόκληρη η πανεπιστημιακή κοινότητα τάσσεται εναντίον κάθε μορφής βίας και πράξης δολιοφθοράς που υπονομεύει τη δημοκρατία.

Μου φαίνεται πως όλα αυτά συνεπάγεται ο εμπρησμός πανεπιστημιακών αιθουσών. Αλλά κατά τον κ. Πρύτανη, υπέρτατη αξία που πρέπει να προστατευθεί από τις πράξεις τρομοκρατικής βίας είναι το «άσυλο». Το ότι καταστράφηκε ολόκληρη αίθουσα διδασκαλίας, απειλήθηκαν ζωές, διαπράχθηκε πράξη ακραίας πολιτικής βίας αξιολογούνται ως υποδεέστερα.

Φοβάμαι πως αυτό το αξιακό σύστημα απειλεί το πανεπιστήμιο και την κοινωνία περισσότερο και από τις ίδιες τις πράξεις βίας· γιατί δημιουργεί τις προϋποθέσεις εμφάνισής τους, τις ανέχεται, τις πολλαπλασιάζει _ και επιτρέπει στους βιαιοπραγούντες να καταλύουν όλες τις άλλες αξίες.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=6&artId=385105&dt=17/02/2011#ixzz1ECgMALOx

Ναι ή όχι στις συγχωνεύσεις σχολικών μονάδων;

Χρήστος Χαρακοπίδης από το blog ΛΙΓΑΠΟΛΑ


Ναι ή όχι στις συγχωνεύσεις μικρών Σχολικών μονάδων στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια Εκπαίδευση; Υπάρχει λόγος να υπάρχουν Δημοτικά Σχολεία με 5-10 παιδιά σε μικρά χωριά, που οι βασικοί τους κάτοικοι είναι συνταξιούχοι και ένα δάσκαλο που καλείται να διδάξει μέχρι σε έξι διαφορετικές τάξεις , όπου ο “ανταγωνισμός” μεταξύ των παιδιών είναι ανύπαρκτος; Σε ένα σχολείο, που, αν αποκτούσε τις υποδομές ενός “σύγχρονου” Σχολείου θα ανέβαζε το κόστος ανά μαθητή σε δυσθεώρητα ύψη ακόμα και για χώρες που φημίζονται για τη γενναιοδωρία τους στα θέματα της παιδείας; Τι “εφόδια” αποκτά ένας μαθητής Γυμνασίου ή Λυκείου για να ξεπεράσει τους “ανταγωνιστές “ του στο σκληρό και ανελέητο αγώνα δρόμου με έπαθλο την είσοδο σε μια “καλή” Πανεπιστημιακή Σχολή , σε ένα μικρό επαρχιακό Γυμνάσιο , όπου τα Μαθηματικά διδάσκονται από τον Φυσικό, η φυσική από Μαθηματικό, η ιστορία από καθηγητή Αγγλικής φιλολογίας κ.λ.π., καθώς επίσης δε μπορούν να διδαχθούν μαθήματα επιλογής, επειδή δεν είναι δυνατόν να υπάρξει ο κρίσιμος αριθμός ενδιαφερόμενων μαθητών, ακόμα κι' αν βρίσκονταν καθηγητές των ανάλογων ειδικοτήτων να τα διδάξουν; Πως θα επανδρωθεί το Σχολείο με όλες τις απαιτούμενες ειδικότητες , όταν δεν καλύπτεται το ωράριο Εκπαιδευτικών στις βασικές; Είναι δυνατόν το Σχολείο αυτό να έχει μόνιμο διδακτικό προσωπικό με 4-6 ώρες διδασκαλίας την εβδομάδα; Μπορεί να το δεχτεί αυτό η τρόικα;
Σκόπιμα τοποθέτησα μερικές λέξεις “κλειδιά” σε παρενθέσεις γιατί , κατά τη γνώμη μου, αποτελούν θεμελιώδη ζητήματα, που αφορούν το χαρακτήρα της παιδείας που θέλουμε και η ανάλυσή τους , καθώς και τα ερωτήματα που τίθενται και απαιτούν απαντήσεις κάνουν το ναι ή το όχι σε συγχωνεύσεις Σχολείων απάντηση περίπλοκη με βαθύ πολιτικό περιεχόμενο.
Το βασικό ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι το είδος του Σχολείου που θέλουμε.
Στο δικό μου το μυαλό υπάρχουν δύο ειδών Σχολεία. 

