Σάββατο 4 Ιουνίου 2011

Με ελπίδα ή με αυτοκριτική;



Tης Μαρίας Κατσουνάκη


Το συμβάν που ακολουθεί ήταν αντικείμενο συζήτησης σε παρέα πανεπιστημιακών. Μετέφεραν την εμπειρία συναδέλφου τους στο ΑΠΘ στη διάρκεια της τρίωρης αναστολής εργασίας που είχε ζητήσει η πρυτανεία, ώστε φοιτητές και προσωπικό να παρευρεθούν σε εκδήλωση-διαμαρτυρία για το οικονομικό αδιέξοδο του πανεπιστημίου και της χώρας εν γένει. Κάτι ανάλογο με αυτό που συνέβη στην Αθήνα με πρωτοβουλία του εδώ πρύτανη Θ. Πελεγρίνη.
Φοιτητής, που επεδίωκε επί εβδομάδες να συναντήσει δύο διδάσκοντες ώστε να λύσει απορίες για το μάθημα που διάβαζε, ύστερα από διαρκείς ατελέσφορες προσπάθειες (άλλοτε του έλεγαν δεν μπορώ, άλλοτε δεν τους έβρισκε) έκλεισε –επιτέλους– ραντεβού με έναν από τους δύο. Oταν όμως πήγε στο γραφείο του, εκείνος του απάντησε «τώρα δεν μπορώ». Ηταν η στιγμή που ο φοιτητής εξερράγη, έπαθε νευρικό κλονισμό και χρειάστηκαν πρώτες βοήθειες από άλλους παρόντες καθηγητές (μια καρέκλα, ένα ποτήρι νερό) για να ηρεμήσει και να συνέλθει.
Το περιστατικό στοίχειωσε τις μέρες αυτόπτη μάρτυρα του επεισοδίου. Οι δύο όψεις του προβλήματος ήταν μπροστά του: το πανεπιστήμιο που διαμαρτύρεται (με φιέστες) και το πανεπιστήμιο που αδυνατεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του. «Oταν καταλογίζουμε έλλειμμα παιδείας», έλεγαν στην παρέα, «θα πρέπει να κάνουμε και την αυτοκριτική μας. Το πανεπιστήμιο είναι υπεύθυνο να παρέχει παιδεία και δεν παρέχει. Αλλιώς δεν θα υπήρχε “έλλειμμα”. Πανεπιστήμιο που φέρνει ένα νέο παιδί σε τόση απελπισία μόνο και μόνο γιατί δεν βρίσκει κάποιον να του λύσει τις απορίες σε ένα μάθημα, είναι πράγματι εν κινδύνω. Και οι λόγοι, σε αυτήν την περίπτωση, δεν είναι οικονομικοί».


Οσο ζοφερή και πυρακτωμένη είναι η ατμόσφαιρα στη χώρα, υπάρχουν γεγονότα μικρότερης ή μεγαλύτερης εμβέλειας, που φωτίζουν με τόλμη αυτό που συνειδητά αποφεύγουμε ως λαός: την εικόνα του εαυτού μας. Ο, τι μπορεί να συνιστά αυτοσυνείδηση ή αυτοκριτική. Η φωνή τους ακούγεται, είτε υπό μορφή έκκλησης είτε υπό μορφή καταγγελίας, συγκροτημένη και ανακουφιστική σε αυτόν τον αλαλαγμό των καιρών, τον πολτό από ιδιοτέλεια και απόλυτη έλλειψη σεμνότητας. Δεν είναι μόνο όσοι χτίζουν πολιτικές καριέρες πάνω στη χρεοκοπία της χώρας «με έξοδα του Δημοσίου» αλλά και το πολιτικό προσωπικό που αρνείται να στείλει οποιοδήποτε μήνυμα μεταμέλειας για την κατάρρευση ενός συστήματος το οποίο το ίδιο στήριξε και τροφοδότησε. Και οι δύο κατηγορίες, η κάθε μία με τον τρόπο της, ρίχνουν λίπασμα στην «αγανάκτηση», συμβάλλοντας καθοριστικά στη γενικευμένη κατάσταση ακυβερνησίας.


Καμία επανεκκίνηση της χώρας δεν έχει ελπίδες να προχωρήσει αν δεν συμπεριλάβει στο λεξιλόγιό της φράσεις όπως: «Σκέφτομαι ότι έχω υποχρέωση στον νεαρό φοιτητή να κάνω κάτι. Σκέφτομαι ότι παίρνουμε 2.000 και 3.000 ευρώ τον μήνα για να είμαστε δάσκαλοι αυτών των παιδιών». Δεν αφορούν μόνο στους πανεπιστημιακούς. Πρωτίστως, αφορούν τους πολιτικούς. Και με παραλλαγές, τον καθένα μας. Χωρίς ενδοσκόπηση, η οποιαδήποτε αλλαγή θα εξελιχθεί σε μία ακόμη αυταπάτη.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου