Το Λύκειο σήμερα έχει

·       ως προς το διδακτικό  προσωπικό:

o   εκπαιδευτικούς πολύ υψηλής επιστημονικής εξειδίκευσης (το 34.7% των έχουν πρόσθετα ακαδημαϊκά προσόντα (μετεκπαίδευση στο εσωτερικό ή στο εξωτερικό, κατοχή δεύτερου πτυχίου ανώτατης εκπαίδευσης, μεταπτυχιακό δίπλωμα ειδίκευσης Master ή Διδακτορικό)

o   την καλύτερη αναλογία μαθητών/διδάσκοντα (8,5:1) ανάμεσα σε όλες τις χώρες μέλη της Ε.Ε. και του ΟΟΣΑ.

·         ως προς τον αριθμό σχολικών μονάδων:

o   Στην Ελλάδα λειτουργούν 1297 σχολικές μονάδες Ενιαίων Λυκείων, Αντίστοιχα στην Φιλανδία ( πληθ. 5.300.000) λειτουργούν 448 μονάδες και στην Πορτογαλία (πληθ. 10.600.000) 822 μονάδες. Δηλαδή στην Ελλάδα 1 μονάδα ανά 8.700 κατοίκους, στην Φινλανδία  1 ανά 11.900 και στην Πορτογαλία 1 ανά 12.900. 

·         ως προς το επίπεδο υλικοτεχνικής υποδομής:

o    πολύ ικανοποιητικό επίπεδο (το 91.4% των Λυκείων διαθέτουν εργαστήρια Φυσικής-Χημείας, το 97.2% διαθέτει εργαστήρια Πληροφορικής, το σύνολο των υπολογιστών που υπάρχουν στα Λύκεια είναι συνδεδεμένοι στο διαδίκτυο εκ των οποίων το 91.4% με ευρυζωνική σύνδεση και επίσης) σχεδόν όλα τα Λύκεια (98.5%) εργάζονται με πρωινό ωράριο,

·         ως προςτην επιλογή γενικού Λυκείου η επαγγελματικού Λυκείου:

o   σήμερα μόλις 1 στους 4 ή 5 περίπου έλληνες μαθητές κατευθύνεται στο τεχνικό-επαγγελματικό λύκειο. Το ποσοστό αυτό βρίσκεται σε πλήρη αναντιστοιχία με ό,τι συμβαίνει στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες όπου οι μισοί και πλέον μαθητές κατευθύνονται στον τεχνικο-επαγγελματικό κλάδο της ανώτερης δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Η τάση αυτή οδηγεί στην ανάγκη για πλήρη αναμόρφωση του τεχνικού-επαγγελματικού Λυκείου στη χώρα μας, ώστε να καταστεί μια αξιόπιστη και ελκυστική λύση για τους μαθητές. Προς την κατεύθυνση αυτή θα κινηθούμε άμεσα το αμέσως προσεχές διάστημα

·         ως προς τα προγράμματα σπουδών:

o   Στην Ελλάδα υπάρχει ο μέγιστος κατακερματισμός του σχολικού χρόνου με υπερβολικά μεγάλο αριθμό μαθημάτων στο λύκειο (49 μαθήματα), όταν στη Γαλλία είναι 26, στην Ισπανία 24, στην Ιταλία 30,  και ξεχωρίζει η Κύπρος με 44 . Στα 49 περιλαμβάνονται και 8 μονόωρα.   Η κατάσταση αυτή  αφενός δεν επιτρέπει  την εμπέδωση ύλης  αφετέρου, ακυρώνει τον  παιδαγωγικό ρόλο των εκπαιδευτικών που σε ελάχιστο χρόνου προσπαθούν να καλύψουν μια υπερφορτωμένη και εγκυκλοπαιδικού τύπου ύλη

·         ως προς την αποτελεσματικότητα:

o   οι ακαδημαϊκές επιδόσεις των μαθητών αποτελούν ένα σημαντικό κριτήριο αξιολόγησης . Τα αποτελέσματα του διαγωνισμού PISA(2009) του ΟΟΣΑ δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικά. Σε σύνολο 34 χωρών, οι μαθητές μας κατατάσσονται στην 26^η θέση στην Γλώσσα, στην 31^η θέση στα Μαθηματικά, και στην 32^η θέση στις Φυσικές Επιστήμες

o   Ένας άλλος αρνητικός δείκτης είναι τα υψηλά ποσοστά χαμηλής βαθμολογίας στις εισαγωγικές εξετάσεις σε Πανεπιστήμια και ΤΕΙ. Με βάση τα στοιχεία της τελευταίας τετραετίας τα ποσοστά των εξεταζομένων με βαθμολογία κάτω του 10 συνολικά  (σε παρένθεση τα ποσοστά κάτω του 5) έχουμε παραδείγματα όπως:  Ιστορία Γενικής Παιδείας  σε ποσοστό 45%-60%  (23%-33%), Αρχαία Ελληνικά Θεωρητικής κατεύθυνσης  σε 40% - 50% (17% - 23%) , Ιστορία θεωρητικής κατεύθυνσης σε 45% - 50% (20% -25%), Μαθηματικά Τεχνολογικής κατεύθυνσης ΙΙ σε ποσοστό 60% - 75% (40% - 50%) Φυσική Τεχνολογικής κατεύθυνσης ΙΙ σε 55% - 65% (25% - 30%)

  

 από το υπουργείο Παιδείας

ΜΕΤΑ ΠΑΡΡΗΣΙΑΣ

Του συνταξιούχου δάσκαλου Κουκουθάκη Σπύρου

Με αφορμή την εξαγγελία της απεργίας στην Α/θμια και Β/θμια εκπαίδευση, την μετά παρρησίας άποψη του καθηγητή κυρίου Άγγελου Ράπτη με θέμα «Τα μεγάλα σχολεία δεν αποτελούν λύση…» και σε συνδυασμό με την επιστολή της κυρίας Χριστίνας Χριστοφάκη (Πρώην υποψήφιας δημάρχου Σαρωνικού) προς την υπουργό Παιδείας, μετά την ανακοίνωση της συγχώνευσης του Γυμνασίου Κουβαρά με 46 μαθητές, με αυτό των Καλυβίων σε απόσταση 2 χιλιομέτρων, σε ένα Γυμνάσιο μεγαλύτερης δυναμικότητας με 23 μαθητές ανά τμήμα, όπως και για τα όσα ακολούθησαν και ακούγονται από τα τοπικά ΜΜΕ με προκάλεσαν να καταθέσω την άποψή μου για τα δρώμενα στο χώρο της Παιδείας.

Προσωπικά εκτιμώ πως μόνο στην Ελλάδα μπορεί κανείς να δει τέτοιες στρεβλώσεις να υποστηρίζονται σθεναρά από συνδικαλιστικές συντεχνίες, πολιτικές δυνάμεις και ανενημέρωτους γονείς και κηδεμόνες.

Με τρομάζουν εικόνες κατευθυνόμενων μαθητών να καταλαμβάνουν σχολεία και γραφεία της Εκπαίδευσης και να προπηλακίζουν τους θεσμικούς φορείς, με συνοδούς και ενορχηστρωτές κάποιους γονείς, καθηγητές και αιρετούς τοπικούς άρχοντες, για να μην καταργηθούν ή συγχωνευθούν προβληματικά σχολεία με παρακείμενα μεγαλύτερης δυναμικότητας.

Δε σας κρύβω πως ανησυχώ για το αύριο της Παιδείας μας, όταν βλέπω παιδιά λυκείου να εκβιάζουν με απεργία πείνας την πολιτεία, όπως ακριβώς συνέβαινε με τους αλλοδαπούς μετανάστες, καθοδηγούμενοι από πολιτικάντηδες, ευαίσθητους και αγανακτισμένους πολίτες, που προφανώς προσχώρησαν στη λογική: «Κάθε περιοχή και πανεπιστήμιο, κάθε πόλη και σχολή», όχι βέβαια για να αναβαθμίσουμε την εκπαίδευση αλλά για να λειτουργούν οι καφετέριες και να νοικιάζονται τα σπίτια. Το αποκορύφωμα της τελευταίας καινοτομίας στη εκπαίδευση ήταν να έχουμε επιτυχόντες με λευκές κόλλες, προς δόξαν της εκπαίδευσης και για να μη χαλάσουμε και το χατίρι των προοδευτικών δυνάμεων και αιρετών της τοπικής αυτοδιοίκησης για να μην πέσει ο τζίρος των τοπικών αγορών.

Αυτή την εκπαίδευση κύριοι θέλετε; Γιατί με τόσο πάθος εναντιώνεστε στην όποια αναβάθμισή της;

Απευθύνομαι σε όλους σας, να δηλώσετε, αν υπερασπίζεστε τα ολιγοθέσια σχολεία για να διατηρήσετε τις οργανικές θέσεις, ή θα συνταχτείτε με το νέο πολυδύναμο σχολείο για να υπηρετηθούν οι σκοποί της εκπαίδευσης και να αναβαθμιστεί η παιδεία.

Θυμάμαι τον εαυτό μου να παλεύω πριν 27 χρόνια για πολυδύναμα σχολεία «ΣΧΟΛΙΚΑ ΚΕΝΤΡΑ» τα λέγαμε τότε, για να πετύχουμε την αναβάθμιση της εκπαίδευσης και του εκπαιδευτικού και κυρίως για να υπάρξουν ίσες ευκαιρίες εκπαίδευσης και για τα παιδιά της υπαίθρου.

Συνάδελφοι συνδικαλιστές, η αλήθεια είναι αδήριτη και σας εκθέτει ανεπανόρθωτα, η αναβάθμιση, πέραν της αύξησης των πόρων χρειάζεται πολύ πιο τολμηρά μέτρα από αυτά που εξήγγειλε η υπουργός παιδείας με το νέο Καλλικράτη στην Εκπαίδευση. Η ιστορία του κλάδου, η υπευθυνότητα και η επιστημονική μας συγκρότηση μας υπαγορεύει να συστρατευτούμε, να γίνουμε πρωτοπορία και να απαιτήσουμε να μπει τέλος στη λειτουργία ολιγοθέσιων δημοτικών και γυμνασίων με 3 και 5… μαθητές, όπως αυτά της Τύριας και του Τσεπελόβου με 12 και 15 καθηγητές.

