Η καταδίκη του σχολείου

της Λώρη Κέζα,  πηγή: tovima.gr

Δεν θα μιλήσουμε πάλι για τη ολιγωρία του υπουργείου Παιδείας: δεν τυπώθηκαν βιβλία και τούτο είναι ελεεινό και άθλιο. Αυτό που προβληματίζει είναι η στάση ορισμένων γονέων να κρατούν τα σχολεία κλειστά. Τα κρατούν κλειστά διά της απάθειας καθώς εκείνοι που πρωταγωνιστούν στις καταλήψεις είναι μια μειοψηφία. Η κατάσταση διαμορφώνεται ως εξής: τελούν υπό κατάληψη περί τα 500 από τα 5.000 σχολεία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Σε ορισμένα δεν έγινε καν συνέλευση για να καθοριστούν οι δράσεις. Σε κάποια σχολεία αποφάσισαν τα δεκαπενταμελή συμβούλια, σε άλλα σιγόνταραν διδάσκοντες και γονείς. Δεν χρειάζεται να πούμε ότι η κατεύθυνση δίδεται από κόκκινους νιχιλιστές. Λίγο οι κουκουέδες, λίγο οι συνιστώσες και δημιουργείται μια «κατάσταση». Σε πόλεις με φοιτητές δεν χρειάζεται καν να ερωτηθούν αυτοί. Την κατάληψη οργανώνουν ομάδες που θέλουν κλειστά τα πανεπιστήμια και βρίσκουν έδαφος για σαματά σε άλλες βαθμίδες της εκπαίδευσης.

Ορισμένα παραδείγματα. Στη Θεσσαλονίκη έκλεισαν αρχικά 20 σχολεία και οργανώθηκε πορεία διαμαρτυρίας. Από τα 20 σχολεία κατέβηκαν στον δρόμο μόλις 100 μαθητές! Μια ακόμη επίσημη καταγραφή της συμμετοχής: σε συγκρότημα της Τούμπας μπήκαν κάποιο βράδυ «εξωσχολικοί» γυρεύοντας φασαρίες. Στο κτίριο βρίσκονταν μόλις πέντε μαθητές. Στην Πάτρα δεν ισχύει το ίδιο – τα σχολεία είναι γεμάτα καταληψίες. Ζουν μέσα αλλοδαποί, άσχετοι με το εκπαιδευτικό ζήτημα, κυκλοφορούν ενήλικοι επαναστάτες της συμφοράς, ενώ την Τρίτη βρέθηκαν και δύο σύριγγες. Να σημειώσουμε ότι δίδονται εντατικά μαθήματα χαρτοπαιξίας. Πήγαν κάποιοι γονείς να δουν τι γίνεται και απωθήθηκαν από τους νέους ενοίκους των σχολικών εγκαταστάσεων. Στην Κομοτηνή υπάρχει άλλο σκηνικό: οι καταληψίες φορούν κουκούλες.

Πολλά είναι τα ερωτήματα που τίθενται. Για τους λίγους γονείς που παρακινούν τα παιδιά μπορούμε να μιλήσουμε για παραμέληση εποπτείας ανηλίκων. Μπορεί να παρέμβει εισαγγελέας. Για τους καταληψίες που είναι άσχετοι με τη σχολική κοινότητα υπάρχει κατάλογος εγκλημάτων για τα οποία θα διώκονταν σε μια ευνομούμενη πολιτεία. Δεν χρειάζεται όμως να φτάσουμε ως εκεί, σε μέτρα καταστολής. Η απαξίωση της δημόσιας εκπαίδευσης μπορεί να σταματήσει με τη φυσική παρουσία των γονιών και των μαθητών οι οποίοι μένουν στο σπίτι μην τολμώντας να εκφράσουν τη διαφωνία τους. Δεν έχει νόημα να εμπλακούν σε μια συζήτηση για το αν τα σχολεία πρέπει να είναι ανοιχτά ή κλειστά. Αυτό είναι αυτονόητο. Το μάθημα δεν είναι υπό διαπραγμάτευση. Δεν πρόκειται για απεργία όπου ο εργαζόμενος ζημιώνει την παραγωγή και το κέρδος του εργοδότη. Ο μαθητής που «απεργεί» ή ανέχεται την «απεργία» ζημιώνει τον εαυτό του. Ταυτόχρονα συμβάλλει στην υπεραξία της ιδιωτικής εκπαίδευσης: όποιος έχει χρήμα μορφώνεται και όποιος δεν έχει καμαρώνει τις μαύρες σημαίες.

Η λειτουργία του σχολείου είναι πλέον μια μάχη. Η κυρία Διαμαντοπούλου έβγαλε το μάτι του μαθητή. Ο γονιός που κλείνει το σχολείο βγάζει και το δεύτερο μάτι, έχοντας την πεποίθηση ότι έτσι αποκαθιστά την όραση.

Το σχολείο είναι γυμνό

Το σχολείο είναι γυμνό;
από τη LIFO
Το παράδειγμα των αθλητών, των ανέργων και πολλών άλλων γυμνών διαμαρτυρομένων, ακολούθησαν στη Γαλλία 15 καθηγητές Μέσης Εκπαίδευσης, προκειμένου να τραβήξουν την προσοχή πάνω στην απαξίωση και την ...απογύμνωση της δημόσιας εκπαίδευσης. Στο Μανιφέστο που κυκλοφόρησαν, καταγγέλουν ότι οι μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία κρύβουν μία κοντόφθαλμη λογιστική και τεχνοκρατική λογική που δυναμιτίζει τις βάσεις της δημοκρατικής εκπαίδευσης. "Δηλώνουμε ότι σήμερα το σχολείο είναι γυμνό, όχι μόνο γιατί του στερούν τα οικονομικά μέσα, αλλά κυρίως γιατί έχει χάσει βαθμηδόν το νοημά το, καθώς και το ανθρωπιστικό του ιδεώδες, που από την εποχή των Ελλήνων του έδωσε το όνομα του "σχολείου".

