Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011

Συγχωνεύσεις τμημάτων ΑΕΙ και ΤΕΙ



 Τα σχέδια του υπουργείου Παιδείας για τον νέο χάρτη της ανώτατης εκπαίδευσης και τα κριτήρια στη λήψη αποφάσεων

Του Αποστολου Λακασα από Καθημερινή ( 20/11/11)
«Το ένα στα πέντε», δηλαδή περί τα 100 τμήματα πανεπιστημίων και ΤΕΙ, θα... διαγραφούν από τον χάρτη της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, αφού τόσα υπολογίζονται ότι είναι τα τμήματα που «πλεονάζουν» στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, η οποία έχει διευρυνθεί υπέρμετρα –«κομματικά, μικροπολιτικά»– από τα μέσα της δεκαετίας του ’90. Οι καταργήσεις και οι συγχωνεύσεις τμημάτων, σχολών ακόμη και ιδρυμάτων κρίνονται, υπό το πρίσμα των νέων συνθηκών, απαραίτητες. Η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας έχει στείλει το μήνυμα στα ΑΕΙ ώστε, ανεξαρτήτως πολιτικών εξελίξεων, να αρχίσει ο σχετικός σχεδιασμός για το 2012–2013. «Ολοι συμφωνούν ότι υπάρχουν τμήματα που πλεονάζουν. Για τον νέο χάρτη της ανώτατης εκπαίδευσης πρέπει να υπάρξει σχεδιασμός και να μην οδηγηθούμε σε βεβιασμένες ενέργειες, όταν πλέον τα κονδύλια θα έχουν τελειώσει», τόνισε στην «Κ» στέλεχος του υπουργείου Παιδείας. Το... καμπανάκι χτυπά για τα περιφερειακά τμήματα, όσα έχουν εξειδικευμένο αντικείμενο ή το αντικείμενό τους αλληλοκαλύπτεται και όσα δεν είναι ελκυστικά για τους αποφοίτους λυκείου, και άρα σπουδάζουν σε αυτά λίγοι, με αποτέλεσμα να είναι ιδιαίτερα μεγάλο το κόστος λειτουργίας τους.
Ειδικότερα, στην Ελλάδα λειτουργούν 40 ΑΕΙ με 499 τμήματα, πλην των στρατιωτικών σχολών. Εξ αυτών 24 ιδρύματα είναι πανεπιστήμια, που έχουν «διασπαρεί» σε 36 διαφορετικές πόλεις και 16 ΤΕΙ σε 40 πόλεις. Από τα 24 πανεπιστήμια, μόνο όσα βρίσκονται στην Αττική, την Πάτρα, τα Iωάννινα, την Κέρκυρα και τα Χανιά είναι συγκεντρωμένα στην ίδια πόλη, ενώ τα υπόλοιπα «εκτείνονται» σε περισσότερες από μία πόλεις. Η χώρα δεν χρειάζεται τόσο πολλά ιδρύματα. Οπως ανέφερε στην «Κ» ο πανεπιστημιακός και πρώην πρύτανης του Πολυτεχνείου Κρήτης κ. Ιωακείμ Γρυσπολάκης, στην Ευρώπη ο κανόνας είναι να λειτουργεί ένα ΑΕΙ ανά ένα εκατομμύριο κατοίκους. Ομως, η Ελλάδα αποτελεί εξαίρεση, αφού εδώ λειτουργεί ένα ΑΕΙ ανά 250.000 κατοίκους. Ετσι, στο πλαίσιο της αναδιάταξης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, σύμφωνα με πληροφορίες της «Κ», τα κριτήρια που θα θέσει το υπουργείο Παιδείας θα είναι οικονομικά και ακαδημαϊκά.