Φίλοι συνάδελφοι, συνδικαλιστές βοηθήστε, βάλτε πλάτη να ανέβει η ποιότητα στην εκπαίδευση όχι στα λόγια αλλά στην πράξη. Προτάξτε το συμφέρον των παιδιών. Βάλτε σε δεύτερη μοίρα το συντεχνιακό συμφέρον των εκπαιδευτικών. Έχουμε περισσότερες σχολικές μονάδες από τις μεγαλύτερες χώρες της δυτικής Ευρώπης, με μεγαλύτερο λειτουργικό κόστος σύμφωνα με το μαθητικό δυναμικό και τη χειρότερη ποιότητα.

Είμαστε στο 2011 και όχι στο 1950 όπου οι αποστάσεις επέβαλλαν να λειτουργούν σχολεία ολιγοθέσια. Σήμερα δεν επιτρέπεται να έχουμε σχολεία καρκινώματα πάνω σε οδικούς άξονες στερώντας έτσι στα παιδιά μας να απολαμβάνουν τα νέα δεδομένα της σύγχρονης εκπαίδευσης. Ασφαλώς και σε εξαιρετικές περιπτώσεις η πολιτεία οφείλει να λειτουργήσει σχολεία ακόμη και με έναν ή δυο μαθητές όπως π. χ. στη Γαύδο ή στη Λάϊστα.

Θυμάμαι τον εαυτό μου ως πρόεδρο της δημοτικής επιτροπής παιδείας του Δήμου Μπιζανίου να κάνουμε κατανομή των λειτουργικών δαπανών κάθε τριμήνου τα έτη 2002-2006. Είχαμε 8 μονοθέσια δημοτικά και νηπιαγωγεία με αριθμό εγγεγραμμένων μαθητών περίπου 50 και φοιτώντων γύρω στους 40. Στο χωριό μου Κολωνιάτι λειτουργούσε για πολλά χρόνια δημοτικό με 3-5 μαθητές, ενώ σε απόσταση ενός χιλιομέτρου λειτουργούσε το 3θέσιο δημοτικό Νεοκαισάρειας με 35-40 μαθητές και λίγο μακρύτερα αυτό του Μπιζανίου με 7–10 μαθητές. Ακόμη λειτουργούσε στην Πεδινή ένα 9θέσιο δημοτικό με 12 δασκάλους και 160-170 μαθητές και ένα 2θέσιο νηπιαγωγείο με 3 νηπιαγωγούς και 30 περίπου νήπια.

Για να αλλάξουμε τα δεδομένα και να δώσουμε ίσες ευκαιρίες στα παιδιά του δήμου μας, βάλαμε στόχο να φτιάξουμε ένα σύγχρονο 12θέσιο δημοτικό, με προοπτική να στεγαστούν όλα τα παιδιά του δήμου μας. Είμαστε περήφανοι που σήμερα λειτουργεί ένα σχολείο κόσμημα, δυστυχώς, χωρίς τους μαθητές των άλλων διαμερισμάτων του πρώην δήμου μας.

Κύριοι, υπεύθυνοι διευθυντές και σχολικοί σύμβουλοι, δώστε στην κοινωνία την επιστημονική σας άποψη. Δώστε αναλυτικά τα σχολεία που προτάθηκαν για κατάργηση ή συγχώνευση, παραδείγματος χάριν, το σχολείο ΤΑΔΕ με Χ μαθητές και Χ εκπαιδευτικούς, προτείνετε να συγχωνευτεί με το ΔΕΙΝΑ σχολείο με Ψ μαθητές και Ψ εκπαιδευτικούς σε απόσταση 1,2,3… χιλιόμετρα. Οφείλετε να δώσετε ακριβή στοιχεία και να τα αναρτήσετε στο διαδίκτυο για να μάθουμε, πόσους -ες νηπιαγωγούς και νήπια έχουμε, πόσους δασκάλους-ες και μαθητές έχουμε και πόσους καθηγητές-τριες και μαθητές έχουμε σε γυμνάσια και λύκεια, γιατί ακούγεται από τους συνδικαλιστές πως ο μέσος όρος μαθητών ανά εκπαιδευτικό είναι μεγάλος, ενώ τα στοιχεία της διοίκησης είναι πολύ διαφορετικά.

Η κοινωνία μας επιθυμεί να μάθει πως προκύπτουν τα μεγάλα τμήματα με ένα τόσο μεγάλο αριθμό εκπαιδευτικών στο νομό μας. Καλό είναι να μάθουμε πόσους μαθητές ανά βαθμίδα εκπαίδευσης έχουμε, καθώς και πόσους εκπαιδευτικούς.

Δεν περίμενα τον τέως πρόεδρο του Αρείου Πάγου κ. Βασίλειο Κόκκινο, να γυρίσει στο 1800 για να συναντήσει το Βίκτωρ Ουγκώ και να τον βεβηλώσει με το: «Όταν κλείνουμε ένα σχολείο ανοίγουμε μια φυλακή», αναφερόμενος βέβαια στο σημερινό κλείσιμο – συγχώνευση σχολείων σε δημοσίευμά του στις 23/3/2011 στην εφημερίδα Πρωινός Λόγος, παραβλέποντας τις εκατοντάδες σχολείων που είχαν κλείσει χωρίς να ανοίξουν νέες φυλακές.

Περιμένω-ουμε τους εκπαιδευτικούς που πάντα ήταν μπροστάρηδες στους κοινωνικούς αγώνες για πρόοδο και προκοπή του τόπου μας να συγκρουστούν με το λαϊκισμό και την οπισθοδρόμηση, να χαρίσουν χαμόγελο και ευκαιρίες στα παιδιά των φτωχών κοινωνικών τάξεων, που ξέρουν να αναγνωρίζουν και να ευγνωμονούν, αυτούς που τους βοήθησαν για να πετύχουν στη ζωή τους.

Συνάδελφοι, δεν έχετε το δικαίωμα στο όνομα των συντεχνιακών συμφερόντων, «ίσως θεμιτών», να τρομοκρατείτε την κοινωνία και κυρίως να λειτουργείτε ως τροχοπέδη στο όραμα και στα θέλω της νέας γενιάς για καλύτερη παιδεία στους αδύναμους οικονομικά κυρίως, γιατί οι έχοντες και κατέχοντες και την παραπαιδεία έχουν και κάποιους εξ υμών πρόθυμους να τους συνδράμουν.

Η πολιτεία είχε και έχει διαχρονικά τεράστιες ευθύνες για το κατάντημα της εκπαίδευσης που βλέπουμε και ζούμε καθημερινά από τα ΜΜΕ. Βλέπουμε μειοψηφίες μαθητών «προοδευτικών» εποχικά και επετειακά να κλείνουν τα σχολεία με κάποιους καθηγητές και γονείς να καμαρώνουν για τα κατορθώματα της νεολαίας μας, όπως και τους πολιτικούς μέντορες άσχετους και ξένους να συμπαρίστανται με πανό και συνθήματα στο όνομα του προοδευτισμού.

Ήμουνα νιος και γέρασα και την αξιολόγηση στην Εκπαίδευση ακόμη την ψάχνετε. Αλήθεια τι δεν αξιολογείτε στη ζωή για να μην αξιολογούνται και οι εκπαιδευτικοί; Αναβάθμιση της εκπαίδευσης χωρίς αξιολόγηση δεν μπορεί να υπάρξει. Εκτιμώ πως και η νέα πρόταση για την απόκτηση πιστοποιητικού παιδαγωγικής επάρκειας για την προετοιμασία του νέου σχολείου θα έχει την τύχη της αξιολόγησης της εκπαίδευσης και των εκπαιδευτικών που εδώ και 30 χρόνια συνεχίζουν να συσκέπτονται για το πώς θα εφαρμοστεί.

Νιώθω ιδιαίτερα περήφανος ως πρώην συνδικαλιστής, σε πέτρινα χρόνια, με μισθό πείνας, με αριθμό μαθητών 30 – 50 στα 1θέσια και με 35 - 40 ώρες εβδομαδιαίως, να μάχομαι στην αποκομμένη ύπαιθρο που ζούσε μακριά από τον κόσμο. Συμμετείχα στη πρώτη γραμμή των ακηδεμόνευτων αγώνων με ποσοστά στις απεργίες 90% – 98% συμμετοχή. Αποτελούσε στιγματισμό η μη συμμετοχή σε εκείνες τις απεργίες για όλους τους συναδέλφους. Έτσι ανεβάσαμε την ποιότητα στην εκπαίδευση και την αναβάθμιση των εκπαιδευτικών με αριθμό μαθητών πολύ μικρότερο από αυτό των ευρωπαϊκών χωρών ανά τάξη και τμήμα όπως και μικρότερο ωράριο 20 – 25 ωρών εβδομαδιαίως και όλα αυτά χωρίς ΜΑΤ, βιαιότητες και κομματικούς στόχους.

Ο κλάδος των δασκάλων έχει λαμπρή ιστορία. Ήταν και θα παραμείνει πρωτοπορία, τόσο στους εθνικούς, όσο και στους κοινωνικούς αγώνες και γι’ αυτό απέχει από τις κινητοποιήσεις που πατρονάρονται από τους μόνιμα αγανακτισμένους πολίτες που συναντάμε καθημερινά στους δρόμους με τις σημαίες, τα λάβαρα και τα πανό να διατρανώνουν την πραμάτεια των ιδεών τους.

