ΜΕΤΑ ΠΑΡΡΗΣΙΑΣ

Του συνταξιούχου δάσκαλου Κουκουθάκη Σπύρου

Με αφορμή την εξαγγελία της απεργίας στην Α/θμια και Β/θμια εκπαίδευση, την μετά παρρησίας άποψη του καθηγητή κυρίου Άγγελου Ράπτη με θέμα «Τα μεγάλα σχολεία δεν αποτελούν λύση…» και σε συνδυασμό με την επιστολή της κυρίας Χριστίνας Χριστοφάκη (Πρώην υποψήφιας δημάρχου Σαρωνικού) προς την υπουργό Παιδείας, μετά την ανακοίνωση της συγχώνευσης του Γυμνασίου Κουβαρά με 46 μαθητές, με αυτό των Καλυβίων σε απόσταση 2 χιλιομέτρων, σε ένα Γυμνάσιο μεγαλύτερης δυναμικότητας με 23 μαθητές ανά τμήμα, όπως και για τα όσα ακολούθησαν και ακούγονται από τα τοπικά ΜΜΕ με προκάλεσαν να καταθέσω την άποψή μου για τα δρώμενα στο χώρο της Παιδείας.

Προσωπικά εκτιμώ πως μόνο στην Ελλάδα μπορεί κανείς να δει τέτοιες στρεβλώσεις να υποστηρίζονται σθεναρά από συνδικαλιστικές συντεχνίες, πολιτικές δυνάμεις και ανενημέρωτους γονείς και κηδεμόνες.

Με τρομάζουν εικόνες κατευθυνόμενων μαθητών να καταλαμβάνουν σχολεία και γραφεία της Εκπαίδευσης και να προπηλακίζουν τους θεσμικούς φορείς, με συνοδούς και ενορχηστρωτές κάποιους γονείς, καθηγητές και αιρετούς τοπικούς άρχοντες, για να μην καταργηθούν ή συγχωνευθούν προβληματικά σχολεία με παρακείμενα μεγαλύτερης δυναμικότητας.

Δε σας κρύβω πως ανησυχώ για το αύριο της Παιδείας μας, όταν βλέπω παιδιά λυκείου να εκβιάζουν με απεργία πείνας την πολιτεία, όπως ακριβώς συνέβαινε με τους αλλοδαπούς μετανάστες, καθοδηγούμενοι από πολιτικάντηδες, ευαίσθητους και αγανακτισμένους πολίτες, που προφανώς προσχώρησαν στη λογική: «Κάθε περιοχή και πανεπιστήμιο, κάθε πόλη και σχολή», όχι βέβαια για να αναβαθμίσουμε την εκπαίδευση αλλά για να λειτουργούν οι καφετέριες και να νοικιάζονται τα σπίτια. Το αποκορύφωμα της τελευταίας καινοτομίας στη εκπαίδευση ήταν να έχουμε επιτυχόντες με λευκές κόλλες, προς δόξαν της εκπαίδευσης και για να μη χαλάσουμε και το χατίρι των προοδευτικών δυνάμεων και αιρετών της τοπικής αυτοδιοίκησης για να μην πέσει ο τζίρος των τοπικών αγορών.

Αυτή την εκπαίδευση κύριοι θέλετε; Γιατί με τόσο πάθος εναντιώνεστε στην όποια αναβάθμισή της;

Απευθύνομαι σε όλους σας, να δηλώσετε, αν υπερασπίζεστε τα ολιγοθέσια σχολεία για να διατηρήσετε τις οργανικές θέσεις, ή θα συνταχτείτε με το νέο πολυδύναμο σχολείο για να υπηρετηθούν οι σκοποί της εκπαίδευσης και να αναβαθμιστεί η παιδεία.

Θυμάμαι τον εαυτό μου να παλεύω πριν 27 χρόνια για πολυδύναμα σχολεία «ΣΧΟΛΙΚΑ ΚΕΝΤΡΑ» τα λέγαμε τότε, για να πετύχουμε την αναβάθμιση της εκπαίδευσης και του εκπαιδευτικού και κυρίως για να υπάρξουν ίσες ευκαιρίες εκπαίδευσης και για τα παιδιά της υπαίθρου.

Συνάδελφοι συνδικαλιστές, η αλήθεια είναι αδήριτη και σας εκθέτει ανεπανόρθωτα, η αναβάθμιση, πέραν της αύξησης των πόρων χρειάζεται πολύ πιο τολμηρά μέτρα από αυτά που εξήγγειλε η υπουργός παιδείας με το νέο Καλλικράτη στην Εκπαίδευση. Η ιστορία του κλάδου, η υπευθυνότητα και η επιστημονική μας συγκρότηση μας υπαγορεύει να συστρατευτούμε, να γίνουμε πρωτοπορία και να απαιτήσουμε να μπει τέλος στη λειτουργία ολιγοθέσιων δημοτικών και γυμνασίων με 3 και 5… μαθητές, όπως αυτά της Τύριας και του Τσεπελόβου με 12 και 15 καθηγητές.