1ο είδος: Ένα Σχολείο που στόχος του είναι να μάθει στο παιδί να γράφει, να διαβάζει , να ερμηνεύει τα φυσικά φαινόμενα που παρατηρεί γύρω του, να συμβιώνει με τους συνανθρώπους του στη βάση του αμοιβαίου σεβασμού και της αποδοχής της ιδιαιτερότητας και των ειδικών ικανοτήτων του καθενός, καθώς επίσης να σέβεται το περιβάλλον στο οποίο ζει και να το διαχειρίζεται με τέτοιο τρόπο, που να εξασφαλίζεται αναλλοίωτο και για τις επόμενες γενιές ανθρώπων. Να δίνει διεξόδους και δυνατότητα καλλιέργειας οποιασδήποτε κλίσης κάθε παιδιού , ώστε ο επαγγελματικός προσανατολισμός να γίνει ευχάριστη ενασχόληση, που θα οδηγεί και στην εξασφάλιση των απαραίτητων πόρων διαβίωσης. Σ' αυτό το Σχολείο διδάσκων δεν είναι μόνο ο δάσκαλος , καθώς επίσης οι μαθητές δεν είναι κατ' ανάγκη μόνο παιδιά. Είναι ο χώρος που χρησιμοποιείται απ' όποιον θέλει να μάθει κάτι από οποιονδήποτε το γνωρίζει.

2ο είδος: Ένα Σχολείο που στόχο έχει να προετοιμάσει το παιδί για ένα κόσμο ανταγωνιστικό , ώστε να του προσδώσει τα κατάλληλα εφόδια για να γίνει το ίδιο ανταγωνιστικό έναντι των άλλων αντιπάλων που πρόκειται να συναντήσει. Προ τούτο εφοδιάζεται με όλα τα σύγχρονα μέσα που θα το βοηθήσουν να συλλέξει όσο γίνεται περισσότερους τίτλους επάρκειας , ώστε να φτάσει μεταξύ των πρώτων στην είσοδο μιας καλής Πανεπιστημιακής Σχολής , να πάρει το απαραίτητο μεταπτυχιακό και, αν πάλι είναι μεταξύ των πρώτων, να κάνει και το απαραίτητο διδακτορικό. Έτσι θα μπορεί να μπει με αξιώσεις στην αρένα της επαγγελματικής επιβίωσης με αυξημένες ελπίδες στην αγορά εργασίας. Όταν βέβαια φτάσει εκεί κανείς δεν θα ενδιαφερθεί να μάθει πόσα ψυχοφάρμακα κουβαλάει στην τσέπη του, και το τραγικό, ένα μεγάλο μέρος όλων αυτών των παιδιών θα παραμένει στην ανεργία , όταν οι ελάχιστοι υδραυλικοί, οι ελάχιστοι ηλεκτρολόγοι , οι κομμωτές , οι συντηρητές καλοριφέρ και τόσες άλλες “υποτιμημένες” επαγγελματικές ομάδες θα αγωνίζονται να αποκρύψουν τα εισοδήματά τους από την τσιμπίδα της εφορίας.

Τα Σχολεία του πρώτου είδους δεν επιδέχονται συγχωνεύσεων. Ο χώρος μάθησης είναι απαραίτητος σε κάθε κοινωνία, ανεξάρτητα από το πλήθος των μελών της. Αυτό το Σχολείο χρειάζεται απαραίτητα εμπνευσμένους δασκάλους πρόθυμους να μεταδώσουν τη γνώση και μαθητές που τη δέχονται σαν ανάγκη της έμφυτης ανθρώπινης περιέργειας. Τα μέσα τότε βρίσκονται ή ανακαλύπτονται εύκολα χωρίς πολλά χρήματα. 