Το τέλος της ελληνικής αθωότητας

 Μια εφιαλτική αλλά αποδραματοποιημένη ματιά πάνω στους σημερινούς έφηβους

Της Μαριας Tοπαλη

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΘΕΟΔΩΡΟΥ

Στη διαπασών

εκδ. Καστανιώτης, 2009

ΕΛΕΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΑΚΗ

Σναφ

εκδ. Εστία, 2010

ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑΣ

Υαινες

εκδ. Πατάκης, 2011

Σε λιγότερο από 2 χρόνια, (Ιούνιος 2009 - Φεβρουάριος 2011) κυκλοφόρησαν τρία μυθιστορήματα, τα δύο για εφήβους και νέους, το ένα για ενήλικες, που οφείλουν να προβληματίσουν. Και τα τρία μοιράζονται μια -σπάνια για το ελληνικό μυθιστόρημα και για το ελληνικό κινηματογραφικό σενάριο- γλωσσική φυσικότητα και μια μυθοπλαστική εγγύτητα προς τη σκοτεινή πλευρά της καθημερινότητας που ζούμε και αναπνέουμε. Είναι άραγε τυχαίο ότι η αρετή της φυσικότητας συμπορεύεται στα έργα αυτά με μιαν εφιαλτική αλλά προσεκτικά αποδραματοποιημένη οπτική της σύγχρονης Ελλάδας, ιδιαίτερα των εφήβων της; Η εντυπωσιακή αίσθηση ρυθμού, η μουσικότητα και η ταχύτατη εναλλαγή των εικόνων είναι το τρίτο κοινό στοιχείο των τριών βιβλίων. Δεν αναφέρονται απλώς στον κόσμο των εφήβων. Πείθουν ότι μιλούν τη γλώσσα τους, ότι γνωρίζουν τους κανόνες του παιχνιδιού. Δεν είναι κείμενα διδακτικά, προσποιητά, βεβιασμένα, αποστειρωμένα: είναι απλώς αβάσταχτα.
Μια νηφάλια ματιά στους σημερινούς πιτσιρικάδες αρκεί για να διαπιστώσει κανείς ότι η Μεταπολίτευση είναι πολύ μακρινή υπόθεση, σαν τον Εμφύλιο ή τον Εθνικό Διχασμό. Οπως στην -προφητική- δυστοπία του Αρθουρ Κλαρκ, τους «Επικυρίαρχους» (με τον εύγλωττο αγγλικό τίτλο «Childhood’s End») οι νέοι «μας» είναι, κυριολεκτικά, από «άλλον» πλανήτη. Γεγονότα όπως η δολοφονία του μικρού Αλεξ στη Βέροια και ο Δεκέμβριος του 2008 στην Αθήνα αφήνουν, για διαφορετικούς λόγους, άναυδους όσους μετέχουν ηλικιακά στον προηγούμενο πολιτισμό, που εξέπνευσε κάπου μεταξύ Πτώσης του Τείχους, Διαδικτύου και κινητής τηλεφωνίας.
Η παραβατικότητα των ανηλίκων αυξάνεται (και στη χώρα μας) ραγδαία, προσλαμβάνοντας άγνωστα, μέχρι τώρα, χαρακτηριστικά. Σχετίζεται με εσφαλμένες χρήσεις του Διαδικτύου, με την ανομολόγητη βία που ευδοκιμεί ανάμεσα στους τέσσερις οικογενειακούς τοίχους, την καταστροφή του κοινωνικού και οικογενειακού ιστού, την κατάρρευση των αξιών. Μοιάζει σάμπως η προηγούμενη γενιά να απώλεσε τη σκυτάλη που θα όφειλε να παραδώσει. Είναι δε κοινό μυστικό ανάμεσα στους εκπαιδευτικούς όλων των σχολείων, «καλών» τε και ταπεινών, ότι μια πρωτόγνωρη σκληρότητα διαχέεται ύπουλα ανάμεσα στα παιδιά από πολύ μικρή ηλικία, χτυπώντας ήδη την πόρτα του παιδικού σταθμού.

Πλιατσικολόγοι

Η αντίδραση των γονέων μοιάζει, τηρουμένων των αναλογιών, με την αντίδραση σημαντικού μέρους της λογοτεχνικής κριτικής προς τα υπό συζήτηση βιβλία: δεν βάζουμε το δάχτυλο στην πληγή, δεν αντέχουμε να ξέρουμε. Δεν μπορεί να έγινε «αυτό» η Ελλάδα. Δεν μπορεί να είναι «αυτά» τα παιδιά μας. Στο τελευταίο κατά χρονολογία έκδοσης βιβλίο, τις «Υαινες» του Μανδηλαρά (για νέους άνω των 13), πρωταγωνιστούν οι πλιατσικολόγοι («ύαινες») σε μια κατεστραμμένη και εγκαταλελειμμένη από τους εύπορους και υγιείς κατοίκους της Αθήνα της επόμενης μέρας, μετά τη Χρεοκοπία. Ηλικιωμένοι, ασθενείς και έφηβοι εγκαταλείπονται, ξεμένουν, εξαγριώνονται. Στον πρώτο ρόλο μια όμορφη έφηβη των βορείων προαστίων, που μεγαλώνει με τον τυπικό τρόπο του παραμελημένου πλουσιόπαιδου. Κυνισμός είναι ο κυρίαρχος κώδικας της ζωής της: οι κατάλληλες συνθήκες τον τρέπουν εύκολα σε μίσος. Δεν αργεί να συναντηθεί και να συμπράξει με δύο διαφορετικές συνομήλικές της: το σκληρό μαγκάκι του πεζοδρομίου και το κορίτσι με τις ειδικές ανάγκες. Κάθε προσπάθεια ιδεολογικής χειραγώγησης των «υαινών» αποτυγχάνει παταγωδώς. Η σκηνή όπου ο επαναστάτης Μιχάλης προσπαθεί να προσηλυτίσει στον αγώνα κατά του συστήματος τους πλιατσικολόγους στη «Μεγάλη Βρετανία» θα πρέπει να διαβαστεί με προσοχή από τους ειδικούς. Η έμφαση στην έμφυλη διάσταση και στη γυναικεία ταυτότητα, με τα διαρκή φλας-μπακ στο κοντινό παρελθόν της πρωταγωνίστριας και, από ένα σημείο και μετά, και προς το ρετρό παρελθόν της νεκρής πλέον ιδιοκτήτριας του σπιτιού στο οποίο αυτή καταφεύγει προσωρινά, οι αμήχανες έως απωθητικές ανδρικές/αγορίστικες μορφές δίνουν στο βιβλίο μια ζωτική ειλικρίνεια, μια κριτική αμεσότητα προς ό, τι ζωντανά εξελίσσεται.
Στο «Σναφ» της Γιαννακάκη (για ενήλικες) το σχίσιμο της κουρτίνας του καθωσπρεπισμού καθίσταται αφόρητο. Ο αυτάρεσκος λούστρος των επιτυχημένων (μορφωμένων, πρώην πολιτικοποιημένων, δημιουργικών κ. λπ.) αστών, που στενά συνδεδεμένοι με την ιερή επαρχία-μήτρα γεννοβολούν τη διαβολική σπορά, τον παζολινικά αμβλυμένο εκτελεστή-διανοούμενο, κονιορτοποιείται μέσα στη βία και τη διαστροφή, που σαρκοβόρες ευδοκιμούν στα ταμπού-περιβάλλοντα της ελληνικής οικογένειας, της ελληνικής επαρχίας, των εκτός-ελέγχου-αλλά-υπό-καθεστώς-διαρκούς-ανοχής-τελούντων-εφήβων. Κάτι μας λέει η Γιαννακάκη για την αυτάρεσκη μεταπολιτευτική τερατογονία μας, με ρυθμό και με τεχνική που σπάνια θα συναντήσουμε στο σύγχρονο ελληνικό μυθιστόρημα.

Υποβάθμιση

Αλλο ένα σκληρό βιβλίο του «εδώ» και του «τώρα», το ήδη βραβευμένο «Στη διαπασών» του Παπαθεοδώρου (για εφήβους και νέους), εστιάζει σε υποβαθμισμένα περιβάλλοντα λαϊκών συνοικιών, σε ντουμανιασμένες καφετέριες, στις ομάδες των χούλιγκαν που ελέγχονται από παρακρατικούς εθνικιστές. Πλάι στους αδιάφορους εύπορους γονείς («Υαινες»), την υποκρίτρια-ψυχωτική μητέρα και τον παιδεραστή πατέρα («Σναφ»), έρχεται να προστεθεί ο χαραμοφάης φίλαθλος, ο γκομενιάρης υποαπασχολούμενος οικοδόμος, ο βίαιος πατριός του «Διαπασών».
Και τα τρία βιβλία, μολονότι διακρίνονται για την άφθαστη προφορικότητα της γλώσσας δίχως έκπτωση στην πλοκή και για την άτεγκτη βυθομέτρηση της αλήθειας μας -ή ίσως γι’ αυτό ακριβώς- μας δυσκολεύουν. Κρατούν έναν καθρέφτη στον οποίο με τίποτε δεν θέλουμε να κοιταχτούμε. Στην Αγγλία ή στη Δανία, στη Γερμανία ή στην Ιαπωνία, όταν γράφονται βιβλία τέτοιου επιπέδου, καθίστανται πρώτα αντικείμενο ζωηρής συζήτησης και, σύντομα, εξαγώγιμο προϊόν. Εμείς, κατά βάση, σπεύδουμε να βεβαιώσουμε: «Δεν είμ’ εγώ! Δεν είμ’ εγώ!». Να σχετίζεται άραγε αυτό με την άλλη κρίση; Την άλλη χρεοκοπία μας, την πιο βαθιά;

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ ΣΤΙΣ 30 ΜΑΡΤΙΟΥ

Η διαρκής ρύθμιση του εθνικού σχολικού χάρτη με ορθολογικά  κριτήρια είναι αναγκαία και αυτονόητη. Οι συνενώσεις, οι καταργήσεις, οι διαχωρισμοί και οι ιδρύσεις νέων σχολείων είναι απαραίτητες για ένα εκπαιδευτικό σύστημα που έχει ως γνώμονα την κινητικότητα των μαθητών και των οικογενειών τους, την επιδίωξη του καλύτερου δυνατού παιδαγωγικού αποτελέσματος, αλλά και την ορθή διαχείριση του ανθρώπινου δυναμικού και των οικονομικών πόρων.

 Στο πλαίσιο αυτό θεωρούμε ότι οι συγχωνεύσεις ολιγοθέσιων δημοτικών σχολείων, μικρών γυμνασίων και λυκείων σε μαρασμό και συστεγαζόμενων σχολείων  είναι αναγκαία. Αναγκαία επίσης είναι η ίδρυση στη θέση τους άρτιων, σύγχρονων και βιώσιμων σχολικών μονάδων.

Το κράτος σε συνεργασία με την τοπική αυτοδιοίκηση θα πρέπει, όπου είναι αναγκαίο, να φροντίσει για την ασφαλή, δωρεάν και οικονομικά ορθολογική μετακίνηση των μαθητών και μαθητριών από και προς το σχολείο. Επίσης το Υπουργείο Παιδείας θα πρέπει να επανεξετάσει περιπτώσεις όπου οι συνενώσεις αποφασίστηκαν χωρίς την εξασφάλιση των αναγκαίων κτιριακών υποδομών ή  οδηγούν σε υδροκέφαλα αποτελέσματα.