Φίλοι συνάδελφοι, συνδικαλιστές βοηθήστε, βάλτε πλάτη να ανέβει η ποιότητα στην εκπαίδευση όχι στα λόγια αλλά στην πράξη. Προτάξτε το συμφέρον των παιδιών. Βάλτε σε δεύτερη μοίρα το συντεχνιακό συμφέρον των εκπαιδευτικών. Έχουμε περισσότερες σχολικές μονάδες από τις μεγαλύτερες χώρες της δυτικής Ευρώπης, με μεγαλύτερο λειτουργικό κόστος σύμφωνα με το μαθητικό δυναμικό και τη χειρότερη ποιότητα.

Είμαστε στο 2011 και όχι στο 1950 όπου οι αποστάσεις επέβαλλαν να λειτουργούν σχολεία ολιγοθέσια. Σήμερα δεν επιτρέπεται να έχουμε σχολεία καρκινώματα πάνω σε οδικούς άξονες στερώντας έτσι στα παιδιά μας να απολαμβάνουν τα νέα δεδομένα της σύγχρονης εκπαίδευσης. Ασφαλώς και σε εξαιρετικές περιπτώσεις η πολιτεία οφείλει να λειτουργήσει σχολεία ακόμη και με έναν ή δυο μαθητές όπως π. χ. στη Γαύδο ή στη Λάϊστα.

Θυμάμαι τον εαυτό μου ως πρόεδρο της δημοτικής επιτροπής παιδείας του Δήμου Μπιζανίου να κάνουμε κατανομή των λειτουργικών δαπανών κάθε τριμήνου τα έτη 2002-2006. Είχαμε 8 μονοθέσια δημοτικά και νηπιαγωγεία με αριθμό εγγεγραμμένων μαθητών περίπου 50 και φοιτώντων γύρω στους 40. Στο χωριό μου Κολωνιάτι λειτουργούσε για πολλά χρόνια δημοτικό με 3-5 μαθητές, ενώ σε απόσταση ενός χιλιομέτρου λειτουργούσε το 3θέσιο δημοτικό Νεοκαισάρειας με 35-40 μαθητές και λίγο μακρύτερα αυτό του Μπιζανίου με 7–10 μαθητές. Ακόμη λειτουργούσε στην Πεδινή ένα 9θέσιο δημοτικό με 12 δασκάλους και 160-170 μαθητές και ένα 2θέσιο νηπιαγωγείο με 3 νηπιαγωγούς και 30 περίπου νήπια.

Για να αλλάξουμε τα δεδομένα και να δώσουμε ίσες ευκαιρίες στα παιδιά του δήμου μας, βάλαμε στόχο να φτιάξουμε ένα σύγχρονο 12θέσιο δημοτικό, με προοπτική να στεγαστούν όλα τα παιδιά του δήμου μας. Είμαστε περήφανοι που σήμερα λειτουργεί ένα σχολείο κόσμημα, δυστυχώς, χωρίς τους μαθητές των άλλων διαμερισμάτων του πρώην δήμου μας.

Κύριοι, υπεύθυνοι διευθυντές και σχολικοί σύμβουλοι, δώστε στην κοινωνία την επιστημονική σας άποψη. Δώστε αναλυτικά τα σχολεία που προτάθηκαν για κατάργηση ή συγχώνευση, παραδείγματος χάριν, το σχολείο ΤΑΔΕ με Χ μαθητές και Χ εκπαιδευτικούς, προτείνετε να συγχωνευτεί με το ΔΕΙΝΑ σχολείο με Ψ μαθητές και Ψ εκπαιδευτικούς σε απόσταση 1,2,3… χιλιόμετρα. Οφείλετε να δώσετε ακριβή στοιχεία και να τα αναρτήσετε στο διαδίκτυο για να μάθουμε, πόσους -ες νηπιαγωγούς και νήπια έχουμε, πόσους δασκάλους-ες και μαθητές έχουμε και πόσους καθηγητές-τριες και μαθητές έχουμε σε γυμνάσια και λύκεια, γιατί ακούγεται από τους συνδικαλιστές πως ο μέσος όρος μαθητών ανά εκπαιδευτικό είναι μεγάλος, ενώ τα στοιχεία της διοίκησης είναι πολύ διαφορετικά.

Η κοινωνία μας επιθυμεί να μάθει πως προκύπτουν τα μεγάλα τμήματα με ένα τόσο μεγάλο αριθμό εκπαιδευτικών στο νομό μας. Καλό είναι να μάθουμε πόσους μαθητές ανά βαθμίδα εκπαίδευσης έχουμε, καθώς και πόσους εκπαιδευτικούς.