Τα Σχολεία του δεύτερου είδους επιβάλλεται να είναι πολυδύναμα , με όλα τα σύγχρονα μέσα διδασκαλίας, με όλες τις ειδικότητες διδασκόντων. Αν όλα αυτά οι διδασκόμενοι (βλέπε μαθητές ) τα βλέπουν σαν καμουτσίκια και βουκέντρες για να τρέχουν ακόμα πιο γρήγορα σε έναν ανελέητο αγώνα δρόμου που οι περισσότεροι βρίσκονται χωρίς τη θέλησή τους και χωρίς ορατό τέρμα , θα τους ρωτήσει άραγε κάποτε , κάποιος;
Για να δοθεί επομένως απάντηση στο ερώτημα των συγχωνεύσεων ή μη των Σχολικών μονάδων είναι απαραίτητο να γίνει σαφές από την πολιτεία το είδος του Σχολείου και της παιδείας που θέλει για τα παιδιά. Τα μέσα που θα χρησιμοποιήσεις έχουν άμεση σχέση με στόχους που θα θέσεις. Δε μπορείς να ρωτάς τί μέσα χρειάζεσαι , αν δεν πεις τι θέλεις να κάνεις αγαπητή υπουργέ του Υπουργείου δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων.

Και πάλι το άσυλο

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΙΑΝΝΟΥΛΟΠΟΥΛΟΥ, Ελευθεροτυπία, 12.2.11

Οπως επιβάλλει η δομή του πολιτικού λόγου, η συζήτηση για το άσυλο, που φούντωσε με αφορμή τα γεγονότα στη Νομική, κινείται σε δύο συγκοινωνούντα μεν αλλά διακριτά επίπεδα.

Στο πρώτο γίνεται περιγραφή της κατάστασης και στο δεύτερο προτείνεται η ενδεδειγμένη στάση απέναντί της. Κρίνοντας από τις δημοσκοπήσεις, το άσυλο θεωρείται σήμερα κατά πλειοψηφία ένα άχρηστο στην καλύτερη περίπτωση κατάλοιπο του παρελθόντος και στη χειρότερη μια επικίνδυνη παθογένεια της περιβόητης μεταπολίτευσης που έκλεισε ήδη τον κύκλο της και πρέπει επιτέλους να ενταφιαστεί. Μήπως λοιπόν η παρακμή ενός θεσμού ταυτισμένου με την Αριστερά σημαίνει στροφή της κοινωνίας προς το συντηρητισμό του νόμου και της τάξης;

Ή μήπως το άσυλο αποτυπώνει μια συγκεκριμένη ιστορική στιγμή, η οποία στην πορεία κατάντησε ένα απλό ιδεολόγημα που η Αριστερά θεωρούσε κεκτημένο της και τώρα ήρθε η ώρα να ακολουθήσει την τύχη των άλλων κεκτημένων;

Νομίζω ότι ισχύει μάλλον το δεύτερο. Γιατί το άσυλο, δηλαδή η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών μέσα στο χώρο του πανεπιστημίου, ουδέποτε είχε την εμβέλεια που υποχρεωτικά χαρακτηρίζει τις γενικές αρχές. Αλλά, σημαδεμένο από τις συνθήκες που το γέννησαν, σήμαινε κάτι διαφορετικό: ότι το πανεπιστήμιο «ανήκει» κατ' ουσίαν στην Αριστερά και συνεπώς ο μόνος κίνδυνος προέρχεται από τη Δεξιά (την αστυνομία).

Ξεκινώντας από αυτή την υπόρρητη παραδοχή -ποιος θα τολμούσε να τη διατυπώσει ανοιχτά- το ενδεχόμενο η Αριστερά να εμποδίζει την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών μέσα στο πανεπιστήμιο αποκλείεται εξ ορισμού. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο οι αριστεροί υπερασπιστές του ασύλου έχουν χάσει την αξιοπιστία τους και δεν πείθουν. Αναγκασμένοι από τη δομή του πολιτικού λόγου να περιγράψουν την κατάσταση, κάνουν πως δεν βλέπουν τι γίνεται στα πανεπιστήμια μπροστά στα μάτια μας. Και μολονότι πολλοί αριστεροί, ιδίως πανεπιστημιακοί, δεν ενθαρρύνουν τη βία και κατ' ιδίαν την καταδικάζουν, ο επίσημος λόγος τους δεν μπορεί να παραδεχθεί αυτό που όλοι βλέπουμε.