Εκφράζουμε την αντίθεσή μας στη στάση των εκπαιδευτικών ομοσπονδιών που για άλλη μία φορά προασπίζουν το συντεχνιακό μικροσυμφέρον, καταστροφολογούν, και προκηρύσσουν απεργίες (30/3). Δηλώνουμε ότι δεν είμαστε διατεθειμένοι να τους παρακολουθήσουμε σ’ αυτόν τον κατήφορο της δημαγωγίας και της ανευθυνότητας που ούτως ή άλλως δεν αφορά τη συντριπτική πλειοψηφία των εκπαιδευτικών.

Αντωνίου Γιάννης, 2^ο Πειραματικό Γυμνάσιο

Δημόπουλος Ευθύμης, 6^ο Δημοτικό Βριλησσίων

Καστανάς Λεωνίδας, ΕΠΑΛ Αγ. Αναργύρων

Μιχαλόπουλος Γιάννης 4ο ΓΕΛ Πετρούπολής

Τάτση Αννίτα, Γ/σιο & Λ.Τ. Βιλλίων

Κετέν Παντελής, 3ο Γυμνάσιο Χαριλάου - Θεσσαλονίκη

Σαραντίδου Βίβιαν

Σχολειά για τα παιδιά μας ή σχολειά για τα χωριά μας;

από το blog Eλπήνωρ

Το μεγαλύτερο έλλειμμα της χώρας δεν είναι το δημοσιονομικό. Είναι το έλλειμμα της κοινής λογικής. Αυτό που κάνει το αυτονόητο να μοιάζει με επανάσταση και μέτρα όπως η συνένωση των σχολικών μονάδων να φαίνεται ριζοσπαστική.

Ο σχολικός χάρτης της χώρας μέχρι σήμερα μοιάζει πολύ με το υπόλοιπο ελληνικό Δημόσιο. Λίθοι, πλίνθοι, κέραμοι, ατάκτως ερριμμένα. Ένα σχολείο εδώ, ένα γυμνάσιο παραπέρα, πέντε μαθητές στη μια τάξη και επτά στην άλλη, μισό σχολείο στο ένα χωριό, μισό στο άλλο, δύο λυκειακές τάξεις στο ένα ξεπεσμένο κεφαλοχώρι και μία στο άλλο, από όπου τυχαίνει να έλκει την καταγωγή του σημαντικός κομματικός παράγοντας του τόπου. Αυτή η αυθόρμητη ανοργανωσιά δεν έχει μόνο δυσβάστακτο οικονομικό κόστος. Έχει και βαριές παιδαγωγικές συνέπειες. Σε άλλες χώρες η συνένωση ,αλλά και ο διαχωρισμός των σχολείων θα γινόταν κάθε χρόνο και αυτόματα. Μόλις ο πληθυσμός μιας σχολικής μονάδας έπεφτε κάτω από το κρίσιμο παιδαγωγικό όριο και δεν υπήρχαν ελπίδες επανάκαμψης, ο σύλλογος γονέων και κηδεμόνων, πρώτος – πρώτος θα έψαχνε λύσεις για την καλύτερη εκπαίδευση των παιδιών. Θα απευθυνόταν στις αρμόδιες υπηρεσίες, απαιτώντας τη συγχώνευση του σχολείου τους με κάποιο άλλο, θα ζητούσε υπηρεσίες μεταφοράς των μαθητών κ.λ.π., έτσι ώστε να μεγιστοποιηθεί το παιδαγωγικό αποτέλεσμα. Φυσικά, ισχύει και το αντίστροφο – όταν, δηλαδή, κάποια σχολεία γιγαντώνονται, οι ίδιοι οι γονείς θα πρέπει να ζητούν το διαχωρισμό των σχολείων.

Στην Ελλάδα οι συνενώσεις των σχολείων απαιτούν γενναίες πολιτικές αποφάσεις. Αρκετοί γονείς από χωριά ή και αστικά κέντρα – οι οποίοι μπορεί να οδηγούν καθημερινά πολλά χιλιόμετρα για να πάνε τα παιδιά τους στο φροντιστήριο, στα αγγλικά, στο πιάνο ή σε παιδικά πάρτι – αρνούνται να δεχθούν ότι ένα σχολείο με ελάχιστα παιδιά είναι αδύνατον να συντηρηθεί και να κάνει καλή δουλειά. Έτσι αντιστέκονται δυναμικά στη συνένωση γυμνασίων με ελάχιστους μαθητές (2 στην Α΄ Γυμνασίου, 0 στη Β΄ και 5 στη Γ΄ Γυμνασίου σε χωριό των Ιωαννίνων), αλλά δεν διεκδικούν καλύτερες συνθήκες εκπαίδευσης για τα παιδιά τους.

Δίπλα τους χύνουν κροκοδείλια δάκρυα οι βουλιμικοί για αρμοδιότητες δήμαρχοι και οι πολυποίκιλοι και πολυεπίπεδοι αυτοδιοικητικοί άρχοντες οι οποίοι με την έως τώρα στάση τους έχουν διαμορφώσει μια εκρηκτική κατάσταση στο χώρο της εκπαίδευσης, αφού από τη μια παρακρατούν και διοχετεύουν σε αλλότριες δράσεις τα χρήματα που έρχονται από την κεντρική κυβέρνηση για λειτουργικές δαπάνες των σχολείων και από την άλλη, χάριν της ψηφοθηρικής τους αντίληψης τόσα χρόνια διαμόρφωσαν μια τριτοκοσμική κατάσταση στην υπόθεση μεταφοράς των μαθητών, όπου  μικρά παιδιά, δημοτικού, νηπιαγωγείου, μεταφέρονται με ακατάλληλα αυτοκίνητα, με μεθυσμένους οδηγούς, με πλασματικές χιλιομετρικές αποστάσεις , με παράλληλες μετακινήσεις προς την ίδια κατεύθυνση, με αποτέλεσμα το μεταφορικό κόστος να είναι δυσβάστακτο για τον Έλληνα πολίτη (820.000 ευρώ ετησίως, μόνο για την Α/θμια Εκπαίδευση Θεσπρωτίας, η οποία αριθμεί μόλις 2500 μαθητές).

Δάσκαλοι και καθηγητές που φοβούνται ότι, δια των συνενώσεων, θα χάσουν το βόλεμά τους, ωρύονται δήθεν για την καταστροφή που θα υποστεί η παρεχόμενη εκπαίδευση των μαθητών τους, λόγω των συνενώσεων των σχολικών μονάδων, ξεχνώντας ότι αυτή η εκπαίδευση την οποία με τόσο πάθος υποστηρίζουν κατατάσσεται στις τελευταίες θέσεις, με βάση την αξιολόγηση του ΟΟΣΑ (πρόγραμμα PISA).

Οι αντιδράσεις στις επιχειρούμενες αλλαγές του σχολικού χάρτη της χώρας είναι φυσιολογικές, αλλά διόλου λογικές. Οι κάτοικοι των χωριών έχουν εθιστεί στη ρητορεία του πολιτικαντισμού και θέλουν μικρότερες κι εγγύτερες σ’ αυτούς, σχολικές μονάδες, αντί να απαιτούν καλύτερα σχολεία. Το χειρότερο όμως όλων είναι ότι αυτός ο συρφετός αυτοδιοικητικών πολιτικάντηδων και συντεχνιακών εκπαιδευτικών τα παιδιά τους δεν τα στέλνουν σε αυτά τα σχολεία, για τα οποία κόπτονται για την παιδαγωγική τους αξία , αλλά τα στέλνουν στα πολυθέσια σχολεία των κοντινών πόλεων. Όμως, σήμερα συμβαίνει, ανυποψίαστοι γονείς, βολεμένοι εκπαιδευτικοί και αυτοδιοικητικοί πολιτικάντηδες να παιδαγωγούν τη νέα γενιά στην ανομία. Στέλνουν τα παιδιά τους στις καταλήψεις, ωθούν τα παιδιά τους σε απεργίες πείνας, για να μειωθεί περισσότερο το κουτσουρεμένο πανταχόθεν σχολικό έτος. Το ερώτημα, όμως το οποίο τίθεται είναι, τι ζητούμε σήμερα: «σχολειά για τα παιδιά μας ή σχολειά για τα χωριά μας;»

Ελπήνωρ

Νέο Λύκειο με τέσσερις καινοτομίες

 Το σύστημα εξετάσεων για τα ΑΕΙ θα τεθεί σε εφαρμογή το σχολικό έτος 2013-2014

Του Αποστολου Λακασά από την Καθημερινή

Με λιγότερη ύλη, νέα μαθήματα επιλογής, με δραστηριότητες για κοινωνικά και περιβαλλοντικά ζητήματα και καινοτομίες στη διδασκαλία και στον τρόπο αξιολόγησης των μαθητών -μία εξ αυτών είναι η προσθήκη της ερευνητικής εργασίας που θα μετρά για την εισαγωγή στα ΑΕΙ- η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας θα επιχειρήσει να δώσει νέα πνοή στο Λύκειο, το οποίο έχει απαξιωθεί ως «εξεταστικός προθάλαμος της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης».
Σύμφωνα με πληροφορίες της «Κ», πρόθεση του υπουργείου είναι το σχέδιο του νέου λυκείου να παρουσιαστεί το αμέσως προσεχές διάστημα, ώστε οι καινοτομίες του να αποτελέσουν το θετικό αντίβαρο στις αντιδράσεις για τις συγχωνεύσεις σχολείων.
Οι αλλαγές θα αρχίσουν να εφαρμόζονται από τους μαθητές της Α΄ Λυκείου της επόμενης σχολικής χρονιάς 2011-2012. Η νέα δομή του Λυκείου θα οδηγήσει και σε καινούργιο σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ, το οποίο θα έχει βασικά μαθήματα αλλά και επιλογής που θα κατευθύνουν τους υποψηφίους σε αντίστοιχους επιστημονικούς κλάδους. Βάρος θα έχει και η γνώμη των ΑΕΙ που θα καθορίζουν τα μαθήματα που απαιτούνται για την εισαγωγή σε κάθε σχολή και τους συντελεστές βαρύτητας κάθε μαθήματος. Στόχος είναι στο πλαίσιο της μείωσης του φόρτου των μαθητών να μειωθούν και τα μαθήματα των πανελλαδικών εξετάσεων, από έξι σήμερα, σε τέσσερα.
Το νέο σύστημα εξετάσεων για τα ΑΕΙ θα εφαρμοστεί πρώτη φορά στους υποψηφίους της χρονιάς 2013-2014. Ειδικότερα, προκρίνονται τέσσερις βασικές αλλαγές σε σχέση με τη σημερινή μορφή του Λυκείου:

1. Η μείωση της ύλης στα υποχρεωτικά μαθήματα, ώστε οι μαθητές να μαθαίνουν στο σχολείο τα βασικά και να έχουν τη δυνατότητα να ανατρέχουν σε άλλες πηγές για τα θέματα που τους ενδιαφέρουν.