Ο πρύτανης και ο νόμος

Του Δημητρη Kαιριδη* από την Καθημερινή
Ο πρύτανης του μεγαλύτερου πανεπιστημίου της χώρας, του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου της Θεσσαλονίκης, Γιάννης Μυλόπουλος, κάνει ό,τι μπορεί για να δικαιολογήσει την αναγκαιότητα του νέου νόμου για τα ΑΕΙ. Ο ίδιος είναι ζωντανή απόδειξη και υπέρμαχος ενός συστήματος που οδήγησε τα πανεπιστήμια στη σημερινή τους ανυποληψία. Η «ανυπακοή» του, μαζί και πολλών άλλων συναδέλφων του ανά τη χώρα, απέναντι στις προβλέψεις του νέου νόμου, πέρα από τον θεατρινισμό της, φαίνεται να αμφισβητεί θεμελιώδεις αρχές του δημοκρατικού μας πολιτεύματος.
Ο κ. πρύτανης δικαιολογεί τη μη υπογραφή της διαπιστωτικής πράξης, για τη σύσταση εφορευτικής επιτροπής για την προετοιμασία της εκλογής των εσωτερικών μελών του συμβουλίου διοίκησης, με το επιχείρημα ότι ο νόμος είναι αντισυνταγματικός. Μπορεί να έχει δίκιο και πράγματι ο νέος νόμος να είναι αντισυνταγματικός. Ομως θα πρέπει να ξέρει ότι ο ίδιος είναι αναρμόδιος να κρίνει την αντισυνταγματικότητα. Στην Ελλάδα τη σχετική αρμοδιότητα έχουν τα δικαστήρια και κανένας άλλος. Μέχρι αυτά να αποφανθούν οι νόμοι εφαρμόζονται. Αλλά κι αυτά ακόμα τα δικαστήρια δεν έχουν αρμοδιότητα να καταργήσουν ένα νόμο, παρά μόνο να μην εφαρμόσουν, κατά τη διαδικασία έκδοσης μιας απόφασης, εκείνη τη συγκεκριμένη διάταξη νόμου που θεωρούν αντισυνταγματική.
Ο νόμος άλλωστε είναι, κατά τεκμήριο, η κορυφαία έκφραση της λαϊκής βούλησης αφού ψηφίζεται από την πλειοψηφία των βουλευτών, δηλαδή τους εκπροσώπους του έθνους. Ο συγκεκριμένος μάλιστα νόμος υποστηρίχθηκε από την πρωτόγνωρη πλειοψηφία των 5/6 των Ελλήνων βουλευτών ή, κατά τεκμήριο, από τους εκπροσώπους περίπου του 90% του ελληνικού λαού.
Ο κ. Μυλόπουλος εκτίθεται σε μια μάχη οπισθοφυλακών. Στο παρελθόν, αρθρογράφησε, κατά κόρον, για την κρίση του νεο-φιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης, με τις συνήθεις γενικόλογες κοινοτοπίες που ένας πανεπιστημιακός θα έπρεπε να αποφεύγει, υπερασπίσθηκε με πάθος το πανεπιστημιακό άσυλο, παρά τις ασέλγειες που αυτό επέτρεψε, και δήλωσε «παρών» στο περίφημο επεισόδιο της ζαρντινιέρας. Η μοίρα το έφερε να ζήσει την κρίση και αποδόμηση του ελληνικού κρατισμού και μάλιστα με κυβέρνηση των πρώην «συντρόφων» του.
Σύμφωνα με το άρθρο 18 παράγραφος 5 του νέου νόμου ο κ. πρύτανης δεν θα έπρεπε να είναι καν καθηγητής. Σύμφωνα με τη διάταξη αυτή: «ο υποψήφιος σε θέση καθηγητή οποιασδήποτε βαθμίδας πρέπει απαραιτήτως να έχει ολοκληρώσει ένα από τους τρεις κύκλους σπουδών εκτός του Ιδρύματος στο οποίο επιθυμεί να εκλεγεί». Ο κ. Μυλόπουλος είναι απόφοιτος του τμήματος Πολιτικών Μηχανικών του ΑΠΘ (1982), κάτοχος διδακτορικού από το ίδιο τμήμα (1987) και μέλος ΔΕΠ σε αυτό από το 1990. Είναι, λοιπόν, επόμενο και λογικό να πιστεύει ότι το ΑΠΘ είναι ένα πολύ καλό πανεπιστήμιο.
Μπορεί κάποιοι να τον θεωρήσουν ότι είναι τοπικό προϊόν για τοπική κατανάλωση, αλλά ως γνήσιος εκπρόσωπος του μεταπολιτευτικού πανεπιστημίου διέπρεψε ως πανεπιστημιακός συνδικαλιστής και ανταμείφθηκε πέρυσι εκλεγόμενος πρύτανης. Δεν είναι ο μόνος. Η εικόνα που συχνά εκπέμπουν οι πανεπιστημιακές ηγεσίες σήμερα είναι θλιβερή και εκφράζει μεγάλο μέρος των αδιεξόδων που έχουμε μπροστά μας. Διοικήσεις χωρίς όραμα, αντιδραστικές σε κάθε αλλαγή που θίγει τα «κεκτημένα», οι οποίες δεν διστάζουν να πολικαντίσουν, συναλλασσόμενες με ισχνές αλλά οργανωμένες μειοψηφίες σε βάρος του δημοσίου συμφέροντος.
Το κόστος υπήρξε τεράστιο. Ομως, μέχρι σήμερα, δεν το αισθανόμασταν όσο έπρεπε. Οσο υπήρχαν λεφτά και οι απόφοιτοι των ελληνικών ΑΕΙ απορροφούνταν από τον μεγάλο δημόσιο τομέα, η ποιότητα της πανεπιστημιακής παιδείας μπορούσε να είναι «δημοκρατική» και χαμηλή. Σήμερα, που πρέπει να ξαναγίνουμε ανταγωνιστικοί και να αποδειχθούμε καλύτεροι από τον Τούρκο και τον Βούλγαρο γείτονά μας, αν θέλουμε να είμαστε πιο πλούσιοι, ο ρόλος του πανεπιστημίου καθίσταται κρίσιμος και εθνικά αναντικατάστατος.
Το πανεπιστήμιο είναι από τη φύση του ο κατεξοχήν χώρος αριστείας μιας κοινωνίας. Εκεί που οι πιο άξιοι μπορούν ελεύθερα να δημιουργήσουν χωρίς τους συμβιβασμούς των συμμαχιών των μετρίων. Στο όνομα μιας ψευδεπίγραφης δημοκρατικο-φροσύνης, το ελληνικό πανεπιστήμιο κυβερνήθηκε συντεχνιακά και αναξιοκρατικά ερήμην της ελληνικής κοινωνίας.
Δυστυχώς, εδώ που έφτασαν τα πράγματα ύστερα από χρόνια παρακμής, είναι αμφίβολο αν το δημόσιο πανεπιστήμιο έχει τις δυνάμεις για να αναγεννηθεί. Γι’ αυτό πρέπει η μεταρρύθμιση να συμπληρωθεί με την άρση του κρατικού μονοπωλίου. Ισως τότε, ξεκινώντας από την αρχή και σε ολότελα νέες βάσεις, να δημιουργηθούν νησίδες αριστείας, τις οποίες η χώρα αξίζει και έχει ανάγκη.
Στο μεταξύ, ήρθε ο καιρός το πανεπιστήμιο να επιστρέψει στην ελληνική κοινωνία στην οποία ανήκει και από την οποία χρηματοδοτείται. Και ταυτόχρονα ας ξεκουραστούν και οι πρυτάνεις από τον αγώνα τους εναντίον της νομιμότητας! Μαζί με το συμπλήρωμά τους, τους φοιτητοπατέρες, τους οποίους εκτρωματικά εξέθρεψε το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα και που για χρόνια παρασίτησαν σε βάρος της εκπαίδευσης και του δημόσιου συμφέροντος. Τα λεφτά και τα ψέματα τελείωσαν.


* Ο κ. Δημήτρης Καιρίδης είναι αναπληρωτής καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας.

Κάλεσμα Υποστήριξης Ανοιχτών Σχολών

Κάλεσμα Υποστήριξης Ανοιχτών Σχολών

Η εβδομάδα που ξεκίνησε αποτελεί κομβικό σημείο για το μέλλον της εκπαίδευσης και παράλληλα για το μέλλον χιλιάδων φοιτητών.

Πάνω από 300 εκπαιδευτικά ιδρύματα σε όλη την Ελλάδα παραμένουν υπό κατάληψη από επικίνδυνες μειοψηφίες οι οποίες κινούνται αποκλειστικά και μόνο με βάση τα μικροκομματικά και μικροπολιτικά τους συμφέροντα.

Η εξεταστική χιλιάδων φοιτητών κινδυνεύει να χαθεί και κατ’επέκταση το εξάμηνο.

Το σκάκι των φοιτητοπατέρων στις πλάτες των απλών φοιτητών ήρθε η ώρα να σταματήσει.

Οι γενικές συνελεύσεις που θα λάβουν χώρα από αύριο και για τις επόμενες ημέρες πρέπει να λάβουν απόφαση για την άρση των καταλήψεων

Το ανεξάρτητο κίνημα για Ανοιχτές Σχολές καλεί την ακαδημαϊκή κοινότητα καθώς και τις κομματικές νεολαίες να στηρίξουν ανοιχτά πλέον την κίνηση αυτή με σκοπό να ανοίξουν τα εκπαιδευτικά ιδρύματα σε όλη την Ελλάδα.

Κίνημα Ανοιχτών Σχολών - Συντονιστικό Αθήνας

Οι ροζ Χμερ των ΑΕΙ

Παναγιώτης Θανασάς

από τα ΝΕΑ

Ομολογώ ότι αυτή τη μετεξέλιξη δεν την είχα παρακολουθήσει. Γενικά ως «ανανεωτές» τους συμπαθούσα, στα φοιτητικά μου χρόνια αλλά και μετά. Πάντα όμως τους θεωρούσα κάπως... «σοφτ». Πότε έγινε αυτή η μετάλλαξη; Πότε πρόλαβαν, ως Συνασπισμός, και εξελίχθηκαν στους πιο βασικούς εκπροσώπους του νεοσταλινισμού στη χώρα μας;

Η θέση μου περί του νέου νόμου για τα πανεπιστήμια διατυπώθηκε δημόσια και πολλαπλώς, και ήταν αμφιρρεπής. Δεν υπέγραψα κανένα από τα κείμενα που κυκλοφορούσαν, ούτε υπέρ ούτε κατά του νόμου. Ομως ο νόμος ψηφίστηκε και ήρθε η ώρα της εφαρμογής του, οπότε οι συνάδελφοι ξαναθυμήθηκαν τον ανέξοδο αγώνα: δεν κάνουμε, π.χ., εμείς απεργία, αλλά ωθούμε τους φοιτητές σε καταλήψεις - ενώ εμείς πληρωνόμαστε, «τρέχοντας» μάλιστα ανενόχλητοι τα ερευνητικά μας προγράμματα. Και οι φοιτητές το πολύ πολύ ας χάσουν κανένα εξάμηνο. Ξεκίνησαν οι Σύγκλητοι του Πανεπιστημίου Αθηνών και του ΕΜΠ, με τις θλιβερές αποφάσεις τους για αναστολή των εξετάσεων. Και όταν το φαινόμενο έφτασε και σε μας, στο ΑΠΘ, με την απόφαση ενός κοσμήτορα και ενός προέδρου να αναβάλουν εξετάσεις για να διευκολύνουν τους φοιτητές να αποφασίσουν κατάληψη, έγραψα στον εσωτερικό Διάλογο των καθηγητών του ΑΠΘ (1/9) ότι «η ανέξοδη διεκδικητική στάση διαφόρων με απωθεί τόσο πολιτικά όσο και αισθητικά» και πρότεινα στην πανεπιστημιακή κοινότητα να δείξουμε έμπρακτα την αντίθεσή μας σε όσους συναδέλφους «με πράξεις και παραλείψεις τους διευκολύνουν το κλείσιμο του πανεπιστημίου, την αναβολή των εξετάσεων, το χάσιμο του εξαμήνου». Ο τρόπος της αντίθεσής μας θα ήταν απλός και δημοκρατικότατος: στις επικείμενες εκλογές για ανάδειξη μελών των πανεπιστημιακών συμβουλίων, θα κατατάσσαμε αυτά τα άτομα τελευταία στην ταξινομική λίστα, με την οποία θα διενεργηθούν αυτές οι εκλογές.