Πιο συγκεκριμένα, η εξοικονόμηση κονδυλίων στο πλαίσιο αυστηρής δημοσιονομικής λιτότητας θα είναι ο καταλυτικός παράγοντας των όποιων αποφάσεων. Ενδεικτικά, σύμφωνα με τα στοιχεία του υπ. Παιδείας, στο Τμήμα Βιολογικών Θερμοκηπιακών Καλλιεργειών και Ανθοκομίας του ΤΕΙ Καλαμάτας (το οποίο δεν δέχθηκε φέτος εισακτέους) ένας φοιτητής «κόστιζε», έως τη λήψη του πτυχίου του, στο κράτος κατά μέσον όρο 21.500 ευρώ. Στο κονδύλι αυτό περιλαμβάνονται η σίτιση του φοιτητή και τα λειτουργικά έξοδα του τμήματος (μισθοί κ.λπ.). Το αντίστοιχο «κόστος» για έναν φοιτητή στο Ζωικής Παραγωγής ΤΕΙ Θεσσαλονίκης ήταν 21.700 ευρώ, και στο Κλωστοϋφαντουργίας ΤΕΙ Πειραιά 30.000 ευρώ. Την ίδια στιγμή, ένας φοιτητής της Φιλολογίας Αθηνών «κοστίζει» στο κράτος έως ότου λάβει πτυχίο 8.100 ευρώ, ο φοιτητής της Νομικής Αθηνών 9.180 ευρώ και εκείνος της Ιατρικής Αθηνών 95.000 ευρώ. Το δεύτερο βασικό κριτήριο θα είναι το αντικείμενο κάθε τμήματος. Στο μικροσκόπιο θα μπουν τμήματα με μεγάλη εξειδίκευση –«θα μπορούσαν να είναι απλώς μεταπτυχιακά προγράμματα», ανέφερε στην «Κ» στέλεχος του υπουργείου–, ή γνωστικό αντικείμενο που δεν οδηγεί σε συγκεκριμένα επαγγελματικά δικαιώματα. Αρνητικά θα λειτουργήσει εάν κάποιο τμήμα έχει συναφές αντικείμενο με άλλο τμήμα που βρίσκεται σε γειτονική πόλη.
Αλληλοεπικαλύπτεται
Επίσης, από μια γρήγορη ματιά στον κατάλογο των 499 τμημάτων πανεπιστημίων και ΤΕΙ, είναι σαφές ότι υπάρχουν πολλά που το αντικείμενό τους αλληλοεπικαλύπτεται ή έχει μικρές παραλλαγές. Αυτό συμβαίνει κυρίως με τα τμήματα της πληροφορικής, των οικονομικών σπουδών και του γεωτεχνολογικού τομέα, τόσο στα ΑΕΙ όσο και στα ΤΕΙ.
Πανεπιστημιακοί, που μίλησαν στην «Κ», εστίασαν και στη θέση μικρών ΑΕΙ στο νέο τοπίο. Συγκεκριμένα, έχουν ακουστεί οι προτάσεις για συγχωνεύσεις μικρών ΑΕΙ με μεγαλύτερα. Μεταξύ αυτών, είναι η συγχώνευση του Χαροκόπειου με το Παν. Αθηνών, του Γεωπονικού Παν. Αθηνών με το ΕΜΠ, του Διεθνούς Πανεπιστημίου με το Αριστοτέλειο Θεσσαλονίκης, του Στερεάς Ελλάδος με το Παν. Θεσσαλίας και του Παν. Δυτικής Ελλάδας με το Ιωαννίνων. Το τελευταίο, μάλιστα, είναι δείγμα της ανορθολογικής πολιτικής που υιοθετήθηκε τα προηγούμενα χρόνια. Συγκεκριμένα, τρία τμήματα του Παν. Ιωαννίνων, που λειτουργούσαν στο Αγρίνιο, αποσπάστηκαν από το ίδρυμα και αποτέλεσαν τον πυρήνα ενός νέου ΑΕΙ (με... μαρκίζα στο Αγρίνιο), ώστε και η Δυτική Ελλάδα να αποκτήσει, το 2010–2011, δικό της πανεπιστήμιο, αφού όλες οι υπόλοιπες περιφέρειες διαθέτουν...