Οτι δηλαδή διάφορες μικρές αριστερές ομάδες, με «δύναμη πυρός» κατά πολύ μεγαλύτερη από την αποδοχή τους όπως καταγράφεται στις εκλογές και με τη συνδρομή αντιεξουσιαστών που «φιλοξενούνται» στα πανεπιστήμια, αλωνίζουν χρησιμοποιώντας μαχητικές μεθόδους που έχουν στείλει καθηγητές και πρυτάνεις στο νοσοκομείο. Δυστυχώς η μαχητικότητά τους δεν διαφέρει και πολύ από τους τραμπουκισμούς που κάποτε στιγμάτισαν τη δράση των εθνικοφρόνων. (Μόνο που τότε δεν έδερναν καθηγητές αλλά αριστερούς.)

Αυτό όμως δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι το άσυλο θα πρέπει να καταργηθεί, όπως αξιώνει η Νέα Δημοκρατία. Τα πανεπιστήμια σε ολόκληρο τον κόσμο αυτοδιοικούνται, δηλαδή η αστυνομία δεν παρεμβαίνει αν δεν κληθεί να το κάνει. Επιπλέον στην Ελλάδα ο συμβολισμός του ασύλου παραμένει νωπός και ισχυρός. Σημαίνει όμως ότι θα πρέπει επιτέλους να εφαρμοστεί ο νόμος απαρέγκλιτα. Κάτι που θα συμβεί μόνο αν η κυβέρνηση επιβάλει αλλαγές που δεν θα επιτρέπουν στις κομματικές νεολαίες να διαπλέκονται με τις πανεπιστημιακές αρχές, που αφ' ενός τους χρειάζονται για να εκλεγούν και στη συνέχεια ανέχονται τους εκβιασμούς τους γιατί ξέρουν τι τους περιμένει αν τους δυσαρεστήσουν.

Αν λοιπόν οι πανεπιστημιακοί οφείλουν να αναλάβουν τις ευθύνες τους, το ίδιο πρέπει να κάνει και η κυβέρνηση. Η οποία όμως -κι εδώ τα πράγματα περιπλέκονται- αντί να δημιουργήσει τις συνθήκες που θα επιτρέπουν στα εκλεγμένα όργανα του πανεπιστημίου να βάλουν σε τάξη τα του οίκου τους, σκοπεύει να αναθέσει την τήρηση του ασύλου στα διορισμένα συμβούλια διοίκησης, τα οποία μπορεί μεν να διασώσουν το άσυλο, αλλά υπονομεύοντας ταυτόχρονα το αυτοδιοίκητο του πανεπιστημίου.

10 μικροί μύθοι για το 1821

από το feleki

Eπειδή  ο ελλαδικός εθνικισμός (ωιμέ) ξαναθεριεύει τελευταία και οι υπερπατριωτικές κορώνες επιπολάζουν με αφορμή το ντοκιμαντέρ της τηλεόρασης του ΣΚΑΙ, μας φάνηκε καλή ιδέα να “ξανάσηκώσουμε” ένα παλιό διδακτικό  κείμενο του Ανδρέα Παππά (Από τοΒήμα της 25/3/20052006)

10 μικροί μύθοι για το 1821

1. Κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας δεν υπήρξαν βίαιοι εξισλαμισμοί στη μετέπειτα ελληνική επικράτεια. Οι Οθωμανοί, εφόσον οι υπόδουλοι λαοί κατέβαλλαν κανονικά τους φόρους που τους αναλογούσαν, δεν ασχολούνταν ιδιαίτερα με τις θρησκευτικές πεποιθήσεις τους. Οι μαζικοί εξισλαμισμοί που παρατηρούνται στα Βαλκάνια (Βοσνία, Αλβανία κ.λπ.) έγιναν, κατά κανόνα, με τη θέληση εκείνων που αλλαξοπίστησαν, και ειδικότερα με σκοπό να έχουν καλύτερες σχέσεις με τον κατακτητή και να συμμετέχουν από καλύτερη θέση στη νομή και άσκηση της εξουσίας.