Στο εν λόγω ηλεκτρονικό μήνυμα υπέπεσα, βεβαίως, σε ένα σοβαρό λάθος: χαρακτήρισα αυτή τη λίστα συναδέλφων που κατά τη γνώμη μου δεν θα έπρεπε να ψηφιστούν «"μαύρη" λίστα», αναμένοντας -λανθασμένα, όπως αποδείχτηκε - ότι τα εισαγωγικά στη λέξη «μαύρη» θα επαρκούσαν για να δηλώσουν τον ειρωνικό τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιούσα τη λέξη. Ειρωνικό, διότι στερούμενος σχέσεων με οποιαδήποτε αρχή και εξουσία, πολιτική, κρατική ή κομματική, και μη μετέχοντας σε καμία απολύτως ομάδα, μόνο ειρωνικά θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω αυτή την ατυχή φράση. Σε κάθε περίπτωση, εντός ολίγων ωρών ανακάλεσα τη χρήση της φράσης, ζητώντας μάλιστα συγγνώμη για τον αποπροσανατολισμό της συζήτησης που προκάλεσε.

Οι πάλαι ποτέ «ανανεωτικοί», ωστόσο, δεν έχασαν την ευκαιρία. Μόλις δύο μέρες νωρίτερα (30/8), σε γενική συνέλευση των μελών ΔΕΠ του ΑΠΘ, στέλεχός τους είχε μιλήσει για την ανάγκη «στοχοποίησης όσων στηρίζουν τον νόμο». Αδιάφορο αν εγώ δεν τον είχα στηρίξει - τα βασικά στελέχη της πανεπιστημιακής παράταξης του Συνασπισμού «Συσπείρωση» απέστειλαν συντονισμένη ομοβροντία μηνυμάτων στον εσωτερικό ηλεκτρονικό Διάλογο του ΑΠΘ. Αφού πρώτα με κατηγόρησαν ότι ετοιμάζω λίστα «προγραφών» μαζί με την Ασφάλεια Θεσσαλονίκης και τον... Μανιαδάκη, απέστειλαν τα μηνύματά τους μαζί με τη φωτογραφία μου στην ειδησεογραφική πύλη του ΣΥΡΙΖΑ Θεσσαλονίκης (alterthess), η οποία κατασκεύασε το θέμα με τίτλο «Καθηγητής του ΑΠΘ σε ρόλο καταδότη» και με υπότιτλο «Επιστρέφει το σπουδαστικό της Ασφάλειας;». Το ηλεκτρονικό αυτό δημοσίευμα αναπαρήχθη στη συνέχεια σε δεκάδες μπλογκ του «χώρου» ανά την επικράτεια, έλαβε τον ακόμη πιο ευφάνταστο τίτλο «Πανεπιστημιακός καλεί συναδέλφους του να δημιουργήσουν "μαύρη λίστα" φοιτητών [sic]» (alfavita), και κατέληξε στο «Στοχοποίηση φασίστα καθηγητή του ΑΠΘ Παναγιώτη Θανασά στο indymedia».

Επειδή ακόμη ζούμε σε δημοκρατία, και επειδή την ίδια «στοχοποίηση» υπέστην και το 2004 από τα νεοφασιστικά μπλογκ ως «προδότης» που υπέγραψε υπέρ του σχεδίου Αναν, εκλαμβάνω βεβαίως όλα αυτά ως φαιδρότητες. Είναι ωστόσο λυπηρή η διαπίστωση ότι ένας ολόκληρος χώρος, και κυρίως οι άνθρωποί του, ξεκίνησε από τη γλυκύτητα του Λεωνίδα και κατέληξε να λειτουργεί ως νέα ΕΚΟΦ: ως ένας χώρος που δεν διστάζει να διαστρεβλώσει και να διαστρέψει, επιδιώκοντας όχι μόνο να εξουδετερώσει πολιτικά τον αντίπαλο, αλλά και να τον σπιλώσει και να τον διασύρει, να τον εκμηδενίσει ηθικά και προσωπικά. Συνάδελφοι Ροζ Χμερ, μας αναγκάζετε να υποκλιθούμε στις μεθόδους σας - εμάς, αλλά και τον μακαρίτη Μπέρια!

Ο Παναγιώτης Θανασάς διδάσκει φιλοσοφία στο ΑΠΘ.

Καθηγητές και φοιτητές κατά των καταλήψεων

Της Στελίνας Μαργαριτίδου , Μακεδονία, 6.9.11

Άθλια συμπεριφορά των πρυτανικών αρχών στο θέμα των καταλήψεων κατήγγειλε χθες ο καθηγητής στο τμήμα Φυσικής του ΑΠΘ Ορέστης Καλογήρου. Ο κ. Καλογήρου έκανε ευθέως λόγο για καταλήψεις που αποφασίζονται από συνελεύσεις τις οποίες αποτελούν το 5% των φοιτητών, ενώ υπογράμμισε ότι υπήρξαν πρυτάνεις που ανέβαλαν την εξεταστική με στόχο να παράσχουν την απαραίτητη “διευκόλυνση” στις γενικές συνελεύσεις για να αποφασίσουν καταλήψεις. Τις τελευταίες ημέρες στα πανεπιστήμια όλης της χώρας έχει διαμορφωθεί σκηνικό αντιπαραθέσεων, εντάσεων και εκατέρωθεν καταγγελιών. Ο κ. Καλογήρου, μέσω της κοινωνικής δικτύωσης, επισημαίνει: «Τις καταλήψεις δεν τις κάνουν οι φοιτητές. Τις κάνουν τα μέλη των κομματικών παρατάξεων. Αποτελούν το 5% των φοιτητών. Τόσοι συμμετέχουν στις ‘γενικές συνελεύσεις’, τόσοι ψηφίζουν στις πρυτανικές εκλογές. Οι υπόλοιποι φοιτητές απλώς τηλεφωνούν από τα σπίτια τους και ρωτούν πότε θα αρχίσουν οι εξετάσεις.
Το τραγικό είναι ότι οι πρυτάνεις ανέβαλαν για λίγες ημέρες την εξεταστική, με διακηρυγμένο στόχο να ‘διευκολύνουν’ τα μέλη των κομματικών παρατάξεων να κάνουν ‘γενικές συνελεύσεις’ και να αποφασίσουν ‘καταλήψεις’. Ποτέ στην ιστορία του ελληνικού πανεπιστημίου δεν υπήρξε τόσο άθλια, από ακαδημαϊκή άποψη, συμπεριφορά πρυτανικών αρχών. Το τραγικό είναι ότι η κοινότητά μας, των 12.000 πανεπιστημιακών δασκάλων, των εκατοντάδων χιλιάδων φοιτητών και των χιλιάδων εργαζομένων, παραδίδει με τόση ευκολία την περιουσία της κοινωνίας σε μερικές εκατοντάδες μέλη των κομματικών στρατών. Το ελπιδοφόρο είναι ότι πρόκειται για τους τελευταίους σπασμούς του ‘κομματικού κτήνους’ στα πανεπιστήμια».
Η προτροπή του κ. Καλογήρου να διεξαχθούν κανονικά οι εξετάσεις δεν είναι η μοναδική. Πριν από μερικά 24ωρα, ο καθηγητής του τμήματος Πληροφορικής Γ. Μανωλόπουλος δήλωσε ότι θα κάνει κανονικά τις εξετάσεις.
Εξάλλου, ο αναπληρωτής καθηγητής Χημείας του ΑΠΘ Ανδρέας Γιαννακουδάκης υπογραμμίζει: «Κακώς αυτή τη στιγμή τα πανεπιστήμια μένουν κλειστά. Και κακώς οι φοιτητές απομονώνουν την κοινωνία από οποιαδήποτε ζύμωση. Η κοινωνία περιμένει τη μεταρρύθμιση, περιμένει την κατάργηση του ασύλου στα πανεπιστήμια - άλλωστε αυτό καταργήθηκε από μόνο του. Κανείς δεν νιώθει μεγαλύτερη ελευθερία μέσα στα πανεπιστήμια απ’ ό,τι έξω. Νομίζω ότι οι πρυτανικές αρχές τον τελευταίο χρόνο ευθύνονται κυρίως για δύο ζητήματα: για την ‘αριστεροαναρχική’ εικόνα του πανεπιστημίου και για την κακή διαχείριση. Δεν είναι δυνατόν πολέμιοι του νόμου Γιαννάκου να γίνονται υπερασπιστές του τώρα. Αφού είναι έτσι, ας εφαρμόσουν και τον νόμο Διαμαντοπούλου σε όλα του τα άρθρα».