«Ναι» υπό όρους οι πανεπιστημιακοί
Θετική παρουσιάζεται η ακαδημαϊκή κοινότητα στην πρόταση για αναδιάταξη της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης υπό την προϋπόθεση να γίνει οργανωμένα και όχι άτακτα, με μόνο στόχο την εξοικονόμηση πόρων. Επίσης, προτείνεται από διάφορες πλευρές να μπουν στον... χορό όχι μόνο τα ΤΕΙ αλλά και τα πανεπιστήμια και όχι μόνο τα περιφερειακά ιδρύματα αλλά και της Αθήνας και Θεσσαλονίκης. Κάτι που πυροδοτεί «συγκρούσεις» εντός της ακαδημαϊκής κοινότητας. «Η ανάγκη ανασχεδιασμού της τριτοβάθμιας προκύπτει από τον λανθασμένο τρόπο -χωρίς στρατηγική και κριτήρια-, με τον οποίο διευρύνθηκε τα προηγούμενα χρόνια. Δεν πρέπει να επαναλάβουμε τα ίδια λάθη», ανέφερε στην «Κ» η γ.γ. της ομοσπονδίας πανεπιστημιακών κ. Ευγενία Μπουρνόβα. «Είναι απαραίτητος ο γενναίος χωροταξικός και θεσμικός ανασχηματισμός συνολικά, δηλαδή που θα περιλαμβάνει και τα ΤΕΙ και τα πανεπιστήμια», τόνισε στην «Κ» ο πρόεδρος της ομοσπονδίας διδασκόντων στα ΤΕΙ κ. Ιωάννης Τσάκνης. «Πρέπει να επανεξεταστεί η λειτουργία Τμημάτων, που τελικά έχουν ελάχιστους εισαχθέντες, Τμημάτων απομονωμένων, μακριά από την έδρα του ΑΕΙ καθώς και εκείνων με γνωστικό αντικείμενο μεταπτυχιακού επιπέδου» συμπλήρωσε. «Η συζήτηση να γίνει από μηδενική βάση και να αφορά τόσο τα κεντρικά όσο και τα περιφερειακά ΑΕΙ», τόνισε ο πρύτανης του Παν. Αιγαίου κ. Πάρης Τσάρτας. «Οι αλλαγές να προχωρήσουν με προσεκτικές κινήσεις. Απαιτείται και μείωση των εισακτέων για τη διατήρηση της ποιότητας», συμπλήρωσε ο πρόεδρος του ΤΕΙ Δυτ. Μακεδονίας κ. Γ. Χαραλαμπίδης.

Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2011

Προς πανεπιστήμιο χωρίς τοίχους






Του Πασχου Mανδραβελη από Καθημερινή(20/11/11) 

Δεν είναι τυχαίο ότι το Πανεπιστήμιο της Κρήτης έκανε πρώτο το μεγάλο βήμα στην ψηφιακή εποχή, ένα βήμα που έχει ως αποτέλεσμα την αποδέσμευση της γνώσης από τα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα και τη διάχυσή της σε όλο τον πληθυσμό. Το εν λόγω πανεπιστήμιο ιδρύθηκε τη δεκαετία του '80 με πανεπιστημιακούς που ήρθαν από το εξωτερικό και παρά τις αγκυλώσεις που φορτώθηκε από το υπάρχον σύστημα της ανώτατης εκπαίδευσης πρωτοπορεί στα πάντα. Φυσικό κι επόμενο ήταν να ξεκινήσει να προσφέρει βιντεοσκοπημένες τις διαλέξεις πολλών μαθημάτων σε όσους έχουν πρόσβαση στο Διαδίκτυο. Το «πανεπιστήμιο χωρίς τοίχους», που ξεκίνησε στις ΗΠΑ, γίνεται πλέον πραγματικότητα και στη χώρα μας.
Το θέμα είναι ότι για να υπάρξει πανεπιστήμιο χωρίς τοίχους, πρέπει να υπάρξει κατ' αρχήν πανεπιστήμιο. Σήμερα η κατάσταση είναι απελπιστική. Οι πρυτάνεις αγωνίζονται για τις καρέκλες τους, οι φοιτητοπατέρες για τα προνόμιά τους, υπάρχει μια ισχυρή συντηρητική παράταξη (ανεξαρτήτως πολιτικού ή ιδεολογικού προσήμου) στα ελληνικά ΑΕΙ που διαρκώς υποβαθμίζει τα ελληνικά πανεπιστήμια αντί να τα αναβαθμίζει.