2.. H επάνδρωση των Γενιτσάρων, από ένα χρονικό σημείο και έπειτα τουλάχιστον, δεν γινόταν βιαίως, μέσω «παιδομαζώματος». Αντίθετα μάλιστα, όσο το σώμα αυτό αποκτούσε εξέχουσα θέση στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, αρκετοί γονείς προσπαθούσαν να εξασφαλίσουν τη «σταδιοδρομία» των παιδιών τους μέσω της κατάταξής τους στους Γενίτσαρους.

3. Ουδέποτε κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας υπήρξε – ή συνέτρεχε λόγος να υπάρξει – «κρυφό σχολείο», όπως τουλάχιστον αυτό έχει καταγραφεί στο εθνικό συλλογικό ασυνείδητο. Οποιος ήθελε μπορούσε να μάθει ελληνικά, σερβικά, βουλγαρικά κ.ο.κ. χωρίς να παρενοχλείται από τους κατακτητές, οι οποίοι – επαναλαμβάνω – ενδιαφέρονταν πρωτίστως, αν όχι σχεδόν αποκλειστικά, για την ομαλή καταβολή των κάθε είδους φόρων προς τον σουλτάνο.

4. Ο ρόλος της Εκκλησίας καθ’ όλη αυτή την περίοδο υπήρξε τουλάχιστον αμφιλεγόμενος, αν όχι και αρνητικός σε αρκετές περιπτώσεις (προσοχή: της Εκκλησίας, όχι της θρησκείας). Τα παραδείγματα, πολλά και γνωστά, ξεκινούν από τους ανθενωτικούς της εποχής της Αλωσης και φθάνουν ως τις παραμονές του 1821, με τον λυσσαλέο πόλεμο κατά των οπαδών του Διαφωτισμού, των Φιλικών κ.λπ.

5. H εξέγερση που άρχισε το 1821 είχε ουσιαστικά κατασταλεί (μόνο μικρές εστίες αντίστασης απέμεναν, οι οποίες ήταν θέμα χρόνου να σβήσουν και αυτές), όταν τον Ιούλιο του 1827 οι Αγγλοι, οι Γάλλοι και οι Ρώσοι αποφάσισαν να δημιουργηθεί ελληνικό κράτος, με αποτέλεσμα να ακολουθήσει λίγους μήνες μετά η Ναυμαχία του Ναυαρίνου.

6. Μπορεί αυτό να μην αρέσει διόλου σε ορισμένους και να μην ταιριάζει με την εθνική μας μυθολογία, αλλά στους «δόλιους», «αναξιόπιστους» κ.ο.κ. Συμμάχους οφείλει, λοιπόν, εν πολλοίς η Ελλάδα την ανεξαρτησία της και την κρατική της (προσοχή: όχι την εθνική) υπόσταση. Οι ίδιοι αυτοί Σύμμαχοι, με την ίδια ή διευρυμένη «σύνθεση», ήταν επίσης εκείνοι που – και για δικούς τους βέβαια λόγους, αλλά το γεγονός παραμένει – προσέφεραν στην Ελλάδα τη Θεσσαλία το 1881, απέτρεψαν την προέλαση των Τούρκων προς την Αθήνα το 1897, έβαλαν την υπογραφή τους στη Συνθήκη των Σεβρών το 1920.

7. Στον ένοπλο αγώνα κατά των Τούρκων μετείχαν ποικίλων εθνικών προελεύσεων κάτοικοι του ευρύτερου γεωγραφικού χώρου, των οποίων η εθνική συνείδηση βρισκόταν εν πολλοίς στο στάδιο της διαμόρφωσης. Τόσο ο «Θούριος» του Ρήγα, με τις αναφορές του στο πλήθος των υπόδουλων στους Οθωμανούς εθνοτήτων, όσο και η καταγωγή αρκετών πρωταγωνιστών της Επανάστασης (Αρβανίτες της Υδρας και των Σπετσών, Σουλιώτες, Βλάχοι, σλαβόφωνοι κ.ά.) βεβαιώνουν «του λόγου το ασφαλές».

8. Και πάλι όχι επειδή οι Σύμμαχοι είναι εξ ορισμού «φιλέλληνες» ή «μεγαλόψυχοι», αλλά επειδή η χώρα ευτύχησε να ακολουθήσει τότε πολιτική σωστών συμμαχιών και ανοιχτών οριζόντων (αντί να παίξει τον ρόλο της μικρής «ανάδελφης» που κάθεται και κλαίει), η Ελλάδα υπήρξε η μεγάλη ευνοημένη από τη «μοιρασιά» στα Βαλκάνια μεταξύ 1910 και 1920. Ετσι η Θεσσαλονίκη έγινε «συμπρωτεύουσα» της Ελλάδας, αν και το 1912 ο πληθυσμός τής πόλης περιλάμβανε περίπου 40% Εβραίους, 25% Τούρκους, 20% Ελληνες και 15% άλλους.

9. Οταν μιλάμε συνεχώς και με τόση ευκολία για «χαμένες πατρίδες», καλό θα είναι να μην ξεχνάμε πως «χαμένες πατρίδες» υπάρχουν για όλους εκείνους τους οποίους αφορούσε η ανταλλαγή πληθυσμών, και όχι μόνο για τους Ελληνες. Χρήσιμη, από αυτή την άποψη, θα ήταν και η παράθεση ορισμένων στοιχείων που συστηματικά αγνοούμε ή αποσιωπούμε, όπως ότι στα τέλη του 19ου αιώνα στο Ρέθυμνο οι μουσουλμάνοι ήταν περισσότεροι από τους χριστιανούς, ότι τα Γιαννιτσά ήταν μία από τις ιερές πόλεις των Τούρκων ή ότι το 1913 ο ελληνικός πληθυσμός του Κιλκίς ήταν λιγότερο από 5%!

10. Τέλος, όταν γίνεται λόγος για την εκδίωξη των ελληνικών πληθυσμών από την «προαιώνια κοιτίδα» τους Μικρά Ασία, μπορεί το σχήμα αυτό να χαϊδεύει τα αφτιά των κάθε λογής «ελληνόψυχων» και «πατριδολάγνων», αλλά – δυστυχώς και πάλι γι’ αυτούς – η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Με εξαίρεση ορισμένους συμπαγείς ελληνικούς πληθυσμούς, κυρίως στον Πόντο και στην Καππαδοκία, οι περισσότεροι από τους Ελληνες που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν κάτω από δραματικές συνθήκες τη Μικρά Ασία το 1922-23 ήταν οικογένειες που, αναζητώντας καλύτερη τύχη, είχαν μεταναστεύσει εκεί από την ηπειρωτική Ελλάδα και από τα νησιά του Αιγαίου κατά τον 19ο αιώνα.

Αυτά, και μην ξεχνάμε: κάθε φορά που ο πειρασμός, με το πρόσωπο ενός αγγελικού στην όψη αλλά ιδιαίτερα επικίνδυνου ψευδοπατριωτισμού, χτυπά την πόρτα, ας τον ξορκίζουμε… με τη φράση του Σολωμού.

«Λουκέτο» στο γραφείο του έβαλε ο πρύτανης του ΕΜΠ

Βέβαια Σύριζα και ανεξάρτητοι δεν συμφωνούν καθόλου με το κλείσιμο του πολυτεχνείου γιατί έψαχναν μια ευκαιρία για μια κατάληψη μετά τη συναυλία και την έχασαν.


Μετά τις απειλές αριστερών φοιτητικών παρατάξεων του ΕΜΠ.