Φοιτητές καταγγέλλουν “στημένο παιχνίδι”
“Γίνονται γενικές συνελεύσεις χωρίς την αντιπροσώπευση όλων των φοιτητών. Αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις είναι εκπρόσωποι κομματικών παρατάξεων. Το παιχνίδι είναι στημένο και εμείς χάνουμε την εξεταστική”, καταγγέλλει φοιτητής στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας.
Γονείς, εξάλλου, φοιτητών που έρχονται να δώσουν εξετάσεις από την περιφέρεια βρίσκονται σε αδιέξοδο. Οι διοικητικές λειτουργίες του ΑΠΘ έχουν σταματήσει εξαιτίας της κατάληψης στο κτίριο διοίκησης. Στις άλλες σχολές δίνονται μικρές... μάχες για να κρατηθούν οι γραμματείες ανοιχτές και να εξυπηρετηθούν οι φοιτητές.
“Είναι μία από τις ελάχιστες φορές που όλοι οι σύλλογοι, με όλες τις νόμιμες ενέργειες και με τα επίσημα έγγραφα, φέρνουν αποφάσεις με κύριο αίτημα την κατάληψη. Πρέπει να αναγνωρίσουμε το δικαίωμα της πλειοψηφίας. Να διευκρινίσουμε ωστόσο κάτι βασικό. Εμείς είπαμε να διευκολυνθούν τα θεσμικά όργανα να κάνουν συνελεύσεις για να ενημερωθούν και οι φοιτητές για το νομοσχέδιο. Στη σύγκλητο του ΑΠΘ λήφθηκε η απόφαση να μη διευκολυνθεί η αναβολή των εξετάσεων. Χθες προσπάθησε μια ομάδα φοιτητών να κάνει κατάληψη στη γραμματεία της σχολής, αλλά ευτυχώς τους αποτρέψαμε», τονίζει στη "Μ" ο κοσμήτορας της ΣΘΕ Σπύρος Παυλίδης.
Όπως έγινε γνωστό, η κοσμητεία της Σχολής Θετικών Επιστημών σε συνεδρίασή της αποφάσισε να υπερασπιστεί “τις αρχές του δημόσιου χαρακτήρα και του αυτοδιοίκητου των πανεπιστημίων, καθώς επίσης και τον σεβασμό των ακαδημαϊκών ελευθεριών, όπως αυτά ορίζονται από το σύνταγμα της χώρας. Καθήκον και επιθυμία μας ως δασκάλων είναι το ανοιχτό πανεπιστήμιο και η συνακόλουθη εύρυθμη λειτουργία του, με πρώτη προτεραιότητα τη διεξαγωγή των ήδη προγραμματισθέντων εξετάσεων και την ολοκλήρωση των διδακτικών εξαμήνων. [...] Αποδοκιμάζουμε κάθε απόπειρα παρεμπόδισης της λειτουργίας της διοίκησης της σχολής, καθώς οι γραμματείες εξυπηρετούν κοινωνικές ανάγκες, κυρίως τους φοιτητές και τους πτυχιούχους, και σε μια ευαίσθητη χρονική στιγμή της προετοιμασίας των εγγραφών των πρωτοετών φοιτητών, που θα δημιουργήσει κοινωνικό πρόβλημα”.
Στο περιθώριο αυτών των κινήσεων και της στάσης που ακολουθούν πολλοί καθηγητές, σε εξέλιξη βρίσκεται η προαναγγελθείσα θητεία των νέων πανεπιστημιακών οργάνων που θα διοικήσουν το κάθε ίδρυμα. Οι διαδικασίες εκλογής του διοικητικού συμβουλίου και των πρυτάνεων αναμένεται να ξεκινήσουν μέσα στον Νοέμβριο.


Προβληματισμός για τη ΔΕΘ

Το ζήτημα πάντως που τώρα φαίνεται να απασχολεί την πανεπιστημιακή κοινότητα του Αριστοτέλειου είναι η περιφρούρηση του πανεπιστημίου τις ημέρες της Διεθνούς Εκθέσεως και ειδικότερα την ημέρα των εγκαινίων, οπότε αναμένεται να βρίσκεται σε εξέλιξη μεγάλη πορεία συνδικαλιστικών και φοιτητικών οργανώσεων.
Ίσως γι’ αυτό το «μήνυμα» που εξέδωσαν οι πρυτανικές αρχές, με την ευκαιρία της έναρξης της νέας ακαδημαϊκής χρονιάς, να έχει ιδιαίτερη σημασία. Στην ανακοίνωση αναφέρονται τα εξής:
“Αγαπητά μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας. Κοινός τόπος για όλους είναι η υπεράσπιση του δημόσιου πανεπιστημίου, η αναβάθμιση της ακαδημαϊκής του λειτουργίας και η προστασία των ακαδημαϊκών ελευθεριών. Δυστυχώς η φετινή χρονιά δεν ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς. Οι ακαδημαϊκές αξίες αμφισβητούνται και υπονομεύονται. Ανεξάρτητα από την τοποθέτηση του καθενός απέναντι στο νέο θεσμικό πλαίσιο για τα ΑΕΙ, αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία σήμερα είναι να κρατήσουμε το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης όρθιο στην πιο δύσκολη ίσως στιγμή του. Με αυτό το πνεύμα, το πρώτο που πρέπει να διασφαλίσουμε είναι η συνοχή της ακαδημαϊκής κοινότητας. Να μην επιτρέψουμε στην αμφισβήτηση και τη διχόνοια να μας διαιρέσουν και να μας αποδυναμώσουν. Όλοι μαζί, καθηγητές, φοιτητές και εργαζόμενοι, αποτελούμε την καλύτερη εγγύηση για τη διασφάλιση της ομαλής ακαδημαϊκής λειτουργίας. Ας προσπαθήσουμε να το κάνουμε πράξη σε μία εξαιρετικά δύσκολη εποχή τόσο για το πανεπιστήμιο όσο και για την ίδια τη χώρα. Με τις σκέψεις αυτές, ευχόμαστε σε όλες και όλους καλή ακαδημαϊκή χρονιά, με περίσκεψη και δύναμη”.