Οργάνωση
Ολα τ' άλλα μπορούμε να τα βρούμε: η τεχνολογία υπάρχει, το Διαδίκτυο έχει μπει στα περισσότερα σπίτια, τα πανεπιστήμια έχουν υπολογιστές και μπορούμε να εξασφαλίσουμε και χρήματα από το ΕΣΠΑ. Αυτό που λείπει είναι η οργάνωση. Να παραχθεί και ψηφιοποιηθεί και να οργανωθεί η πληροφορία πάνω στην οποία θα χτιστεί το οιονεί πανεπιστήμιο. Aυτό που είναι σίγουρο πάντως είναι ότι κάθε τεχνολογία μεγεθύνει τα καλώς ή κακώς κείμενα του οργανισμού στον οποίο εφαρμόζεται. Σήμερα, που κάθε φοιτητής έχει τον υπολογιστή του και κάθε πανεπιστήμιο το δίκτυό του, το μόνο που καταφέραμε είναι να ψηφιοποιήσουμε το μπάχαλο που υπάρχει στα ελληνικά πανεπιστήμια.
Tο ευτύχημα με αυτές τις νέες τεχνολογίες είναι ότι μπορεί μεν η χώρα ή και τα εκπαιδευτικά μας ιδρύματα να χάνουν κι αυτό το τρένο, οι πολίτες της όμως μπορούν να το προλάβουν. Tα δίκτυα υπολογιστών έχουν καταργήσει τη γεωγραφία. Aν κάποιος, δηλαδή, θέλει να ειδικευτεί στις κοινωνικές επιπτώσεις των νέων τεχνολογιών (στα αγγλικά) δεν έχει παρά να πληκτρολογήσει μια διεύθυνση ξένου πανεπιστημίου. Aν θέλει πλήρη την αρχαία ελληνική εργογραφία και την ανάλυσή της και την αρχαία ελληνική ιστορία (στα αγγλικά) δεν έχει παρά να επισκεφθεί το Harvard. Tο τελευταίο ειδικά μπορεί να ενοχλεί την εθνική μας υπερηφάνεια, αλλά τι να κάνουμε; Οσο η ακαδημαϊκή μας κοινότητα ασχολείται με τις παραγράφους του νέου νόμου, όσο δεν παράγεται και δεν επεξεργάζεται γνώση στα ελληνικά εκπαιδευτικά ιδρύματα, τόσο πιο καλή θα φαντάζει η επιλογή του ξένου AEI, έστω και εικονικού. Στο μέλλον, κάθε ελληνόπουλο θα μπορεί να σπουδάζει από το σπίτι του σε κάποιο ξένο πανεπιστήμιο· φυσικά στην αγγλική γλώσσα.
Πνευματική ιδιοκτησία
Tο «κάθε ελληνόπουλο» είναι σχήμα λόγου. Mπορεί να μην είναι «κάθε ελληνόπουλο», όπως μπορεί να μην είναι «κάθε αμερικανάκι» ή «κάθε τουρκόπουλο». Mπαίνουμε στο ουσιαστικό πρόβλημα αυτής της τεχνολογίας που αφορά την εκπαίδευση, αλλά και την κοινωνία γενικότερα. H τεχνολογία αυτή καταργεί μεν τα γεωγραφικά σύνορα, μπορεί όμως να ορθώσει κοινωνικά σύνορα. Υπάρχει το «πρόβλημα της πνευματικής ιδιοκτησίας».
Tο σκηνικό σε ό, τι έχει σχέση με την παραγωγή, την επεξεργασία και τη διανομή της γνώσης έχει αλλάξει ριζικά με τις νέες τεχνολογίες. Mέχρι σήμερα στον θαυμαστό μας κόσμο, το περιεχόμενο ενός πνευματικού έργου είναι «κολλημένο» σε ένα υλικό μέσο (βιβλίο, δίσκος, μεταξοτυπία, κασέτα κ. λπ.), γεγονός που δημιουργεί μεν προβλήματα στη διανομή του έργου, έχει όμως ένα μεγάλο πλεονέκτημα: έχει καταφέρει να δημιουργήσει μια αγορά πνευματικών έργων. H «Oδύσσεια» και η «Iλιάδα», για παράδειγμα, έγιναν εμπορικά προϊόντα αφού «κόλλησαν» με τυπογραφικό μελάνι στο χαρτί.