2. Η χρήση του ψηφιακού εκπαιδευτικού περιεχομένου στη διδασκαλία των μαθημάτων.

3. Η ερευνητική εργασία που καθιερώνεται πιθανότατα τρεις ώρες εβδομαδιαίως. Οι μαθητές θα μάθουν να εκπονούν εργασίες στο πλαίσιο των μαθημάτων, η αξιολόγηση των οποίων θα συνυπολογίζεται στον τελικό βαθμό της τάξης και για την εισαγωγή στα ΑΕΙ.

4. Ατομικός φάκελος κάθε μαθητή, ο οποίος θα τον «συνοδεύει» από την Α΄ έως και τη Γ΄ Τάξη, θα δημιουργηθεί στο πλαίσιο του νέου τρόπου αξιολόγησης.
Ετσι, σύμφωνα με πληροφορίες της «Κ», μεταξύ των βασικών αλλαγών που προκρίθηκαν ανά τάξη είναι οι ακόλουθες:

- Στην Α΄ Λυκείου θα διατηρηθεί ο βασικός κορμός των σημερινών υποχρεωτικών μαθημάτων: Αρχαία, Νέα-Λογοτεχνία, Ιστορία, Μαθηματικά, Φυσική, Χημεία και Θρησκευτικά. Τα μαθήματα επιλογής θα προέρχονται από τους τομείς των ανθρωπιστικών επιστημών, ξένων γλωσσών, αρχαιογνωσίας και πολιτισμού. Επίσης, θα υπάρχουν ώρες για δραστηριότητες (π.χ. αγωγή υγείας, περιβάλλον) ως μαθήματα επιλογής.

- Στη Β΄ Λυκείου θα αρχίζουν οι μαθητές να προσανατολίζονται στους ευρύτερους επιστημονικούς τομείς με τους οποίους επιθυμούν να ασχοληθούν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Θα υπάρχουν τα βασικά μαθήματα και ταυτόχρονα θα υπάρχουν και τα μαθήματα επιλογής για τα οποία οι μαθητές θα έχουν μεγάλη ευελιξία. Δηλαδή, δεν θα υπάρχουν «καλάθια» μαθημάτων που δεν θα επιτρέπουν στον μαθητή να κάνει συνδυασμούς επιλογής.

- Στη Γ΄ Λυκείου η εξειδίκευση των τελειοφοίτων θα είναι εντονότερη, καθώς θα επιλέγουν μαθήματα από τον κύκλο σπουδών, στον οποίο στοχεύουν να εισαχθούν στα ΑΕΙ. Βέβαια, θα διατηρηθούν τα βασικά μαθήματα, η βαρύτητα των οποίων για κάθε υποψήφιο θα εξαρτάται από τον κύκλο σπουδών που επέλεξε. Στον τελικό βαθμό-μόρια για την εισαγωγή στα ΑΕΙ θα μετρούν οι επιδόσεις των τάξεων, η ερευνητική εργασία και οι βαθμοί των πανελλαδικώς εξεταζομένων μαθημάτων.

"Κακό σχολειό τα λίγα παιδιά"

Aπό το blog ΕΛΠΗΝΩΡ

Για τα σχολεία ισχύει ό,τι και για τα χωριά. Είναι κακό σχολειό τα λίγα παιδιά.Δεν τα βοηθά να βρουν το μέτρο τους, να αποκτήσουν εξωστρέφεια και κοινωνικοποίηση, να ξεφύγουν από την κεντρομόλο δυναμική της μικρής ομάδας. Αυτό είναι το τελευταίο που φαίνεται να απασχολεί τους εκπαιδευτικούς οι οποίοι προβάλλουν στους μαθητές τις δικές τους ανάγκες και επαγγελματικούς φόβους, επενδυμένους μάλιστα με επιστημονικοφανείς, δήθεν παιδαγωγικές έγνοιες. Ξοδεύονται σε περιπτωσιολογία μεγάλων αποστάσεων και φανταστικών κινδύνων που απειλούν τα παιδιά στις μετακινήσεις τους και συναγωνίζονται τους γονείς τους σε υπερπροστατευτικότητα-εκ του πονηρού πάντως αυτοί.

Θα ήσαν πολύ πιο πειστικοί αν οι ίδιοι πρότειναν ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα συγχωνεύσεων με βάση την γνώση και την εμπειρία τους από τις περιοχές και τα σχολεία και τότε θα συνέβαλλαν όντως στην αποτροπή ακραίων επιλογών του Υπουργείου που το πιθανότερο υπάρχουν. Όμως αυτοί απλώς θέλουν την ακινησία. Δηλαδή την διαιώνιση της σημερινής σπάταλης και αντιπαιδαγωγικής πραγματικότητας στην οποία έχουν προσαρμόσει τη δική τους ζωή.

Επειδή γνωρίζω ότι οι επιστημονικές αυθεντίες θα μου αμφισβητήσουν το δικαίωμα να έχω άποψη, δίνω το βήμα σε έναν από τους σημαντικότερους Έλληνες παιδαγωγούς, δάσκαλο χιλιάδων δασκάλων και συγγραφέα πολλών από τα συγγράμματά τους, που φέτος κλείνει τα 90 του χρόνια.

Οι συγχωνεύσεις των σχολείων
του Νικόλαου Πετρουλάκη,

Το θέμα της συγχώνευσης των σχολείων πρέπει να αντιμετωπισθεί σύμφωνα με το πνεύμα της νέας αγωγής, κατά το οποίο πρωτεύουσα σημασία στο σημερινό σχολείο έχει η παιδαγωγική αλληλεπίδραση των μαθητών μέσα στην τάξη. Ο δάσκαλος, στο σύγχρονο σχολείο, πρέπει να εκμεταλλευθεί τη «δυναμική», με όρους της φυσικής, που αναπτύσσεται στα μέλη της ομάδας. Στην ομάδα που λειτουργεί δημοκρατικά ο δάσκαλος αποτελεί μέλος της ομάδας και επεμβαίνει μόνο όταν χρειάζεται να δίνει κατευθύνσεις.

Ο δάσκαλος θα προσπαθήσει να αναπτυχθούν σωστές σχέσεις ανάμεσα στα μέλη της ομάδας, ώστε να παραχθεί έργο, να ερευνηθεί δηλαδή κάποιο θέμα, ώστε να ανακαλυφθεί η γνώση. Με τη βοήθεια της κριτικής σκέψης όλοι μαζί, δάσκαλος και μαθητές, θα προχωρήσουν πέρα από την ανακάλυψη της γνώσης και στη δημιουργία γνώσης. Οι επιστήμονες στα εργαστήριά τους παράγουν γνώση. Μη ξεχνούμε πως ο μαθητής στο σχολείο του πρέπει να εργάζεται όπως ο επιστήμονας στο εργαστήριό του. Οι ερευνητές γεννιούνται στη σχολική τάξη.

Από τα παραπάνω φαίνεται πόση μεγάλη σημασία έχει η αλληλεπίδραση μαθητών- δασκάλου μέσα στη σχολική τάξη. Ο δάσκαλος δεν είναι πια ο φωτοδότης που μιλεί και καλεί τους μαθητές να αποστηθίσουν εκείνα τα οποία αυτός λέγει, ή εκείνα που είναι γραμμένα στο βιβλίο. Ο δάσκαλος είναι εμψυχωτής και βοηθά μια τάξη, που δουλεύει σαν κυψέλη να παράγει έργο. Η αλληλεπίδραση αυτή είναι φυσικό να αναπτυχθεί σε μια ομάδα με τον κατάλληλο αριθμό παιδιών. Ασφαλώς μια τάξη 5-10 παιδιών θα έχει πιο πτωχά αποτελέσματα από μια τάξη 10- 20 παιδιών. Επομένως είναι θετικό βήμα η συγχώνευση 2-3 τάξεων σχολείων με τάξεις 2-5 παιδιών, για να σχηματισθεί μια τάξη 20 ή και 25 παιδιών. Στην τάξη αυτή και ο δάσκαλος θα έχει πιο πολύ έδαφος για εποικοδομητική εργασία και οι μαθητές θα έχουν ένα ευρύτερο κύκλο συνεργασίας, ανακάλυψης και δημιουργίας, παιγνιδιού και εκπολιτιστικών δραστηριοτήτων.

Τα μειονεκτήματα της συγχώνευσης είναι περισσότερο πρακτικά. Η δυσκολία μετακίνησης των παιδιών από το χωριό τους σε άλλο χωριό ή από τη συνοικία τους σε άλλη συνοικία και τα συνδεόμενα με τις μετακινήσεις αυτές προβλήματα στην οικογένεια, αλλά και η αποστέρηση του χωριού από το σχολείο του και τους δασκάλους του. Εδώ οι λόγοι είναι περισσότερο ψυχολογικοί αλλά και δικαιολογημένοι.

*Ο Δρ.Φ Νικόλαος Πετρουλάκης υπήρξε επί πολλά χρόνια Διευθυντής Παιδαγωγικών Ακαδημιών και μέλος του Ανώτατου Εκπαιδευτικού Συμβουλίου

Από το protagon.gr

Συνενώσεις σχολείων και μαύρες σημαίες

του Γιάννη Σιδέρη από το protagon

Ετοιμοι είμαστε να ξαναγράψουμε τις περγαμηνές των μεγάλων αγώνων: ή ταν η επι τας! Μια αγωνιστική αναταραχή αναρριπίζει  την επικράτεια. Μαύρες σημαίες στις ταράτσες των σχολείων, λαϊκές συνελεύσεις, λαϊκά εγερτήρια από τις νομαρχιακές του ΚΚΕ για να ξεσηκωθεί ο λαός, πάλης ξεκίνημα  νέοι αγώνες από τις τοπικές του ΣΥΝ και τα παρακλάδια του ΣΥΡΙΖΑ, οιμωγές από την ΝΔ και τον υπεύθυνο για την Παιδεία Αρη Σπηλιωτόπουλο, ο οποίος ολοφύρεται καθώς η προβλεπόμενη συνένωση σχολείων εντάσσεται στο πνεύμα τη αστυφιλίας και θα ερημώσει η ύπαιθρος (ναι αυτός τα λέει που εν μια νυκτί έφερε από τα ακριτικά νησιά σε αθηναϊκά γραφεία να λουφάρουν καμιά τρακοσαριά εκπαιδευτικούς κατά τη θητεία του στο υπουργείο Παιδείας και  εν είδει προεκλογικού δώρου έδωσε άδεια σε καμιά τριανταριά κολέγια, τα περισσότερα εκ των οποίων αποδείχθηκαν άχρηστα και εξέπεσαν).