Του Αποστολου Λακασα, Καθημερινή, 10.2.11

«Λουκέτο» στο γραφείο του έβαλε ο πρύτανης του ΕΜΠ κ. Σίμος Σιμόπουλος μετά τις απειλές που δέχθηκε και τα υβριστικά συνθήματα που έγραψαν στο χώρο της πρυτανείας αριστερές φοιτητικές παρατάξεις, οι οποίες αντιδρούν επειδή δεν δόθηκε άδεια για πάρτι μέσα στο ιστορικό συγκρότημα της Πατησίων το περασμένο Σάββατο. Ετσι, οι πρυτανικές αρχές του ΕΜΠ «πληρώνουν» σήμερα την απόφασή τους να προασπίσουν την περιουσία του ιδρύματος, αλλά και την πάγια ανεκτικότητά τους απέναντι στον «ετσιθελισμό» των φοιτητικών παρατάξεων και, ευρύτερα, τη διαπλοκή μαζί τους κατά τις πρυτανικές εκλογές. Ενα ισχυρό κρας τεστ για τις σχέσεις των πρυτανικών αρχών με την ηχηρή μειοψηφία των αριστερών παρατάξεων του ΕΜΠ θα πραγματοποιηθεί αύριο, καθώς θα ξαναρχίσουν οι εξετάσεις μαθημάτων στο συγκρότημα της Πατησίων.

Ειδικότερα, σύμφωνα με πληροφορίες της «Κ», ο πρύτανης του ΕΜΠ δέχθηκε το τελευταίο διάστημα ένα κλοιό πιέσεων και απειλών από μέλη φοιτητικών οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, εξαιτίας της απόφασής του να μην τους δοθεί άδεια για πάρτι στο κτίριο της Πατησίων. Με απόφαση του πρυτανικού συμβουλίου το συγκρότημα έμεινε κλειστό το Σαββατοκύριακο, περιφρουρούμενο από δυνάμεις των ΜΑΤ. Ακολούθησαν οι απειλές και τα συνθήματα κατά του πρύτανη, με αποτέλεσμα το γραφείο να μη λειτουργήσει τη Δευτέρα και την Τρίτη. Το κλίμα αυτό καταδίκασε χθες με απόφασή του το προεδρείου του Συλλόγου Διδασκόντων του ΕΜΠ, που εκφράζει «την σοβαρή του ανησυχία για την κλιμακούμενη κρίση που προωθείται συστηματικά από ομάδες μέσα και έξω από το ίδρυμα και καταδικάζει τις πρακτικές βίας που στο πρόσωπο του πρύτανη προσβάλλουν ολόκληρη την ακαδημαϊκή κοινότητα. Οι πρακτικές αυτές για μία ακόμη φορά εγκαθιστούν κλίμα φόβου και αυθαιρεσίας στο ΕΜΠ, υπονομεύοντας τις ακαδημαϊκές ελευθερίες και καταπατώντας στοιχειώδεις δημοκρατικές διαδικασίες». Ο σύλλογος διδασκόντων χαρακτηρίζει «αυτονόητη και επιβεβλημένη την προληπτική ενέργεια της πρυτανείας, προκειμένου να προστατεύσει το ίδρυμα». «Η πανεπιστημιακή κοινότητα έχει υποχρέωση να διαφυλάττει το άσυλο και η διοίκηση των πανεπιστημίων έχει υποχρέωση να παίρνει όλα τα μέτρα αποτροπής τυχόν παραβιάσεων» προσθέτει το προεδρείο του συλλόγου στην ανακοίνωση, η οποία δεν υιοθετείται από την παράταξη της Συσπείρωσης (ΣΥΡΙΖΑ, ανεξάρτητοι).

Μέσα στην εβδομάδα, βέβαια, στο συγκρότημα της Πατησίων δεν πραγματοποιήθηκαν εξετάσεις, οι οποίες θα ξαναρχίσουν αύριο με μάθημα του Τομέα Υδατικών Πόρων και Περιβάλλοντος του Τμήματος Πολιτικών Μηχανικών να θεωρείται το πρώτο βήμα για την ομαλοποίηση ή όχι της κατάστασης στο ίδρυμα.