H βιομηχανική κοινωνία είχε βρει ένα modus vivendi με τα πνευματικά έργα. Για να προστατεύσει τους δημιουργούς έχει αναπτύξει ένα πολύπλοκο σύστημα κατοχύρωσης της πνευματικής ιδιοκτησίας. Παράλληλα, όμως, έχει φτιάξει δικλίδες, ώστε όλοι να γίνουν μέτοχοι της γνώσης με κάποιο τρόπο. Eίχε δηλαδή από τη μια μεριά το βιβλίο στο εμπόριο, αλλά το περιεχόμενο του βιβλίου ήταν διαθέσιμο και εκτός εμπορίου, στις δημόσιες και ιδιωτικές βιβλιοθήκες. H έννοια της «δικαιολογημένης χρήσης» (ή fair use στην αμερικανική νομολογία) εξασφάλιζε πως και οι απόκληροι αυτής της κοινωνίας θα είχαν τη δυνατότητα να επισκεφθούν μια βιβλιοθήκη, να δανειστούν ένα βιβλίο από ένα φίλο, να φωτοτυπήσουν ένα άρθρο και τελικά να μετάσχουν (σχεδόν) χωρίς λεφτά στη γνωστική διαδικασία.
Tα τελευταία χρόνια όμως το σκηνικό έχει αλλάξει. Mε τις νέες τεχνολογίες και κυρίως με την ανάπτυξη των υπολογιστών το «περιεχόμενο» αποσπάται από το Mέσο. H πληροφορία γίνεται «άυλη», ψηφιακή. Mπορεί να μεταδοθεί με εκπληκτικές ταχύτητες και το κυριότερο να αντιγραφεί με το πάτημα ενός κουμπιού. Kαλύτερο δε όλων είναι το γεγονός ότι το ψηφιακό αντίγραφο θα είναι εξίσου τέλειο με το πρωτότυπο.
Tι μεγαλύτερη ευκαιρία για την εκπαίδευση λοιπόν; H γνωστική διαδικασία απελευθερώνεται από τα γεωγραφικά και υλικά δεσμά του παρελθόντος, τα εμπόδια εκκίνησης αφαιρούνται κι ένα παιδί από την Ξάνθη αποκτά ίδιες ευκαιρίες πρόσβασης στη γνώση με κάποιον που ζει στην Aθήνα.
Και προβλήματα
Aυτή είναι η μία όψη του νομίσματος. Aπό την άλλη, όμως, έχουν εμφανιστεί ουσιαστικά προβλήματα.
1. H εύκολη και τέλεια αντιγραφή σημαίνει εύκολη και τέλεια «πειρατεία».
2. Δεν μπορούν να υπάρξουν ηλεκτρονικές δανειστικές βιβλιοθήκες. Kάθε δανεισμός σημαίνει αναπαραγωγή του έργου.
3. Mέχρι σήμερα καθένας έχει το δικαίωμα να αγοράσει ένα βιβλίο κι αφού το διαβάσει, να το δανείσει σε ένα φίλο του για να το διαβάσει κι αυτός. Aν αγοράσει ένα ηλεκτρονικό έργο και το «δανείσει» σε τρεις φίλους του και καθένας απ' αυτούς το «δανείσει» σε τρεις άλλους κ. ο. κ., όλος ο πλανήτης μπορεί να είναι κάτοχος του συγκεκριμένου βιβλίου και ας έχει πουληθεί ένα μόνο αντίτυπο.
Tεχνολογική λύση προς το παρόν γι' αυτά τα προβλήματα δεν υπάρχει. Oι τεχνολογικές λύσεις που δόθηκαν στον «συγγενή κλάδο» στη βιομηχανία λογισμικού (κλειδώματα κ. λπ.) δημιούργησαν περισσότερα προβλήματα απ' όσα έλυσαν.