Δεν περίμενα τον τέως πρόεδρο του Αρείου Πάγου κ. Βασίλειο Κόκκινο, να γυρίσει στο 1800 για να συναντήσει το Βίκτωρ Ουγκώ και να τον βεβηλώσει με το: «Όταν κλείνουμε ένα σχολείο ανοίγουμε μια φυλακή», αναφερόμενος βέβαια στο σημερινό κλείσιμο – συγχώνευση σχολείων σε δημοσίευμά του στις 23/3/2011 στην εφημερίδα Πρωινός Λόγος, παραβλέποντας τις εκατοντάδες σχολείων που είχαν κλείσει χωρίς να ανοίξουν νέες φυλακές.

Περιμένω-ουμε τους εκπαιδευτικούς που πάντα ήταν μπροστάρηδες στους κοινωνικούς αγώνες για πρόοδο και προκοπή του τόπου μας να συγκρουστούν με το λαϊκισμό και την οπισθοδρόμηση, να χαρίσουν χαμόγελο και ευκαιρίες στα παιδιά των φτωχών κοινωνικών τάξεων, που ξέρουν να αναγνωρίζουν και να ευγνωμονούν, αυτούς που τους βοήθησαν για να πετύχουν στη ζωή τους.

Συνάδελφοι, δεν έχετε το δικαίωμα στο όνομα των συντεχνιακών συμφερόντων, «ίσως θεμιτών», να τρομοκρατείτε την κοινωνία και κυρίως να λειτουργείτε ως τροχοπέδη στο όραμα και στα θέλω της νέας γενιάς για καλύτερη παιδεία στους αδύναμους οικονομικά κυρίως, γιατί οι έχοντες και κατέχοντες και την παραπαιδεία έχουν και κάποιους εξ υμών πρόθυμους να τους συνδράμουν.

Η πολιτεία είχε και έχει διαχρονικά τεράστιες ευθύνες για το κατάντημα της εκπαίδευσης που βλέπουμε και ζούμε καθημερινά από τα ΜΜΕ. Βλέπουμε μειοψηφίες μαθητών «προοδευτικών» εποχικά και επετειακά να κλείνουν τα σχολεία με κάποιους καθηγητές και γονείς να καμαρώνουν για τα κατορθώματα της νεολαίας μας, όπως και τους πολιτικούς μέντορες άσχετους και ξένους να συμπαρίστανται με πανό και συνθήματα στο όνομα του προοδευτισμού.

Ήμουνα νιος και γέρασα και την αξιολόγηση στην Εκπαίδευση ακόμη την ψάχνετε. Αλήθεια τι δεν αξιολογείτε στη ζωή για να μην αξιολογούνται και οι εκπαιδευτικοί; Αναβάθμιση της εκπαίδευσης χωρίς αξιολόγηση δεν μπορεί να υπάρξει. Εκτιμώ πως και η νέα πρόταση για την απόκτηση πιστοποιητικού παιδαγωγικής επάρκειας για την προετοιμασία του νέου σχολείου θα έχει την τύχη της αξιολόγησης της εκπαίδευσης και των εκπαιδευτικών που εδώ και 30 χρόνια συνεχίζουν να συσκέπτονται για το πώς θα εφαρμοστεί.

Νιώθω ιδιαίτερα περήφανος ως πρώην συνδικαλιστής, σε πέτρινα χρόνια, με μισθό πείνας, με αριθμό μαθητών 30 – 50 στα 1θέσια και με 35 - 40 ώρες εβδομαδιαίως, να μάχομαι στην αποκομμένη ύπαιθρο που ζούσε μακριά από τον κόσμο. Συμμετείχα στη πρώτη γραμμή των ακηδεμόνευτων αγώνων με ποσοστά στις απεργίες 90% – 98% συμμετοχή. Αποτελούσε στιγματισμό η μη συμμετοχή σε εκείνες τις απεργίες για όλους τους συναδέλφους. Έτσι ανεβάσαμε την ποιότητα στην εκπαίδευση και την αναβάθμιση των εκπαιδευτικών με αριθμό μαθητών πολύ μικρότερο από αυτό των ευρωπαϊκών χωρών ανά τάξη και τμήμα όπως και μικρότερο ωράριο 20 – 25 ωρών εβδομαδιαίως και όλα αυτά χωρίς ΜΑΤ, βιαιότητες και κομματικούς στόχους.

Ο κλάδος των δασκάλων έχει λαμπρή ιστορία. Ήταν και θα παραμείνει πρωτοπορία, τόσο στους εθνικούς, όσο και στους κοινωνικούς αγώνες και γι’ αυτό απέχει από τις κινητοποιήσεις που πατρονάρονται από τους μόνιμα αγανακτισμένους πολίτες που συναντάμε καθημερινά στους δρόμους με τις σημαίες, τα λάβαρα και τα πανό να διατρανώνουν την πραμάτεια των ιδεών τους.