O τομέας παιδείας της ΔΗΜΑΡ για το νόμο για τα ΑΕΙ

Ανακοίνωση του τομέα παιδείας της ΔΗΜΑΡ σχετικά με την τελική δημοσίευση του νόμου για τη «Δομή, λειτουργία, διασφάλιση της ποιότητας των σπουδών και διεθνοποίηση των ανωτάτων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων»

Η ΔΗΜΑΡ, συνεπής στις απόψεις της για την ανάγκη της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, παρακολούθησε και συμμετείχε ενεργά σε όλα τα θεσμικά όργανα διαλόγου γύρω από το νέο νόμο του Υπουργείου Παιδείας, που αφορά την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Στο διάλογο αυτό προσήλθαμε με τις δικές μας θέσεις και επεξεργασίες, επισημαίνοντας, από την αρχή, πως η μεταρρύθμιση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση προϋποθέτει ευρύτερες συναινέσεις στην κοινωνία αλλά και στην ίδια την ακαδημαϊκή κοινότητα, που θα κληθεί να εφαρμόσει τις αλλαγές στα πανεπιστήμια.

Στη διάρκεια της διαβούλευσης, φάνηκε πως η μέριμνα του Υπουργείου δεν ήταν η ανεύρεση ενός «κοινού τόπου» αλλά η υιοθέτηση ενός ολιγαρχικού μοντέλου διοίκησης και διαχείρισης των πανεπιστημίων, που πλήττει την οργανική σύνδεση της ακαδημαϊκής έρευνας με τη διδασκαλία. Το νέο θεσμικό πλαίσιο, ενώ επιχειρεί να διορθώσει κάποιες από τις χρόνιες παθογένειες, αποκλίνει σημαντικά από το πρότυπο του δημόσιου πανεπιστημίου. Για τους λόγους αυτούς καταψηφίσαμε το νομοσχέδιο στη Βουλή, υπογραμμίζοντας πως δεν θα λύσει αλλά θα δημιουργήσει προβλήματα στην ακαδημαϊκή ζωή, που ξεκινά αυτή την περίοδο, μέσα σε συνθήκες κρίσης.

Η ΔΗΜΑΡ θα είναι παρούσα σε όλες τις πρωτοβουλίες που θα συμβάλουν στην κατεύθυνση  της βελτίωσης του νόμου, σύμφωνα με τα αιτήματα και τις κινητοποιήσεις της ακαδημαϊκής κοινότητας. Η κοινωνία, ωστόσο, που δοκιμάζεται, αξιώνει από το πανεπιστήμιο να παραμείνει ανοιχτό και αφοσιωμένο στην αποστολή του, για να μπορεί να εγγυηθεί την κατοχύρωση του κριτικού και εποικοδομητικού ρόλου της γνώσης ως δημόσιου και κοινωνικού αγαθού.  Κάθε απόπειρα εκμετάλλευσης της ακαδημαϊκής ζωής για αλλότριους σκοπούς, θα επιτείνει τα προβλήματα και θα τροφοδοτήσει περαιτέρω τη λαϊκιστική απαξίωση του Πανεπιστημίου.

Η εφαρμογή του νόμου θα κριθεί στην πράξη, με ανοιχτά πανεπιστήμια και με τη δημοκρατική συμμετοχή όλων των συνιστωσών της ακαδημαϊκής κοινότητας, που θα περιφρουρήσουν τη νομιμότητα και θα δραστηριοποιηθούν για να αποτρέψουν τις αρνητικές συνέπειες του.