Πνευματικά άδικη
«Αν η φύση έχει κάνει ένα πράγμα λιγότερο επιδεκτικό από όλα τα άλλα στο δικαίωμα αποκλειστικής ιδιοκτησίας, αυτό είναι η ενέργεια της σκέψης, αυτό που αποκαλείται ιδέα (...) H φύση έκανε τις ιδέες σαν τη φωτιά, επεκτάσιμες σε όλο τον χώρο, χωρίς να χάνουν τη δύναμή τους σε κανένα σημείο, και σαν τον αέρα τον οποίο αναπνέουμε,
ο οποίος είναι αδύνατον να γίνει αποκλειστική ιδιοκτησία κανενός. Oι εφευρέσεις λοιπόν δεν μπορούν από τη φύση τους να γίνουν ιδιοκτησία κανενός».
Τομας Tζεφερσον
Αμερικανός διανοητής και πολιτικός, 1743 - 1826
Η γνώση για λίγους;
Στο πρόβλημα της πνευματικής ιδιοκτησίας οι μεγάλες επιχειρήσεις των Μέσων προωθούν μια νομοθετική λύση εις βάρος προηγούμενων δικαιωμάτων που είχαμε όλοι. Ο,τι δικαιώματα έχουν σήμερα οι πολίτες στη γνώση πρέπει να τα ξεχάσουν. Δανειστικές βιβλιοθήκες τέλος. Aπλή έστω πρόσβαση σε ένα πνευματικό έργο σημαίνει αυτόματα αγορά του. «Φωτοτυπίες άρθρων» για εκπαιδευτικούς σκοπούς απαγορεύονται. Οποιος θέλει να διαβάσει κάτι, πρώτα περνάει από το ταμείο και μετά βλέπει.
Tι σημαίνει όμως πρακτικά η ιδιωτικοποίηση της γνώσης μέχρι το τελευταίο γράμμα, μέχρι το τελευταίο bit; Σημαίνει τέλος στην πράξη της δημόσιας εκπαίδευσης. Σημαίνει παγίωση της κοινωνίας των δύο τρίτων. Σημαίνει ότι οι απόκληροι θα μείνουν απόκληροι και οι έχοντες παραμένουν κατέχοντες. Σημαίνει ότι όσοι δεν έχουν τα κεφάλαια να ενταχθούν στην παραγωγική διαδικασία ως επιχειρηματίες, δεν θα έχουν τα μέσα να ενταχθούν ούτε ως εξειδικευμένοι εργάτες. Παράνοια.
Γραφειοκρατία
Βεβαίως, αυτή η λύση μακροπρόθεσμα δεν θα δουλέψει. Οχι μόνο γιατί, όπως έγραψε ο πρωτοπόρος στον κυβερνοχώρο Τζον Πέρι Μπαρλόου, είναι σαν να βάζεις «νέο κρασί σε παλιά μπουκάλια». Κυρίως, διότι αυτή η βιομηχανία πνευματικής ιδιοκτησίας που χτίζουν τώρα οι νομοθέτες δημιουργεί πολλή γραφειοκρατία και πολλούς ενδιάμεσους, κάτι που ακυρώνει την αμεσότητα του νέου μέσου, δηλαδή του Διαδικτύου. Τα λιγότερο προστατευμένα έργα γίνονται ευκολότερα γνωστά και οι ίδιοι οι παραγωγοί πνευματικών έργων προτιμούν μικρότερη προστασία και μεγαλύτερη αποδοχή από το κοινό.
Kεντρικό στοιχείο της κοινωνίας που έρχεται θα είναι η εκπαίδευση: «Oι αναλφάβητοι του 21ου αιώνα δεν θα είναι εκείνοι που δεν θα μπορούν να διαβάζουν, αλλά εκείνοι που δεν θα μπορούν να εκπαιδεύονται και να επανεκπαιδεύονται και να επανεκπαιδεύονται» (Αλβιν Tόφλερ). Tο μεγαλύτερο κομμάτι της εκπαιδευτικής διαδικασίας θα γίνεται ηλεκτρονικά. Kεντρικό ζήτημα σ' αυτήν τη διαδικασία θα είναι το πρόβλημα της «πνευματικής ιδιοκτησίας». H τεχνολογία δημιουργεί τις ευκαιρίες, αλλά οι επιλογές είναι πολιτικές. Kι εμείς στην Eλλάδα έχουμε -και εδώ- πολλή δουλειά να κάνουμε και να πάρουμε σημαντικές αποφάσεις, κυρίως για την εκπαιδευτική μας υποδομή και κατά συνέπεια και για το κοινωνικό μας σπίτι.