Δεν θα έλειπαν βέβαια από το επαναστατικό πανηγύρι οι καθηγητές και οι δάσκαλοι (αναμενόμενο ήταν,  θυμάμαι από πάντα τους συνδικαλιστές τους να λένε όχι σε κάθε μεταρρύθμιση, σε κάθε πρόταση που εξήγγειλε ο όποιος υπουργός  της όποιας κυβέρνησης). Η ΟΛΜΕ να καταγγέλλει τον αδιαφανή τρόπο του υπουργείου(;) , την ερήμωση της υπαίθρου(!), το χάσιμο χρόνου , την κατάργηση εκατοντάδων θέσεων, την μετακίνηση σε άλλες εκπαιδευτικές μονάδες των εκπαιδευτικών (γιατί όχι;) και την ασφάλεια των μαθητών (το μόνο σοβαρό επιχείρημα στις επτά πληγές του Φαραώ που ανακάλυψε). Οσο για την ΔΟΕ, το βρήκε πολύ φυσικό να καταγγέλλει …την εξοικονόμηση πόρων, έξω από κάθε παιδαγωγική λογική (δικά της τα λόγια)!

Ας ξεκινήσουμε από το τελευταίο: Ο δάσκαλος συντάκτης της ανακοίνωσης δεν έχει καταλάβει ότι αναφέρεται σε μια χώρα που έχει πτωχεύσει. Οτι  το γεροντάκι δίπλα του έχει χάσει το δώρο της σύνταξής του, ότι το νέο ζευγάρι με μωρό παιδί έχει μείνει  δεν έχει να φάει, ότι σε ένα χρόνο μόνο έχουμε 250 χιλιάδες επιπλέον  απεγνωσμένους ανέργους, ότι  η παραγωγική δομή της χώρας έχει αποσαρθρωθεί. Αυτός  μπαίνει στην κάψουλα του χρόνου και αταβιστικά μιλάει και απαιτεί με γλώσσα της δεκαετίας του 80 (τότε λέω που ο πακτωλός χρημάτων των πακέτων Ντελόρ και των ΜΟΠ  έφερναν στην Ελλάδα άφθονο, αβασάνιστο, αδούλευτο χρήμα, που ως έξυπνοι ρωμιοί δεν το κάναμε παραγωγικό πόρο  αλλά το ρίχναμε στην κατανάλωση – και τα οποία πακέτα, ειρήσθω εν παρόδω, έφερναν ψήφους στον   Αντρέα). Ο συντάκτης της ανακοίνωσης  απαιτεί λοιπόν  να μην έχουμε εξοικονόμηση πόρων ( σουρεαλισμός:  Οι  Εκπαιδευτικοί  ίσως βάζουν στους μαθητές να γράψουν εκθέσεις για την αξία της αποταμίευσης αλλά στις συνδικαλιστικές ανακοινώσεις τους την καταγγέλλουν).

Και οι γονείς που ξεσηκώνονται, μήπως θα έπρεπε να σκεφθούν ότι ακόμα και αν οι συνενώσεις  γίνονται μόνο για οικονομικούς λόγους, αυτό είναι κάτι που θα ελαφρύνει κατά το αντίστοιχο ποσό, τους ώμους των παιδιών τους όταν θα μεγαλώσουν – αφού το χρέος και ο αγώνας για τη μείωση του ελλείμματος θα μας ακολουθούν για τουλάχιστον 20 χρόνια...

Εψαξα και βρήκα, μια και δεν είμαι εκπαιδευτικός συντάκτης, τι στοχεύει το υπουργείο. Κουραστικός ο κατάλογος των στόχων και των συνενώσεων για να παρατεθεί εδώ. Περιληπτικά θα αναφέρουμε ότι μεταξύ άλλων: Συνενώνονται 1933 σχολεία και προκύπτουν 877 σε3 σύνολο 16.000 πανελληνίως.   Δημιουργούνται, κατά το υπουργείο, εύρωστα  6θεσια και 12θεσια σχολεία εκεί που οι μαθητικές ανάγκες το υπαγορεύουν. Ιδρύονται σχολεία  με βάση την παρακολούθηση των δημογραφικών  στοιχείων. Γίνονται συνενώσεις σε συστεγαζόμενα σχολεία ενώ  στην περιφέρεια δίνεται έμφαση στις συνενώσεις ολιγοθέσιων   σχολείων, όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν. Ο αριθμός μαθητών  φτάνει έως 25 στην πρωτοβάθμια και  έως 25+10 στην Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Οχι στα σχολεία μαμούθ. Δεν θα ξεπερνούν τους 400 οι μαθητές ανά σχολική μονάδα. Το υπουργείο υποστηρίζει ότι ο στόχος των συνενώσεων δεν είναι οικονομικός αλλά  πρωτίστως η βελτίωση της ποιότητας εκπαίδευσης με δημιουργία εύρωστων  σχολικών  μονάδων, που θα έχουν την δυνατότητα υλικοτεχνική υποδομής, εργαστηριακές ευκολίες στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση, επαρκές εκπαιδευτικό προσωπικό κλπ, κλπ.

Θα μπορούσε κανείς να κατανοήσει επί μέρους αντιδράσεις σε επί μέρους θέματα. Το πρόβλημα είναι ότι ξεσηκώνεται μια κάθετη συνολική  αντίδραση  σε όλα τα θέματα.  Είμαστε μια κοινωνία που εν μέσω πτώχευσης, ζώντας με τα δανεικά, λέει όχι σε όλα. Ως που θα πάει άραγε αυτό; Π.χ. Όταν οι συνδικαλιστές μιλάνε και για αποστάσεις …40 χιλιομέτρων  στις οποίες θα αναγκαστούν να μεταφέρονται τα παιδιά ( χωρίς να αναφέρουν  ποια είναι αυτά τα σχολεία), και δεν αντιδρούν σε αυτό το επι μέρους,(αν υφίσταται) τίθενται εν αδίκω. Γιατί από την άλλη, η γενική τους άρνηση  περιλαμβάνει και την μη συνένωση σχολείων με 22 μαθητές όπως π.χ.  το  Χορτερό Σερρών (το σχολείο, όχι η τάξη)  ή σχολεία με 21 μαθητές (Νέα Τυρολόης Σερρών) που βρίσκονται μακριά  από σχολεία που θα συνενωθούν, σε απόσταση  2,2  ή 2,8 χιλιομέτρων! Επίσης Γυμνάσια όπως των Λαγκαδίων με …18 μαθητές (το γυμνασιο επαναλαμβάνω, όχι η τάξη)  και Δημητσάνας με  18 μαθητές θα πάνε στη Βυτίνα . Άλλα  σχολεία συνενώνονται  μέσα στις πόλεις, Πάτρα, Ξάνθη, κλπ (παραδειγματικές και μόνο οι εν λόγω αναφορές γιατί ο κατάλογος θα ήταν κουραστικός).  

Τέλος, όσο για το επιχείρημα που ακούστηκε, ότι έτσι  …ευνοείται η ιδιωτική Παιδεία (;), όσοι το επικαλούνται, κλείνουν τα μάτια και δεν βλέπουν την φροντιστηριακή Παιδεία την οποία  τροφοδοτούν τα δημόσια σχολεία και η οποία  ως γνωστόν ….δεν είναι καθόλου ιδιωτική και προσοδοφόρα…

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

Ανακοίνωση της Δημοκρατικής Αριστεράς για τις συνενώσεις σχολείων και το Νέο Σχολικό Χάρτη

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Ανακοίνωση της Δημοκρατικής Αριστεράς για τις συνενώσεις σχολείων και το Νέο Σχολικό Χάρτη

 

Η Δημοκρατική Αριστερά έχει επανειλημμένα εκφραστεί υπέρ της ανάγκης εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης στην Ελλάδα με σκοπό την αναβάθμιση της εκπαίδευσης ως δημόσιου κοινωνικού αγαθού και ως προϋπόθεση για την ανασυγκρότηση της χώρας και την έξοδο από την κρίση.

Με την αναγκαία προϋπόθεση ότι τα κριτήρια των συγχωνεύσεων σχολικών μονάδων δεν θα εξαντλούνται απλώς στην εξοικονόμηση πόρων, αλλά πρωτίστως θα προτάσσουν το στόχο της αναβάθμισης των συνθηκών παροχής των εκπαιδευτικών υπηρεσιών σ’ όλη τη χώρα, η Δημοκρατική Αριστερά αντιμετωπίζει θετικά την αναδιάταξη του εθνικού σχολικού χάρτη. Χωρίς αμφιβολία, πέρα από τις γενικές τοποθετήσεις, είναι ανάγκη το όλο σχέδιο των συγχωνεύσεων να μελετηθεί τοπικά και στις λεπτομέρειές του. Εδώ ο ρόλος της τοπικής αυτοδιοίκησης είναι αποφασιστικής σημασίας.

Συμμεριζόμαστε την ανάγκη να αποφευχθεί η ερήμωση των κτηρίων που στεγάζονται αυτά τα σχολεία, για το λόγο αυτό καλούμε τις δυνάμεις της τοπικής αυτοδιοίκησης να πάρουν πρωτοβουλίες που θα μετατρέψουν τα κτήρια αυτά σε κυψέλες πολιτισμού και συλλογικής δράσης γενικότερα.

ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ                                                                               15/3/2011 

Για τις συνενώσεις σχολείων στη Λέσβο και τον Νέο Σχολικό Χάρτη

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΛΕΣΒΟΥ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Για τις συνενώσεις σχολείων στη Λέσβο

και τον Νέο Σχολικό Χάρτη

Μυτιλήνη, 14 Μαρτίου 2011

Η Δημοκρατική Αριστερά έχει επανειλημμένα εκφραστεί υπέρ της ανάγκης μεταρρύθμισης στην Ελλάδα της εκπαίδευσης με σκοπό την ενίσχυσή της ως δημόσιου κοινωνικού αγαθού και ως αναπτυξιακού παράγοντα της χώρας. Μέσα σε αυτή την προοπτική η Δημοκρατική Αριστερά Λέσβου θεωρεί ότι οι όποιες αποφάσεις λαμβάνονται από τη διοίκηση δεν ωφελεί να γίνονται εκ των προτέρων αντικείμενα άκριτης αποδοχής ή τυφλής άρνησης. Αντιθέτως, απαιτείται κάθε μία από αυτές τις αποφάσεις να γίνεται αντικείμενο κριτικής αποτίμησης με κριτήριο τον βαθμό που αυτές συμβάλουν στην επίτευξη των παραπάνω στόχων.

Οι λόγοι που επέβαλαν στο Υπουργείο Παιδείας τον σχεδιασμό του Νέου Σχολικού Χάρτη με συνενώσεις και ιδρύσεις νέων σχολείων ενδεχομένως να μην είναι κυρίως ή μόνο η αναβάθμιση της ποιότητας της παρεχόμενης εκπαίδευσης, αλλά και «λογιστικοί λόγοι». Ωστόσο, πέρα από τις γενικές τοποθετήσεις, είναι ανάγκη να υπάρξει μια κριτική προσέγγιση ξεχωριστά του κάθε σημείου του Νέου Χάρτη.

Έτσι, θεωρούμε ότι ορθώς δεν υπήρξε καμιά αλλαγή στον Νέο Σχολικό Χάρτη σε σχέση με τα σχολεία της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Λέσβου. Καθώς, ακόμη και τα μικρότερα γυμνάσια της περιοχής μας έχουν έναν ικανό αριθμό μαθητών που επαρκεί για την συγκρότηση κανονικών τάξεων σε αυτά, δεν υπήρχε κανένας λόγος συγχωνεύσεως αυτών των σχολείων.

Αντιθέτως, θεωρούμε ότι τέτοιοι λόγοι συνενώσεως υφίστανται σε σχέση με κάποια δημοτικά σχολεία της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Ο μικρός αριθμός μαθητών σε ορισμένα δημοτικά σχολεία των χωριών έχει ως αποτέλεσμα να λειτουργούν ως ολιγοθέσια και να απαιτείται στην ακραία περίπτωση του μονοθέσιου σχολείου ένας δάσκαλος να κάνει κατά τη διάρκεια της ημέρας μάθημα στους μαθητές έξι διαφορετικών τάξεων! Ταυτόχρονα δεν είναι δυνατόν να υπάρξει σε αυτά η διδασκαλία μαθημάτων όπως η ξένη γλώσσα, οι υπολογιστές αλλά και όλες οι άλλες δραστηριότητες που συμπληρώνουν την εκπαιδευτική διαδικασία. Γι’ αυτόν τον λόγο είμαστε υπέρ της συνενώσεως τέτοιων μικρών δημοτικών σχολείων με γειτονικά δημοτικά σχολεία, αρκεί η συνένωση αυτή να γίνεται προς όφελος των μαθητών και να έχει εξασφαλιστεί η ασφαλής και απρόσκοπτη μετακίνησή τους. Όπως, επίσης, είμαστε υπέρ της συνενώσεως συστεγαζόμενων δημοτικών σχολείων μέσα στα αστικά κέντρα με σκοπό τη δημιουργία 12/θέσιων σχολείων που θα ευνοήσουν την πραγματοποίηση καινοτόμων δράσεων.

Οι αλλαγές αυτές είναι δυνατόν να προσκρούουν σε συναισθηματικούς δεσμούς, που συνδέουν τους κατοίκους πολλών περιοχών με τα δημοτικά τους σχολεία. Γνωρίζουμε την ύπαρξη αυτών των δεσμών και την κατανοούμε. Ωστόσο, θεωρούμε ότι οι δεσμοί αυτοί δεν πρέπει να σταθούν εμπόδιο σε μία μεταρρύθμιση που θα έχει ως στόχο το καλύτερο εκπαιδευτικό αποτέλεσμα για τα ίδια τα παιδιά τους. Ταυτόχρονα, συμμεριζόμαστε την ανάγκη να αποφευχθεί η ερήμωση των κτιρίων που στεγάζονται αυτά τα σχολεία, για τον λόγο αυτό καλούμε τις δυνάμεις της τοπικής αυτοδιοίκησης να πάρουν πρωτοβουλίες που θα μετατρέψουν τα κτίρια αυτά σε κυψέλες πολιτισμού και συλλογικής δράσης γενικότερα.

Η ΔΗΜ.ΑΡ Λέσβου στο επόμενο διάστημα θα επεξεργαστεί θέσεις αναφορικά με την ουσιαστική αναζωογόνηση της λεσβιακής υπαίθρου -και των μικρών χωριών ιδιαίτερα- και θα τις φέρει σε συζήτηση με τους άμεσα ενδιαφερομένους.

.

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ (ΔΗΜ.ΑΡ.) ΛΕΣΒΟΥ

Συγχωνεύσεις καταργήσεις σχολικών μονάδων

Με 1.056 σχολεία λιγότερα, τα οποία καταργούνται ή συγχωνεύονται, θα βρει η επόμενη σχολική χρονιά καθηγητές και μαθητές. Ο νέος σχολικός χάρτης της χώρας ανακοινώθηκε την Κυριακή από το υπουργείο Παιδείας. Το μεσημέρι της Δευτέρας συνεδριάζει το Διοικητικό Συμβούλιο της Ομοσπονδίας των καθηγητών μέσης εκπαίδευσης (ΟΛΜΕ) προκειμένου να τοποθετηθεί στις αποφάσεις του υπουργείου Παιδείας.

Ο αριθμός των συγχωνεύσεων - καταργήσεων χαρακτηρίζεται έκπληξη, καθώς συγχωνεύονται συνολικά 1.933 σχολεία, ενώ προκύπτουν 877 νέα, από το σύνολο των 16.000 σχολικών μονάδων. Στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση συνενώνονται 1.523 σχολεία και προκύπτουν 672 νέα σχολεία. Στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση συνενώνονται 410 σχολεία και προκύπτουν 205 νέα συγκροτήματα.

Ποια σχολεία καταργούνται ή συγχωνεύονται:

• Στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση
• Στην Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση

Σύμφωνα με το υπουργείο Παιδείας, πάντως, θα διατηρηθεί το πλαφόν των 25 μαθητών ανά τάξη, με μια προσαύξηση 10% μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις. Σε σχετικό δελτίο Τύπου επισημαίνεται εξάλλου ότι τα κριτήρια για τις συνενώσεις των σχολείων είναι αποκλειστικά παιδαγωγικά.

Ακόμη όπως ανακοίνωσε το υπουργείο Παιδείας:

• Δημιουργούνται 6/θεσια και 12/θεσια δημοτικά σχολεία εκεί όπου οι μαθητικές ανάγκες το υπαγόρευαν.
• Ιδρύονται σχολεία, ακολουθώντας τα δημογραφικά στοιχεία του μαθητικού δυναμικού, με βασική προτεραιότητα το μαθητή και τις ανάγκες της τάξης.
• Στα μεγάλα αστικά κέντρα -της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης- οι συνενώσεις αφορούν κυρίως στα συστεγαζόμενα σχολεία, ενώ στην περιφέρεια δίνεται έμφαση στις συνενώσεις ολιγοθέσιων σχολείων, μόνο εκεί όπου οι συνθήκες το επιτρέπουν.
• Οι συνενώσεις δεν επιφέρουν αύξηση του αριθμού των μαθητών ανά τμήμα πέραν του μέχρι σήμερα επιτρεπτού. Αντίθετα στα συνενωμένα σχολεία υπάρχει κατεύθυνση της πολιτικής ηγεσίας ο αριθμός των μαθητών σε κάθε τμήμα να μην ξεπερνά τα 25 παιδιά στην Πρωτοβάθμια και τα 25 + 10% στην Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση.
• Οι συνενώσεις δεν οδηγούν σε υπερμεγέθη σχολεία. Ο συνολικός αριθμός των μαθητών στα υπό συνένωση σχολεία δεν ξεπερνά τα 400 παιδιά. Υπάρχουν ελάχιστες περιπτώσεις -6 πανελλαδικώς- σχολείων Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, όπου τα σχολεία που προκύπτουν από τις συνενώσεις, έχουν αριθμό μαθητών από 400 και άνω, αλλά χωρίς να ξεπερνούν τους 500.

Αναλυτικότερα, οι συνενώσεις:

Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση:

από 1.523 σχολικές μονάδες σε 672.

Εξ αυτών:

1. τα 169 Μονοθέσια, Διθέσια και Τριθέσια
2. τα 98 ήταν ήδη σε αναστολή λειτουργίας
3. τα 18 χωρίς μαθητές

Από τις συνενώσεις των σχολικών μονάδων της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης προκύπτουν:

• 120 νέα 6/θέσια
• 61 νέα 12/θέσια σχολεία

Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση:

από 410 σχολικές μονάδες σε 205.

Εξ αυτών:

1. το 30% των Γυμνασίων είχαν μαθητικό δυναμικό μικρότερο από 35 μαθητές
2. πάνω από το 50% των Γενικών Λυκείων που συνενώνονται είναι λυκειακές τάξεις
3. ο αντίστοιχος αριθμός πέρυσι (για τη σχολική χρονιά 2010-2011) ήταν στο ένα δέκατο περίπου
4. παλαιότερα ο νόμος έμενε εν μέρει ανενεργός, καθώς οι περισσότερες αποφάσεις συνενώσεων - ιδρύσεων σχολικών μονάδων ανακαλούνταν

Χαρακτηριστικές περιπτώσεις συνενώσεων:

• Τα μικρά Δημοτικά Σχολεία στα χωριά όπου ένας ή δύο δάσκαλοι αναλαμβάνουν και τις 6 τάξεις και όπου δεν υπάρχει δυνατότητα ειδικοτήτων όπως γυμναστή και καθηγητή ξένης γλώσσας. Στόχος είναι τα 6/θέσια Δημοτικών Σχολεία όπου κάθε τάξη έχει το δάσκαλό της.
• Στα αστικά κέντρα, η συνένωση δημοτικών σχολείων που συστεγάζονται, δημιουργούνται 12θεσια σχολεία και εντάσσονται στα πιλοτικά ολοήμερα σχολεία με το ενιαίο αναμορφωμένο πρόγραμμα.
• Αντιμετωπίζεται το πρόβλημα των πολύ μικρών γυμνασίων και λυκείων που δεν εξασφάλιζαν τον απαιτούμενο αριθμό μαθητών για το πρόγραμμα του νέου λυκείου που θα ξεκινήσει πιλοτικά από τον Σεπτέμβριο του 2011.
• Σε κάποιες περιπτώσεις από τη συνένωση των σχολείων καταργείται η διπλοβάρδια (πρωί - απόγευμα) όπως στο 14ο Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης με το 14ο Λύκειο Θεσσαλονίκης και στο 21ο Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης με το 21ο Λύκειο Θεσσαλονίκης. Με τη συνένωση των δυο Γυμνασίων και των δυο Λυκείων προκύπτουν το 14ο Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης και το 14ο Λύκειο Θεσσαλονίκης αντίστοιχα, τα οποία θα λειτουργούν μόνο με πρωινή βάρδια. Επίσης, το 122ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών και το 45ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών που λειτουργούσαν με διπλοβάρδια, συνενώνονται στο 45ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών μόνο με πρωινή βάρδια.