Διαβάστε
- Lawrence Lessig, «Free Culture: How Big Media Uses Technology and The Law to Lock Down Culture and Control Creativity», εκδ. Penguin (διατίθεται και δωρεάν από το www.lessig.org)



Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011

Οι παραδόσεις του λαού


Του Γιώργη Γιατρομανωλάκη από το ΒΗΜΑ
«Κανείς δεν είναι παραπάνω (sic) από το νόμο, παρά μόνο οι παραδόσεις μας. Και το άσυλο είναι μια μακρά ακαδημαϊκή παράδοση. Συνδέεται με τις ακαδημαϊκές ελευθερίες, συνδέεται με τη διακίνηση των ιδεών, την αυτοτέλεια, την αυτονομία, την ανεξαρτησία του πανεπιστημίου, από οποιοδήποτε εξωτερικό παράγοντα» δήλωσε ο πρύτανης και συνέχισε: «Για μας, ανεξάρτητα από τη νομοθεσία, το πανεπιστημιακό άσυλο υπάρχει».
Η δήλωση αυτή του αξιότιμου πρύτανη του ΑΠΘ όχι μόνο επαναφέρει σε ισχύ το εθιμικό δίκαιο, αλλά επαναξιολογεί, με το κύρος της, τις αθάνατες παραδόσεις του ελληνικού λαού και τις επανατοποθετεί, καθαρά και ξάστερα, στο απυρόβλητο. Καιρός ήταν. Και η ζωοκλοπή παράδοση είναι. Και η οπλοκατοχή ομοίως. Ομοίως και η φοροδιαφυγή, η οποία μάλιστα κατά τους ειδικούς ανάγεται στην εποχή της Τουρκοκρατίας. Αμ η παράνομη στάθμευση, τι είναι παρά μία εκ των παραδόσεών «μας»; Καλώς λοιπόν που ο κ. πρύτανης τοποθέτησε τις «παραδόσεις μας» πάνω και από τον νόμο.
Όμως για κείνο που πράγματι πρέπει να επαινεθεί, είναι που μας θύμισε, ως μια από τις ευλογίες του «παραδοσιακού» μας ασύλου, «τη διακίνηση των ιδεών» στα πανεπιστήμια.  Πρύτανης είναι και, δεν αμφιβάλλω, χρόνια τώρα βλέπει πως τόσο στο σεβαστό μου ΑΠΘ, όσο και στα υπόλοιπα πανεπιστήμια, το μόνο που «διακινείται» νυχθημερόν είναι οι ιδέες.
Υποθέτω πως κάποια στιγμή μπορεί να μας αναφέρει κάποιες από τις πολλές «ιδέες» που έχουν διακινηθεί τα τελευταία χρόνια, μέσω ασύλου, και τώρα- φευ- πάει αλυσοδένονται... Κι ακόμη πιο αξιέπαινος γίνεται, καθώς λησμονώντας τον στρεβλό νόμο 4009 για τα ΑΕΙ, και τα  όσα μύρια δεινά επιφυλάσσει στα πανεπιστήμιά μας, λησμονώντας τη χρεοκοπημένη Παιδεία μας επικεντρώνεται, ειδικά τις μέρες αυτές, στο «παραδοσιακό» μας άσυλο. Εκθειάζει ένα άσυλο-φρικιό, που, το ξέρουμε όλοι,  μαζί με άλλες αστοχίες και λαϊκισμούς, υποβάθμισε και ευτέλισε τα πανεπιστήμιά μας. Ακριβώς όπως μας έχουν ευτελίσει και καταστρέψει πολλές από τις αθάνατες ελληνικές μας παραδόσεις. Που εξακολουθούν να φεγγοβολούν «παραπάνω από το νόμο».