Οι µαθητές παρεμβαίνουν, ακούν, συµφιλιώνουν

Μαθητές γίνονται ειρηνοποιοί της σχολικής αυλής.
Είναι η οµάδα φιλίας του 2ου Γυµνασίου Ασπροπύργου.

από το blog Χαμομηλάκι

Κάποιοι υπήρξαν θύτες. Άλλοι θύματα ή παρατηρητές. Πλέον παρεμβαίνουν, ακούν, συµφιλιώνουν. Είναι η οµάδα φιλίας του 2ου Γυμνασίου Ασπροπύργου. Παιδιά που µαθαίνουν και διδάσκουν τον σεβασμό µε δικούς τους όρους, χωρίς τη µεσολάβηση και τις τιµωρίες των µεγάλων.

Η παρεξήγηση έγινε για ένα σκίρτημα. Την ώρα του µαθήµατος άφησε το θρανίο του, µπήκε στο διπλανό τµήµα και χτύπησε ένα παιδί. Αδύναμος να ελέγξει τον θυμό του. Μεγαλωμένος στη βία. Σε µια γειτονιά όπου αρκετοί πατεράδες συµβουλεύουν τους γιους να απαντούν στην πρόκληση µε γροθιές. Τους χώρισαν. Τον ηρέμησαν. ∆εν τον απέβαλαν.

Έχουν περάσει αρκετές εβδομάδες από εκείνο τον καβγά. Ο έφηβος µε τις µαύρες φόρμες και τα δύο σκουλαρίκια στο αριστερό αυτί κάθεται σε έναν κύκλο είκοσι ανθρώπων. Άγουρα πρόσωπα. Αγόρια αµούστακα. Κορίτσια που κοκκινίζουν όταν µιλούν. Αποκαλούνται οµότιµοι διαµεσολαβητές. Είναι µαθητές του 2ου Γυμνασίου Ασπροπύργου, µέλη µιας οµάδας φιλίας που επιλύει συγκρούσεις και προλαμβάνει τη βία µεταξύ των συµµαθητών, πριν χρειαστεί να επέμβουν οι καθηγητές.

Το έργο τους δεν είναι πάντα εύκολο. Σε µία από τις πρώτες τους αποστολές ένα παιδί είχε βάλει κάποιον εξωσχολικό να σπάσει τη µύτη ενός συµµαθητή του. Από το νοσοκομείο, εκείνος απειλούσε ότι θα έστελνε φίλους του και ο καβγάς θα συνεχιζόταν πέρα από τα κάγκελα του γυμνασίου. Σε ένα άλλο περιστατικό µια καθηγήτρια έσπασε το πόδι της προσπαθώντας να χωρίσει δύο αγόρια.

Χρειάστηκαν τέσσερις ώρες διαλόγου, η παρέμβαση τεσσάρων συµµαθητών τους και µιας ψυχολόγου (από τον Δεκέμβριο έχει σταµατήσει τις επισκέψεις στο σχολείο αφού έληξε η σύμβασή της µε τον δήμο) για να δεσμευτούν τα δύο παιδιά ότι δεν θα χτυπηθούν ξανά. Έκτοτε, τήρησαν τον λόγο τους. «Κάποια παιδιά προσπαθούν να επιβληθούν στους άλλους επειδή καταπιέζονται στη ζωή τους. Μέσα από εµάς όμως µαθαίνουν την ισότητα», λέει ο Θανάσης Τουρκοδημήτρης, µέλος της οµάδας.

Οι διαµεσολαβητές δεν είναι πάντα οι πιο σκληροτράχηλοι του σχολείου. Πρώην νταήδες που έχουν κερδίσει την προσοχή των συµµαθητών τους εµπνέοντας φόβο. Ανάµεσά τους βρίσκονται και παιδιά λιγομίλητα, µαζεµένα. Κάποιοι έχουν χαµηλούς βαθμούς. Άλλοι υψηλές επιδόσεις. Παιδιά Ελλήνων και µεταναστών. Στην πλειονότητά τους από οικονομικά ασθενέστερες οικογένειες. Τα περισσότερα µένουν στα Νεόκτιστα, µια συνοικία στην πλάτη των διυλιστηρίων των Ελληνικών Πετρελαίων. Ξυπνούν µε θέα τα φουγάρα. Μυρίζουν την ανάσα τους. Ζουν σε σπίτια που στις αυλές τους βυθίζονται τα πόδια πυλώνων της ∆ΕΗ. Μεγαλώνουν σε ένα µέρος όπου, όπως έχουν πει στους καθηγητές τους, το βράδυ είναι «απαγορευμένη ζώνη».

«Η βία είναι στη ζωή τους. Αλλά µέσα από τη λειτουργία της οµάδας µαθαίνουν την αυτοσυγκράτηση», λέει η διευθύντρια του σχολείου Αγγελική Γιαννάτου. Διδάσκει εκεί από το 1983. Φοράει γυαλιά, έχει κοντά µαλλιά και γλυκιά φωνή µε διδακτική χροιά. Με δική της πρωτοβουλία, πριν από έξι χρόνια, άρχισε να λειτουργεί η οµάδα των διαµεσολαβητών στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού προγράμματος Comenius, σε συνεργασία µε σχολεία του εξωτερικού όπου εφαρμοζόταν ήδη. Σήμερα, το πρόγραμμα αγωγής υγείας έχει ολοκληρώσει τον κύκλο του.

Οι «διαµεσολαβητές» προλαμβάνουν
τη βία µεταξύ των µαθητών
πριν επέμβουν οι καθηγητές

Η ΟΜΑΔΑ ΦΙΛΙΑΣ όμως συνεχίζει τη δράση της. «Έχουν σταµατήσει οι καβγάδες εκτός σχολείου. Τα παιδιά αποδεικνύονται πολύ ώριμα αν τα εµπιστευτείς», υποστηρίζει η Αγγελική Γιαννάτου. Ο Βίκτορας Μάνεβ, ένα από τα µέλη των διαµεσολαβητών, επιβεβαιώνει τα λόγια της. Την ώρα της γυμναστικής ιδρώνει στην τσιμεντένια αυλή. Ψηλός, µε ανάκατα µαλλιά, ουρίτσα στον σβέρκο και λόγια µετρηµένα. «Έχω µάθει να συγκρατώ τα νεύρα µου», λέει και εκτονώνει την ενέργειά του κλοτσώντας την µπάλα στο τέρμα.

Η διαµεσολάβηση γίνεται στη βιβλιοθήκη του σχολείου. Σε δύο αντικριστά θρανία κάθονται τα παιδιά που έχουν τσακωθεί και οι συµφιλιωτές τους. Στην αίθουσα δεν υπάρχει µεγάλος. Αφού κάθε πλευρά µιλήσει για το περιστατικό, αναζητούν κοινή λύση. Αποφασίζουν να δώσουν τέλος στην παρεξήγηση και υπογράφουν έπειτα µια συµφωνία που πρέπει να τηρήσουν. «Με την τιµωρία το πρόβλημα θα συνέχιζε εκτός σχολείου. Η υπογραφή τούς δεσμεύει απέναντι στους συνομηλίκους τους. Δίνουν τον λόγο τους», λέει η γυμνάστρια Μαρία Αθανασοπούλου, µία από τους τέσσερις εκπαιδευτικούς που επιβλέπουν το πρόγραμμα. Πέρσι η οµάδα παρενέβη σε 18 περιστατικά. Φέτος σε έξι.

Στα πρώτα στάδια εφαρμογής οι διαµεσολαβητές αντιμετωπίστηκαν µε δυσπιστία. «Στην αρχή δεν µας έπαιρναν στα σοβαρά τα παιδιά. “Εσείς θα αλλάξετε το σχολείο;” µας έλεγαν», θυμάται η Μαρία Πετρίδη, ένα από τα πρώτα µέλη των διαµεσολαβητών πριν από έξι χρόνια, η οποία σήμερα σπουδάζει στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Δύσπιστοι όμως παραμένουν ακόμη και ορισμένοι καθηγητές. ∆εν ικανοποιούνται αν δεν επιβληθεί τιµωρία. Θεωρούν ότι ακυρώνεται ο παιδαγωγικός τους ρόλος. Ότι η οµάδα τούς παρακάμπτει. Ο 14χρονος Αλέξανδρος Χάσα διαφωνεί. Μπήκε στην οµάδα για να σταµατήσει ο κύκλος ενός τσακωμού, ο οποίος διαρκούσε τέσσερις µέρες έξω από το σχολείο.

Τα κατάφερε. 

Τώρα θέλει να συµφιλιώσει και άλλους. «Εµείς προσεγγίζουμε αλλιώς τα παιδιά. Μαθαίνουμε να τους ακούμε. Και στο τέλος οι χειρότεροι εχθροί γίνονται φίλοι», λέει.
 
63% των µαθητών Δηµοτικού, 51% των µαθητών Γυμνασίου και 36% των µαθητών Λυκείου στην Ελλάδα δηλώνουν ότι υπάρχουν συµµαθητές που τους συµπεριφέρονται άσχημα.

89% των διαπληκτισμών στο προαύλιο αφορούν ύβρεις και 47,7% ταπείνωση του άλλου. Πιο συχνά είναι τα βίαια περιστατικά ανάµεσα στους µαθητές του Γυμνασίου από τους µαθητές του Λυκείου.

55% των παιδιών στο Δηµοτικό αναφέρουν ότι κάποιος συµµαθητής τους τα έχει κοροϊδέψει ή βρίσει ενώ 37% δηλώνουν ότι έχουν χτυπηθεί από άλλα παιδιά.

ΠΗΓΗ: Ειδική Επιτροπή Μελέτης των οµάδων Ενδοσχολικής Βίας της Εθνικής Επιτροπής Δικαιωμάτων του ανθρώπου